Διψάω απόψε για … γαλάζιο

 Διψάω απόψε για … γαλάζιο
 
Καλπάζει τ’ άλογο ρουθουνίζοντας
Άκου τις οπλές του
                      σπιθίζουν στο πλακόστρωτο
Καλπάζει ο άνεμος χλιμιντρίζοντας
Χορεύει το κορμί
                                    σαν βέργα λυγαριάς
τρέμει στις υποσχέσεις,
                    ανατριχιάζει στην προσμονή
 
Βγες στο παράθυρο
Πιάσε με απ’ το χέρι
                          δύσκολο απόψε το ταξίδι
θα ‘ρθει ένα σύννεφο μαυροφορεμένο
Άκου τη βροχή πως μαστιγώνει το τζάμι
 
Σφίξε με απόψε κοντά σου
                      ζέστανέ με στον κόρφο σου
Ας μαδήσουμε μαζί τις μαργαρίτες
    Όμορφο τ’ απόβραδο της προσμονής
Ας μαστιγώνει το τζάμι η βροχή
Ας καλπάζει το σύννεφο
                                      στις βουνοκορφές
 
Σφίξε με κοντά σου
              Ας βρέχει στα μάτια σου απόψε
Γιατί απέραντο το ταξίδι
                                       μέχρι το σύννεφο
Ατέλειωτο το ταξίδι
                                    μέχρι τα μάτια σου
Όταν μουσκεμένες οι σιωπές
                                 νοτίζουν τα βλέφαρα
Θλιμμένη Παναγιά της προσμονής
                                             και της γλύκας
Εσύ δαμάζεις τον πόνο, εσύ λυτρώνεις
                                              τα ερωτήματα
Σαν ερωτεύομαι τη μοναξιά μου
                     αγάλλομαι στην εικόνα σου
 
Γι’ αυτό δώσε μου απόψε το χέρι σου
Να φύγει το σύννεφο
                                   το μαυροφορεμένο
Διψάω απόψε για το γαλάζιο
                                         των ματιών σου
Διψάω για περιπλανήσεις
στα μονοπάτια τ’ ουρανού σου,                              
                                                χέρι με χέρι 
 
                                     Γιάννης Ποταμιάνος

Αποχαιρετισμός

 

Αποχαιρετισμός   
 
Η μοίρα μας είναι το φεγγάρι
                  με το παράπονο του Γκιώνη
Η αναπνοή του Γιασεμιού
                     στην απανεμιά της νύχτας
 
Εμένα μου το ψιθύρισε
                το ελάφι του δρυμού
                             πως είσαι μια νεράιδα
Γι αυτό άσε με να φυλάω
                                            την αυλή σου
                      να γίνω της νύχτας ξωτικό
Ατέλειωτες ώρες θα μπορούσα
                        να κάθομαι στη σκιά σου
και μέσα μου το φως να παίζει
                                     με χίλια χρώματα
 
Όμως η ρυτίδα είναι πεπρωμένο
       έρπει αργά στην άκρη των ματιών
Στο κόκκινο πετράδι της καρδιά μου
                    ο αποχαιρετισμός μαχαίρι
κι ο σκύλος με το παράπονο στο μάτι
      να γλύφει στο πόδι την πληγή του
 
Εμένα μου το ψιθύρισε
                               το ορτύκι του αγρού
Να θησαυρίσω, λέει, σπυρί σπυρί
όποιες στιγμές μου χάρισες στο χιόνι,
        στη βροχή και στο φεγγαρόφωτο
και να τις πάρω μαζί μου
                                   στο μεγάλο ταξίδι
φορεμένες κατάσαρκα δίπλα
                 στο φυλακτό της μάνας μου
Και σαν αντιλαλήσει στον κάμπο
                                  η πρώτη τουφεκιά,
εγώ λέει,
       να τις κρατώ σφιχτά στο χέρι μου
για να με προσπεράσει
                              ο μαύρος καβαλάρης    
 
Έτσι ακριβώς αφού
    των ματιών σου ο αποχαιρετισμός
                                                     μαχαίρι,
ο κάμπος είναι η μοίρα μου
Πως αλλιώς αφού μου το ψιθύρισε
                              το ελάφι του δρυμού
πως όσα κι αν θησαύρισα
                     θα μου τα πάρει ο κάμπος;
 
                                  Γιάννης Ποταμιάνος

Ρυάκια σκέψης

Ρυάκια σκέψης
 
1.Η πράξη
Πορεύομαι λάμνοντας τα φτερά
                                            της βεβαιότητας
Στις γεύσεις των καρπών
             και στ’ αρώματα των λουλουδιών
                      στην επιφάνεια και το σχήμα
 
Υψιπέτης υψηλών νοημάτων  
       απεκδύομαι την λεοντή της απραξίας
Ελεύθερος και γενναίος πράττω
Ακροβάτης
         στο τεντωμένο σκοινί της ασάφειας
Πως αλλιώς αφού στο καμίνι της πράξης
                       το ρίσκο και η επιβεβαίωση
 
Πως αλλιώς αφού στην απραξία η πλάνη
                                                 και ο θάνατος
Ακριβώς γι αυτό Πράττω,
ας δονούνται τα θεμέλια της σκέψης
                          σε σεισμούς αβεβαιότητας
Ακριβώς γι αυτό Τολμώ,
ας γκρεμίζονται οι Σταθερές
                                                  των θεωριών
 
Πράττω, ερωτεύομαι, ποθώ
             Με τον ίμερο εμβολίζω το θάνατο
Σε ορθόπλωρες πορείες οιακίζω
                             ανάμεσα στους υφάλους
                          και τα ρίσκα των εικασιών
Προσπορίζομαι ηδονή εξερευνώντας
                                                       Εντελέχεια
Σε άλλους κόσμους ερωτικούς
                         τα νέα θεμέλια το απαιτούν
 
2.Η μαγεία της κατάπληξης
Μεγάλη η μαγεία της κατάπληξης
                               στην πορεία προς το νέο
Παλεύει το ένστικτο με τη βούληση
                              και ισορροπεί στον μύθο
Τέρατα και ανεμόμυλοι
                  καθώς αρμενίζουμε
                           στη θάλασσα του αχανούς
 
Μικρά νοήματα, ζωής κομμάτια
Ρυάκια σκέψης
                      που ψάχνουν το ποτάμι τους
Τρεμοσβήνουν τα επιχειρήματα
                                          στο καθήκον τους
Στις αιώνιες τροχιές τους, γυρίζουν
                                                    σαν αστέρια
Φωτίσουν το έρεβος σαν καντηλάκια
 
Κι ελπίζουμε
                               στις μικρές πρωτοτυπίες
που θα φέρει ο κοσμικός άνεμος
            μέσα από χαραμάδες βεβαιότητας
Κι ελπίζουμε στις μικρές αναλαμπές
                         που θα φωτίσουν τα όνειρα
Μες απ’ τις ρωγμές του ύπνου
Καθώς τα θολά οράματα των ιδεών
             καίγονται στο καμίνι της ασάφειας
 
3.Πέρα απ’ τον έρωτα
Της Ευτυχίας το λείψανο δυσοσμεί
                καθώς αποσυντίθεται στο χρόνο
Αλυχτούν οι ύαινες της Αυτοκριτικής
Κι όμως πρέπει να παραμείνει
          ανοιχτός ο δρόμος της Αναγέννησης 
 
Έτσι ξαναγεννιέται ο έρωτας
Σε στιγμιότυπα θησαυρίζεται 
                                                         η ευτυχία 
Στα αισθήματα ο χρόνος υποτάσσεται
Καθώς της Αθανασίας ενδιαίτημα
                                                          ο Έρωτας
 
Όμως εγώ επιμένω
            να πορεύομαι πέρα απ’ τον έρωτα,
                     στην μοναξιά των αινιγμάτων
Να αποθανατίζω σε θεωρήματα
                                          έωλες απαντήσεις
Ακονίζοντας τα κοφτερά μαχαίρια
                                          νέων ερωτημάτων
 
Μολονότι
Στη λόχμη των ερωτημάτων
                               κρύβεται τόσο η Έλαφος
                όσο και ο σαρκοβόρος Αίλουρος 
 
Γι’ αυτό κι εγώ στον καμβά
                                            των θεωριών μου
                 ζωγραφίζω κρυφές κερκόπορτες,
Εξόδους κινδύνου
                   να μην εγκλωβίζεται η Αλήθεια
 
Δώστε μου εσείς μια βεβαιότητα
               κι εγώ θα σας δώσω ένα αίνιγμα
 
                                     Γιάννης Ποταμιάνος

 

Η προσφορά

 

Η προσφορά
============
Ψάξτε μέσα μου βαθειά
------------- στης μοναξιάς μου τα σκοτάδια
Σκαλίστε τα συρτάρια του μυαλού μου,
γωνιές αραχνιασμένες, σκοτεινές
----------- σβησμένες φωτιές κι’ αποκαΐδια
 
Ότι λάμπει θησαυρίστε το
Κι’ εγώ θα χαίρομαι σαν μάνα
-------------------- που βυζαίνει το μωρό της
Απλόχερα θα σας δώσω ότι ζητήστε
 
Έτσι μάχομαι εγώ το Θάνατο
χαρίζω απλόχερα το μυαλό μου
---------------------------- και την καρδιά μου
Για να φωτίζει το χαμόγελό μου
------------------- τα πρόσωπα των παιδιών
Να ψιθυρίζονται τα τραγούδια μου
----------------------- στα νεανικά τους χείλη
 
Έτσι οι ιδέες που αγαπήσαμε
--- θα φωτίσουν νέους μπουρλοτιέρηδες
Που θα βάλουν φωτιά στα πέλαγα
------------------ να τιναχτούμε ως τ’ άστρα
Έτσι γίνομαι εγώ αθάνατος
------- μέσα απ’ όλους σας, προσφέροντας
 
------------------------ Γιάννης Ποταμιάνος

Μινυρίσματα νοσταλγίας

 

Μινυρίσματα νοσταλγίας
 
1.  
Στα πράσινα πάρκα τα παγκάκια
                                              στη σειρά
κι οι πολυκατοικίες
       ολόγυρα στέκουν
                  «τείχη μεγάλα κι υψηλά»
 
Κάθονται οι γέροι κι αναπολούν
                                   ηλιοβασιλέματα
Νοσταλγούν
   τα χωριά των γαλάζιων οριζόντων
τη θάλασσα και τον παφλασμό
                                    στα βράχια της
Κάθονται οι γέροι κι’ αναπολούν
                                               με θλίψη
                            τους άλλους γέρους
με το κομπολόι και τον πικρό καφέ
                                         στον καφενέ
Τους γέρους
που χαιρετούσαν με σεβασμό 
                                σαν ήτανε παιδιά
 
2. 
Τα κυπαρίσσια στα πάρκα
                          χάνουν το νόημά τους
δεν στέκουν αγέρωχα στη νύχτα  
                              να δείχνουν ουρανό
ούτε στα κοιμητήρια
                         να μιμνήσκουν θάνατο
Τη  νύχτα στα πάρκα
τα δέντρα  συνωστίζονται φοβισμένα
                        σαν πρόβατα στη στάνη
 
Σαν πέσει το σκοτάδι
όπως η κοκκινοσκουφίτσα ψάχνω
                                            το λύκο μου
Αλλά τα μόνα ουρλιαχτά της νύχτας
                                   είναι ανθρώπινα
 
3. 
Στους δρόμους της πόλης
          οι ρεκλάμες μονότονα
                         αναβοσβήνουν μοναξιά
Γι αυτό κι εγώ πάντα
                               κουβαλάω μαζί μου
ένα κάμπο
                ένα ποτάμι και μια θάλασσα
και μετά τα μεσάνυχτα
              που κοιμούνται τα τροχοφόρα
βγαίνω με το κάρο μου
                                      και τ’ άλογό μου
στο χωματόδρομο για τα χωράφια
Να με χαιρετούν από μακριά
                          ο τσάκαλος κι ο γκιώνης
και τα κυπαρίσσια στους φράχτες
γίγαντες λογχοφόροι
                         να μου δείχνουν ουρανό
 
                                  Γιάννης Ποταμιάνος

Η διπρόσωπη θάλασσα

 

Η διπρόσωπη θάλασσα  
 
Εσύ η διπρόσωπη θάλασσα
                            με το καλοκαιρινό της φόρεμα
που σαγηνεύει νύχτες ερωτικές
Τρίζει το μάνταλο
                   όταν ανοίγω της καρδιάς την πόρτα
να μπει φρέσκος αέρας
                                  στα μουχλιασμένα δώματα
               με τις βιολετιές κουρτίνες της σιωπής
Ιούλιο μήνα και κατηφορίζουν τα ιστιοφόρα
                                                         για τη Μύκονο
Δεν είναι τυχαίοι οι πελαργοί
                      που χαιρετούν τους ανεμόμυλους
Ούτε τα σφαγμένα σύννεφα στης δύσης
                                                      το ηλιοβασίλεμα
Ούτε οι κοκκώδεις παραλίες
                                      με τις ψάθινες σκακιέρες
Είσαι εσύ η διπρόσωπη θάλασσα
                                         με τ’ αλμυρό της δέρμα
             που κουβαλάει τον ψίθυρο των πόθων
με τα ιστιοφόρα που γλιστρούν σιωπηλά
                      ανάμεσα στα κύματα και τ’ άστρα
Είσαι εσύ η διπρόσωπη θάλασσα
                                 του θυμού και του θανάτου
                   με τον βιολετή βυθό και τα ναυάγια
τα φορτωμένα  στ’ αμπάρια τους
πήλινα πιθάρια  και σφραγισμένους αμφορείς
 
Είσαι εσύ η διπρόσωπη θάλασσα
        με φυλακισμένα στη άπνοια τα ξωτικά της
που αφουγκράζονται του ανέμους
και περιμένουν
                       τη φουρτούνα για να τα λυτρώσει
 
Είσαι εσύ της φουρτούνας
                                              εσύ και της νηνεμίας
Εσύ του έρωτα, εσύ και του χαμού
         Εσύ της Χάρυβδης, εσύ και της Αφροδίτης
Κι είμαι εγώ
το φυλακισμένο στο βυθό σου ξωτικό
              που χιλιάδες χρόνια ονειρεύομαι ταξίδι  
 
                                               Γιάννης Ποταμιάνος

Στην αρμονία ενός ονείρου

 

Στην αρμονία ενός ονείρου
 
Υψιπέτης στ' αστρολίβαδα της νύχτας
                                                       ουρανοδρομώ
Νυχτομάχος, όπως η μέλισσα πετώ
                                              απ' άστρο σ' άστρο
θρεμμένος με το νέκταρ
                                    και τη γύρη του γαλαξία
Νοιώθω την πνοή του άρρητου
                                                στο πρόσωπό μου
Κι όπως σύννεφο προσμένω
                                της αστραπής τον λυτρωμό
 
Ο οίστρος μου παγιδευμένος
                                         στης γαλήνης το βυθό
                                 πάντα έτοιμος ν' αναδυθεί
Μια εξομολόγηση αρκεί
        κι οι πομφόλυγες ανεβαίνουν στον αφρό
Μυστικές ροές στις φλέβες τ' ουρανού
 που δίνουν ζωή στους παγωμένους βράχους
Όλα μοιάζουν μ ασημένιες φλόγες
                                   που παρασέρνει ο άνεμος
Όλα μοιάζουν
με πύρινες γλώσσες που συνομιλούν
               την άρρητη γλώσσα του απερινόητου
κι όμως τόσο χειροπιαστού θριάμβου
                               της αυτοχειρίας των άστρων
Ευτυχώς που ένα νυχτολούλουδο
      μου στέλνει με τον άνεμο μηνύματα ζωής
Κι ένα νυχτοπούλι κελαηδάει
                         στην ακροποταμιά μειλιχιότητα
Έτσι που ο στοχασμός να μπολιάζει
                                               εντελέχεια το άυλο
και να παίρνει μορφή το άμορφο
 
Ναι αρκεί ένα γιασεμί κι ένα αηδόνι
         για τον αδιάψευστο θρίαμβο του γήινου
                στις εύοσμες νύχτες του καλοκαιριού
Έχει βλέπεις, τόση δύναμη η ζωή
                    που σε κατακρημνίζει απ' τ' άστρα
 
Ποιος ξέρει, στη μέθεξη της ποίησης απόψε
Ουράνιο και Χθόνιο
να κοιμηθούν στην ήρεμη σιγαλιά της νύχτας
      συμφιλιωμένα στην αρμονία ενός ονείρου
 
                                             26 Ιουλίου 2017
                                           Γιάννης Ποταμιάνος

Στις οξώπετρες

 

Στις οξώπετρες
 
Απόψε ο ήλιος δύει
                    στων ματιών σου τα πέλαγα
πάνω απ’ τις πορφυρές ανταύγειες
                               των ζυγωματικών σου
 
Αν δεις το καράβι μου
                            με τα πανιά του ανοιχτά
να οιακίζει χωρίς πυξίδα
   θυμήσου πως εσύ είσαι ο δρόμος μου
 
Εσύ το ηφαίστειο,
                           εσύ κι ο κουρνιαχτός του
Κι αυτά τα κόκκινα ποτάμια
                 που κατρακυλάνε στις πλαγιές
θα κατακάψουν
                           τον σγουρομάλλη κάμπο
 
Παχύρευστο φως τρέχει
                      απ’ τη χαίνουσα πληγή μου
                                              λάβα και αίμα
 
Δώστε μου μια νέα πυξίδα
αυτή που μού ‘δωσαν οι προπάτορες
                       μ’ οδήγησε στις οξώπετρες
 
Τα κύματα στα πέλαγα αγρίεψαν
Τα ταξίδια στις φουρτούνες 
               θέλουν τιμονιέρη
                         με τόλμη μεγάλη κι αρετή
Κι αυτός, χρόνια τώρα,
                  κρύβεται κι αρνείται να φανεί
 
Απόψε ο ήλιος δύει
                       στων ματιών σου τα πέλαγα
Κι εγώ σε τρικάταρτο καράβι
             με φουσκωμένα τα πανιά
                                           οιακίζω ανέστιος
Μια ζωή αργοναύτης
                                     στις μέσα θάλασσες
χτυπημένος στις οξώπετρες
                                        και στους ανέμους
 
Λάβα και αίμα κατρακυλάει
                                           απ’ τα ηφαίστεια
δώστε μου μια νέα πυξίδα
 να πορευτώ στων ματιών σου τα πελάγη
 
Πως αλλιώς,
αφού όσα αγαπήσαμε κι όσα πιστέψαμε
ναυάγησαν στου Βορρά
                                      τις κρύες θάλασσες
Έτσι αν δεις κάποιον να ψάχνει στο βυθό
                           είναι που ψάχνει τις αιτίες
που τόσο σπουδαία σκαριά
                                   έχασαν το δρόμο τους
 
Φταίει άραγε η πυξίδα
                    ή μπας και φταίει ο τιμονιέρης
κι οι αργοναύτες
                            που τραβούσαν τα κουπιά
                          δεν έχουν μερίδιο ευθύνης;
 
Απόψε ο ήλιος δύει συλλογισμένος
                        στων ματιών σου τα πελάγη,
η νύχτα φτάνει
                     με τα λυπημένα της φεγγάρια
κι η μόνη που μας έμεινε πυξίδα
                                          είναι η αγάπη μας
 
                                    Γιάννης Ποταμιάνος

Ο φάρος της οξώπετρας

 

Ο φάρος της οξώπετρας 
 
Στο σύννεφο ο κεραυνός,
                στα μάτια σου το ουράνιο τόξο
 στην καρδιά μου η ελπίδα για ξαστεριά
Κι ο χρόνος να τρέχει ξέφρενα,
απλώς να τρέχει, σαν κυνηγημένο ελάφι
Καμιά φορά σκοντάφτει
ίσα που να προλαβαίνουμε
                      ένα ανάβλεμμα στ’ αστέρια,
έτσι που να καταλαβαίνουμε
      πως είμαστε γεννήματα της φωτιάς,
                              αποκαΐδια των άστρων
 
Τότε είναι που βλέπουμε πως
ο ουρανός είναι μια συλλογή
                           από παλιές φωτογραφίες
Ο κουρνιαχτός της μάχης
                                        με την ανυπαρξία
Μια απέραντη μοναξιά, μια κραυγή
                 όπως το ουρλιαχτό του λύκου
                                 μια νύχτα με φεγγάρι
Έτσι που να θυμίζει
                   το μέσα μας αρχέγονο αγρίμι
που ψάχνει κάποιο ξεχωριστό αστέρι
                             οδηγό του ταξιδιού μας
 
Όλα απόψε
               ένας ξέφρενος χορός εκρήξεων
Βρέχει αστραπές το σύννεφο
                   και εσύ της βροχής το ξωτικό
με το ουράνιο τόξο στα μαλλιά
                                   είσαι το μόνο μέλλον
 
Πως αλλιώς αφού
          ο ουρανός μου είναι μια συλλογή
από παλιές φωτογραφίες σου
                 που μάχονται τη μοναξιά μου;
                                          
Εσύ ο ανεμοδαρμένος φάρος
                                            της οξώπετρας 
                   στο αρχιπέλαγος του χρόνου

                                    Γιάννης Ποταμιάνος

Η φυσίζοος αία των ονείρων μας

 

Η φυσίζοος αία των ονείρων μας
=================================
Προσπαθώ να νοιώσω
------------------------ με όλες τις αισθήσεις μου
------------------ το ψυχορράγημα της χίμαιρας
Προσπαθώ να καταλάβω
------------- μ’ όλη τη δύναμη της σκέψης μου
πως ξεφούσκωσαν οι χίλιοι άνεμοι
---------- απ’ τη φουσκωμένη περηφάνια μας
Κάποτε ζωστήκαμε τα κοφτερά σπαθιά
--------- και καλπάσαμε ανάμεσα στ’ αστέρια
Όλα σε μια έφοδο στον έβδομο ουρανό
Ναι πρέπει να σταυρωθούμε
--------------- αφού πιστέψαμε στον άνθρωπο
Πρέπει να μ’ αγκαλιάσεις,
---------------------------- τρέμουν τα φτερά μου
Εσύ πάντα κρατούσες σφιχτά
---------------------------------- τον χαρταετό μου
-------------- να πετάει κόντρα στους ανέμους
Ακόμα και τώρα που τσακίστηκε
--------- μπορείς να μπαλώσεις τα φτερά του
Μια μικρή φλόγα,
μια κρυφή σπίθα ζωντανή μέσα στην τέφρα
Η επιθυμία σιγοκαίει
--------- λίγα φρύγανα που να ‘βρω
---------------------- για να φουντώσει η φωτιά
Εμείς η γενιά των αργοναυτών
---------------------------- κάψαμε τα πλοία μας
κι ακούμε τώρα το βογγητό της θάλασσας
-------------------------------------- που μας καλεί
Όχι δεν υπάρχει γυρισμός
Η φυσίζοος αία των ονείρων μας
------------------ είναι εδώ μαζί μας, μέσα μας
------------------------------ Γιάννης Ποταμιάνος

Η ελπίδα

 

Η ελπίδα
 
Ο χρόνος φεύγει
        αφήνοντας τη στυφή γεύση του
                                                       στα χείλη
 
Τα κύματα του χωροχρόνου ταξιδεύουν
 
Η λήθη στο βυθό
       Στον αφρό επιπλέουν οι αναμνήσεις
Σφραγισμένα μπουκάλια
               με μηνύματα κινδύνου
                      τα κύματα τα προσπερνούν
 
Στο βυζί της Ακρόπολης
           η θηλή του Παρθενώνα
                    λογχίζει τον γαλάζιο ουρανό
 
Και στο βάθος Φάληρο
                         δρόμοι θολοί θαλασσινοί
δρόμοι των ανέμων και των πουλιών
                              μισεμοί δίχως γυρισμό
 
Ηλιοβασίλεμα, έρχεται η νύχτα
          κι εγώ ελπίζω κι απόψε
                         να φανεί τ’ άσπρο καράβι
 
Το περιμένω χρόνια
καθισμένος στα βράχια της Πειραϊκής
            κι αυτό τ’ απόβραδο του Ιουνίου
 
Έρχεται νύχτα
 τουλάχιστον ας βγει απόψε το φεγγάρι
 
                                    21 Ιουνίου 2017
                                  Γιάννης Ποταμιάνος

21η Απρίλη σήμερα

 

21^η Απρίλη σήμερα
 
21^η Απρίλη σήμερα
                                      ημέρα αποφράς
                                                                      χρέος θύμησης
Ο αμπελουργός της ιστορίας
                            ας σκαλίσει τ’ αγιοκλήματα της μνήμης
Στα σκιερά κρεμνά της λήθης
                  ελλοχεύουν κρυμμένα
                                  τα οξειδωμένα τανκς του φασισμού
 
Ας μην ξεχνάμε
                   κι ας μην αφήνουμε τους άλλους να ξεχνάνε
Στη σκιά της λήθης είναι που επωάζει τα αυγά της
                                                      του φασισμού η όχεντρα
κι ύστερα χωρίς να το καταλάβεις
                                              βγαίνουν στο φως φολιδωτοί
                 οι πολυκέφαλοι εφιάλτες της λερναίας Ύδρας
 
Κι αφού η υποταγή στο δυνάστη
                                             είναι ο φόβος που μας ορίζει,
μόνο με τους χτύπους της καρδιά μας
                       σπάνε οι χαλκάδες που μας αλυσοδένουν
 
Η εξουσία κτίζει τα αποτρόπαια κάστρα της
              από μαύρες πέτρες που από μέσα μας λατομεί
Από εκεί λοιπόν ας ξεκινάει και η δική μας αντίσταση
          έτσι που να γίνουμε λατομείο λευκών μαρμάρων
 
21^η Απρίλη σήμερα ημέρα αποφράς,
χρέος θύμησης
               των ερπυστριοφόρων  ερπετών
                         να περιπολούν στους δρόμους της πόλης
Μνήμη θλιβερή, άκαυτη βάτος, αμάραντος πόνος
                                 απώλεια αξιοπρέπειας και λευτεριάς
Οι δολοφονίες αγωνιστών,  οι συλλήψεις, ο ιππόδρομος
                                                  οι εξορίες τα βασανιστήρια,
Στη Μπουμπουλίνας
              «χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα»
 
Η πνιγμονή επιμένει ακόμα
                                     τις νύχτες στα εφηβικά μας όνειρα
 
Πονάει το σκάλισμα της μνήμης φίλε μου αμπελουργέ
μα ο νοσταλγός γεροχαφιές επιμένει αμετανόητος
                                                                       να βυσσοδομεί
εθνοσωτήριες θεωρίες
                    «περί πατρίδος, θρησκείας και οικογένειας»
 
                                                           21 Απριλίου 2021
                                                               Γιάννης Ποταμιάνος