Οκτώβρης
Η σκουριά του καλοκαιριού
οξειδώνει τα κόκκινα φύλλα του Οκτώβρη
Στης λίμνης τα πράσινα νερά
αναπαύεται η οπισθοφυλακή
των αποδημητικών
Γκρίζα πουλιά σε γκρίζο ουρανό
πετούν για το Νοτιά
Ξέρουν πως
πέρα απ’ την έρημο βρίσκεται η ελπίδα
Ποτέ δεν κάνει λάθος η πυξίδα τ’ ουρανού
Άσπρα πρόβατα
κοιμούνται στη στάνη του Βοριά
Σύννεφα κοπάδια
Έτοιμα να ταξιδέψουν
στον δρόμο των πουλιών
Οξειδώθηκα στου χρόνου τη φθορά
αντιφασιστικέ κόκκινε Οκτώβρη
Μήνα
της ελπίδας, της επανάστασης
και της θυσίας
Οξειδώθηκα στου χρόνου τη φθορά
Στης ψυχής μου τις απόμερες γωνιές
πλέκει της λύπης η αράχνη
τον αθέατο ιστό της
Ευτυχώς που βάλσαμο θαυματουργό
η μνήμη
ιαματική, επουλώνει τις πληγές μας
Έτσι
από εσένα θυμάμαι τα δυο γαλάζια μάτια
του καλοκαιριού
την καλλίπυγο οπτασία των βότσαλων
Κι ας φοβόμουν πάντα μην χαθείς
στη θάλασσα
Κάθε που φύσαγε ο αγέρας
κι έφερνε ιστιοφόρα
απ’ του πελάγους τ’ ανοιχτά
Κι όμως εσύ έμεινες
Γκρίζο πουλί στη πράσινη λίμνη
χαμένο στ’ αγιάζι και την καταχνιά
Κι
εγώ ο αβέβαιος
Σε ρότα φθινοπώρου
να πλέω πρόσω ολοταχώς για θύελλες
Σε αραχνοΰφαντο πέπλο λύπης να μπαίνω
σε θολό τοπίο
Εγώ ο ξυπόλυτος
της καλοκαιρινής ανεμελιάς
φοβάμαι τώρα τους ανέμους
Προσμένω οσονούπω να ΄ρθει ο χιονιάς
να γαληνέψει το τοπίο
Από εσένα όμως πάντα θυμάμαι
δυο γαλάζια μάτια
θάλασσες του καλοκαιριού
Γαλάζιες χάντρες φυλακτά
στις καταιγίδες του χειμώνα
Αντιφασιστικέ κόκκινε Οκτώβρη
Μήνα
της ελπίδας, της επανάστασης
και της θυσίας
Μνήμη γαλανομάτα του καλοκαιριού
βοηθάτε με μη χάσω το δρόμο μου
ανάμεσα στα σάπια φύλλα της φθοράς
25 Οκτωβρίου 2020
Γιάννης Ποταμιάνος
