Παρασκευή 24 Ιουλίου 2020

Η επιστροφή


Η επιστροφή  

Ερημιά, μισογκρεμισμένα σπίτια
                                             εγκατάλειψη
Η μέρα, λίμνη αρυτίδωτη·
                     μάτια μολυβένια του βυθού
Στα οικόπεδα ξανάρθαν τα’ αγριόχορτα
Ρήμαξε η γειτονιά
           κι έμεινε ο άνεμος να χτυπάει
                                           τα παραθύρια

Ότι αγάπησα, όποιος αγάπησα
                                           έχει πια χαθεί
Κι έμεινα μόνος κι αλύτρωτος
          μ’ ένα κοπάδι μνήμες ν’ αλυχτάνε
Μέσα μου οι φουρτούνες ξεθυμάνανε
        η θύελλα πέρασε κι έμεινε η σιωπή
Ίσως δεν ξανάρθουν τα καράβια
Γι αυτό κρατώ μαντήλι, να κουνώ
         στα πλοία που περνάνε στ’ ανοιχτά
Πως αλλιώς αφού
μου ‘κλεψαν το ταξίδι
                κι έμεινα με τη νοσταλγία του;

Τώρα σιωπή, η μέρα αρυτίδωτη
              στα μολυβένια μάτια σου βυθός
Δυο δέντρα στην αυλή ακίνητα
       περιμένουν τον άνεμο και τα πουλιά

                               Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 18 Ιουλίου 2020

Νύχτα αρυτίδωτη



Νύχτα αρυτίδωτη   

Νύχτα ακίνητη όπως λίμνη αρυτίδωτη
                      που καθρεφτίζει το φεγγάρι
Νύχτα σε απόγνωση όπως λευκή σελίδα
Με το ουρλιαχτό του σαρκοβόρου
           να σε καλεί σε ωμοφαγία ονείρων
Πως ν’ ανέβεις στ’ άστρα
         αλυσοδεμένος στο νυχτολούλουδο
Η θλίψη είναι μεταδοτική
            στ’ ασημένιο φως του φεγγαριού
Και το γιασεμί μυρίζει νοσταλγία
               για εύοσμα νοητά ονειροτάξιδα

                                    Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2020

Αξιοπρεπής ικέτης



Αξιοπρεπής ικέτης  

Το θέμα δεν είναι που στηρίζονται
                                                  τα στηρίγματα
αλλά που στηρίζονται τα στηρίγματα
                                             των στηριγμάτων
Αυτή η σκάλα στηρίζεται στον τοίχο
                 Αυτός ο τοίχος στηρίζεται στη γη
Η γη όμως μετεωρίζεται στο αχανές

Ω μεγάλη δύναμη
                 στήριγμα όλων των στηριγμάτων
Εσύ που μετεωρίζεσαι στο αχανές
                           πες μου για τη μοναξιά σου

Εγώ την ώρα της μεγάλης μοναξιάς μου
                                 φορώ ακάνθινο στεφάνι
Όταν με λογχίζει το ακατανόητο, ικέτης
              σου απλώνω το αδύναμο χέρι μου
Όμως σε κοιτάω κατάματα με αξιοπρέπεια
                                                   κι ας φοβάμαι
Είμαι ο μέγας άνθρωπος
                              σε ψάχνω, σε αμφισβητώ
            προχωράω στο σκοτάδι κι ας φοβάμαι

                                  Γιάννης Ποταμιάνος