Προχωράμε

 

Προχωράμε  
 
Βάδιζε ανάμεσα στο πλήθος
         δένδρο αειθαλές του φθινοπώρου
Το σφρίγος ακτινοβολούσε
                                         στη ματιά του
Χτύποι καρδιάς νεανικής
 
Οι σύντροφοι απορούσαν:
Πως αντέχεις σύντροφε
                                      τόση διάψευση;
Οι ιδέες μας φυλλοβόλες
                               τις παίρνει ο άνεμος
Πως αντέχεις σύντροφε
                                     τόση αισιοδοξία;
Είναι βαθύ το ρήγμα, ως τα θεμέλια
 
Δεν ακούτε το κλάμα απ’ τη χαράδρα,
                                        τους απάντησε
Κάποιοι ζουν παρέα
                               με τους πεθαμένους
Κι αυτοί παρέκει
                  που σκαλίζουν τα σκουπίδια
                                     δεν είναι σκύλοι,
είναι άνθρωποι
                      πού ψάχνουν τη ζωή τους
 
Προχωράμε σύντροφοι, προχωράμε
Σφίξτε τη γροθιά σας
       επέμεινε μ’ ένα αειθαλές χαμόγελο
 
                                Γιάννης Ποταμιάνος

Ολοκαύτωμα

 

Ολοκαύτωμα   
 
Έχει πολύ ήλιο, εδώ
                 στο μέρος της καρδιάς,
                                             φως ανέσπερο
Μα πως κανείς ν’ αντέξει τόσο φως;
Άσπιλο το θαμβός, άχραντο
                 το όραμα ενός κόσμου δίκαιου
Μα πως ν’ αντέξει κανείς τόσο φως,
                                            φως ανέσπερο;
Πως ν’ αντέξει  τόσο οίστρο βοερό
                                              καταμεσήμερο
Γι’ αυτό πάντα υπάρχει μια σκιά
                                        να μας ακολουθεί,
                       σκοτεινή όπως η μοίρα μας
 
Κάποτε έστησαν γύρω μας
                                       συρματοπλέγματα
μα εμείς δραπετεύσαμε όπως τα πουλιά
Έχει πολύ φως εδώ
                          στο μέρος της καρδιά μας
αλλά και μια σκιά
                         που πάντα μας ακολουθεί
                   διακριτικά, όπως η μοίρα μας
 
Κάποτε έστησαν γύρω μας πολλά βιβλία
τοίχους θεόρατους χτισμένους με χαρτί
Παντού κρεμασμένα κάδρα
                                με «σοφές» επιγραφές
                           τις δικές τους «αλήθειες»
 
Κάποτε έκλεισαν τον ήλιο απ’ έξω
              και μόνο απ’ τη σπασμένη γρίλια
μια σκονισμένη ακτίνα διαρρήκτης
                        κυκλοφορούσε σαν ελπίδα
φωτίζοντας τη σκονισμένη μέρα μας
Ώσπου ξαφνικά
                    βγαίνει μέσα απ’ τη σκιά μας
ένα χέρι κρατώντας σφιχτά
                                     την αναμμένη δάδα    
Ίδιος μπουρλοτιέρης
αποφασισμένος ν’ ανατινάξει
                                το σκονισμένο σκηνικό
Έτσι που να γίνουν όλα φως
                βεγγαλικά νύχτας αναστάσιμης
Διάττοντες της αιθρίας
να διαγράφουν την ωραία τους καμπύλη
 
Έχει πολύ φως ακόμα
                   εδώ στο μέρος της καρδιά μας
και μεγάλη δύναμη κρυμμένη στη σκιά
                                        που μας ακολουθεί
Γι’ αυτό αρκεί μια σπίθα
           για να γίνουν όλα τα παλιά κάστρα
                                                   ολοκαύτωμα
 
                                    Γιάννης Ποταμιάνος