Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

Ένα βράδυ μαζί

Ένα βράδυ μαζί

Κουλουριασμένα στα λινά σεντόνια
                                                  τα σώματα
ψάχνουν στο σκοτάδι, στριφογυρίζουν
  στα μονοπάτια τα κρημνά των πόθων

Όμως αιμορραγούν τα καρφιά
                                        της αποξένωσης
Και τρέχει από τις πληγές το σφρίγος
Ας βγούμε στο φως τυφλοί
                    οι πόθοι ας μας οδηγήσουν
                                              και τα όνειρα
Ας τελειώσει πια η προσμονή
      να βαρύνουν τα βλέφαρα οι ηδονές
Και οι ψυχές μας δίμιτες  κλωστές
Ας μας δείξουν την έξοδο
                                     απ' τον λαβύρινθο
Να φτάσουμε επιτέλους ωραιόψυχοι
                                 στο βλέμμα το ιλαρό

Φωτιά ο έρωτας ας μας κάψει,
  τα διαμάντια καίγονται δίχως στάχτη,
Διάττοντες αστέρες στιγμιαίοι
                  ας λάμψουμε μες το σκοτάδι
Και οι πόθοι ας γίνουν κεραυνοί,
                ηλεκτροσόκ στη μοναξιάς μας


Ένα βράδυ ας μείνουμε μαζί
                 θυελλοπαρμένοι ως το πρωΐ
 για να μας πάρουν μαζί τους
                                                οι σπιλίαδες
 στ’ ορθινό ατλάζι τ’ ουρανού

                                   Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Μαζί σου


Μαζί σου

Πρώτα κατέρρευσε ο ουρανός
              ύστερα τ' άστρα έσβησαν
Ένα - ένα
              κατάπιαν τον εαυτόν τους
Έγιναν μαύρες τρύπες
κι εσύ έκλαιγες
               στην άκρη του κρεβατιού
Και κατόπιν σκοτάδι
Ξάπλωσες δίπλα μου,
                             η μουσική έπαιζε
Και εσύ σφιγγόσουν πάνω μου
                                     και γελούσες
Κι ύστερα έσμιξαν τα δάχτυλα
         Και πετώντας δραπετεύσαμε
Μακριά, πάντα νότια
                  στο δρόμο των πουλιών
Στις ζεστές θάλασσες
             όπου τ' άστρα άναβαν ξανά
Ένα - ένα
Και το φεγγάρι στη θέση του
Και ο ουρανός ξαναγεννιόνταν
                                           μαζί σου
Και εσύ σφιγμένη πάνω μου
                    έκλαιγες και γελούσες


                          Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Σε ελεύθερη πτώση


Σε ελεύθερη πτώση  

Είμαι ένας γδούπος
                            που δεν ακούσατε ακόμα
Είμαι ένας γδούπος που θα ακούσετε
                                                       οσονούπω
Η πτώση και η πτήση
                 Στ’ ατλάζι τ’ ουρανού πετώντας
Με τον αέρα ανάμεσα στα δάκτυλα
      Με τον αέρα ανάμεσα στα σκέλη μου
Εγώ γυμνός σε πτήση
                                  Εγώ γυμνός σε πτώση
Ο έρωτας σχεδόν σαν όνειρο
                               ανάβλεμμα ελευθερίας
πετάω κι ονειρεύομαι
                     πετάω και μ’ αρέσει το ταξίδι
                                 η πτώση δεν με νοιάζει
Είμαι ένας υπόκωφος γδούπος
                          που δεν ακούσατε ακόμα
Είμαι ένας γδούπος που θα ακούσετε
                                                       οσονούπω
Ένας δύτης που αιωρείται στους αιθέρες
Ένας μετεωρίτης σε πορεία πρόσκρουσης
            Ένας δεινόσαυρος προς εξαφάνιση
Είμαι μια κηλίδα στο βράχο
                           που θα ξεπλύνει η βροχή
Κι ύστερα χυμός στα άνθη των φυτών
                           να μοσχοβολάει η άνοιξη
Είμαι ένας γδούπος
                              με γαρύφαλλο στο πέτο
μια εύοσμη έκρηξη να διαχέομαι
                                     στην απεραντοσύνη
ένα ανάβλεμμα αυτοσυνείδησης
                                              του σύμπαντος

                                      Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2016

Ο αιθεροταξιδευτής


Ο αιθεροταξιδευτής

Ο αιθεροταξιδευτής Ηλιάτορας
                                         ο νεφεληγερέτης
Στου γλαυκού ουρανού την παγωνιά
                                                          θάλλει                           
μοιράζοντας απλόχερα την θαλπωρή του

Το λυκαυγές
στον αμπελώνα των γαλαξιών
                                                  μεθυσμένος
                        απ’ τα τσαμπιά των άστρων
ο υπέρλαμπρος ταξιδιώτης τραγουδάει
                              το θαμβός της ψυχής του

Όμως κάθε απόβραδο
                      στις φυλλωσιές των δέντρων
παντρεύει το τραγούδι του
                                         με θλίψη μυστική
για να ιαίνεται η έπαρσή του
                             στα νυχτερινά τραγούδια
Ώστε
με το πλήρωμα του χρόνου, ταπεινός
                   στην αναπόφευκτη φθορά του,
να επιστρέψει ειρηνικά στην αγκαλιά   
                         της επουράνιας Ιθάκης του

Έτσι λοιπόν,
μετάρσιος ο Ήλιος ο Ηλιάτορας
                 στο αέναο της απεραντοσύνης,
ολόγυμνος ο καψερός
                          στους παγερούς λειμώνες  
δρέπει ζείδωρος την αμείλικτη θνητότητα
                     «θανάτω θάνατον πατήσας»

                             18 Ιανουαρίου 2013
                             Γιάννης Ποταμιάνος