Σχεδία
Ουράνια
μήτρα σκοτεινή
ενδιαίτημα των ονείρων μου
Αραχνοΰφαντοι
οι πόθοι μου
με τις ακτίνες των άστρων σου
Μα
όσα ονειρεύτηκα το μεσονύκτιο
πυρπολήθηκαν
στο ορθρινό μάγμα της αυγής
Στο
μάτι της στροφοδίνης ηρεμία
και
γύρω να λυσσομανάει
η
αβεβαιότητα
Μηνύματα
μου στέλνουν τ’ άστρα
πως ποτέ δεν θα γνωρίσουμε
τα μυστικά τους μονοπάτια
Ξέρω
πως
μόνη
διέξοδος στη μιζέρια του εφικτού
είναι οι οραματισμοί του ανέφικτου
Ξέρω
πως
όλα
τα μονοπάτια του νησιού
οδηγούν στη
θάλασσα
Μόνο
που μας λείπει πια το σκαρί
και
κυρίως το κουράγιο
των παλιών θαλασσοπόρων
να
κοιτάξουμε στα μάτια
τα θαλάσσια
τέρατα
Θάλασσα
σκοτεινή σ’ εσέ
το πρώτο
σκίρτημα
μήτρα μου η θαλασσινή σπηλιά
και
γεννήτορας φαλλός ο ύφαλος
των σπόγγων και των κοραλλιών
Στο
λιμάνι σου η σχεδία μου
ψάχνει για άνεμο
μα
η άπνοια θέλει θυσία κουρμπάνι
αγνότητας και ομορφιάς
Θάλασσά
μου εγώ θα σε ταξιδέψω
Ακόμα
κι αν με αγνοήσουν
Σειρήνες, Κύκλωπες
και Λαιστρυγόνες
Ακόμα
κι αν η ρότα μου χαθεί
στο χωνευτήρι της απεραντοσύνης σου
Δεν
με χωράει ο γαλαξίας
ας μαζεύω λουλούδια στ’ αστρολίβαδα
Δεν
με χωράει η θάλασσα
ας ψαρεύω μαργαριτάρια του βυθού
Μια
ανθοδέσμη κι ένα περιδέραιο
Δεν
αρκούν να απαλύνουν
την υπαρξιακή μου μοναξιά
Ξημερώνει
Είναι
η ώρα που αισθάνομαι αδύναμος
η
ώρα που πιστεύω πως δεν υπάρχει
δρόμος για την Κολχίδα
και
πως το χρυσόμαλλο δέρας είναι
μόνο ένας μύθος
Ξημερώνει
κι
η παλιά σχεδία μου
δεμένη στο λιμάνι ανήμπορη
Νέοι
καιροί, άνεμοι θυελλώδεις
κι εγώ να χρειάζομαι επειγόντως
πλοίο
ποντοπόρο
και νέα ρότα ρηξικέλευθη
Γιάννης Ποταμιάνος
