Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019

Το κακό πουλί


Το κακό πουλί  

Ολημερίς πετάει πάνω απ’ τον κάμπο
                                            το αρπακτικό
Παραμονεύει τ’ άλλα πουλιά
           αυτά που τραγουδούν ανέμελα,
ορμάει σαν βέλος και τα καρφώνει
                                             στην καρδιά

Ο κάμπος ανατριχιάζει, ραντίζεται
                                                    με αίμα
Τ’ αρπακτικό
                μαζεύει τα σκοτωμένα πουλιά
και τα καρφώνει σε σταυρούς
                           ολόγυρα στη φωλιά του
Ύστερα τα μετράει ένα ένα
                                  ώσπου να κοιμηθεί
Το κακό πουλί κοιμάται στη φωλιά του
Τα καλά πουλιά σαπίζουν
                                      στο σταυρό τους

Ολημερίς ένα αρπακτικό πετάει πάνω
                                      απ’ την πόλη μου
κάνει κύκλους και ορμάει σαν βέλος
                    να καρφώνει την καρδιά μας
 Ένα μαύρο κακό πουλί που τρέφεται
με σκοτωμένα καλά πουλιά
                     κι όμορφα πεθαμένα όνειρα

                               Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2019

Αιτωλικό


Αιτωλικό

Σκαρί δεμένο με πέτρινα γεφύρια  
                                   στης λίμνης το αλίμενο
          αντιστέκεσαι στα θαλάσσια ρεύματα
Ένα μικρό νησί παρέα με τις νερόκοτες
    και τις μικρές βαρκούλες σου φρουρούς
                         της αρμυρής μας νοσταλγίας

Εσύ που σε δύσκολους καιρούς, ολόρθο
αντιστάθηκες σύντροφος πιστός
                                      δίπλα στο Μεσολόγγι
στεφάνωσες τη λευτεριά
                      με εύοσμους κλάδους δάφνης
Θησαυρισμένη ιστορία, οστεοφυλάκιο
            μαρτύρων αγωνιστών της λευτεριάς

Τόπος της αρμύρας, της γαλήνης
                                              και της καρτερίας
                                 ψαράδων βιοπαλαιστών
Εσύ της μελαγχολίας  ορθρινό πουλί
                                                    της  καταχνιάς
Εσύ της ομορφιάς και των βασάνων
Εσύ των ταπεινών σπιτιών
                                      και του γλυφού νερού

Εσύ κρατάς αλυσοδεμένες τις καρδιές μας
                                         στην προβλήτα σου,
δίπλα στις βαρκούλες σου
                      να νανουρίζονται στη νηνεμία
Εσύ του ζεϊμπέκικου
                                 και της ψητής σαρδέλας  
Εσύ της λεβεντιάς
                            και των σεμνών μας πόθων
Εσύ των καλαμιών και των ψίθυρων
           του πυρπολημένου ηλιοβασιλέματος
Εσύ ο ακατανίκητος έρωτας την νιότης μας

Πέτρες οι καρδιές μας κτισμένες
                                              στα γεφύρια σου
               
Αιτωλικό πόλη χθαμαλή,
     αμάραντο νούφαρο της λιμνοθάλασσας
                   ζούμε μακριά κι όμως κοντά σου
  

                                  13 Φεβρουαρίου 2019
                                                                        Γιάννης Ποταμιάνος

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2019

Των πουλιών το κάστρο


Των πουλιών το κάστρο  

Γαντζώθηκες στο κρανίο μου
                        σαν την ελιά στο βράχο
Με μαύρες κουφάλες στο κορμί
                            και με ξερά κλωνάρια
Στέκω μονάχος και γυμνός
                             στην ασημένια νύχτα
Αναμετρώ τον ουρανό,  
                               τ’ ολόγιομο φεγγάρι

Σηκώνω ψηλά τα χέρια μου
                             το σύννεφο ν’ αγγίξω
Όμως αυτό ναζιάρικα ξεφεύγει
                                        απ’ την αγκάλη
Αλλάζει μορφή και γίνεται
                                     κελαριστό ρυάκι
Να τραγουδάει στη νυχτιά
                                   ερωτικό τραγούδι
Για να χορεύουν ξωτικά
                       να τραγουδούν νεράιδες
                        
Διαλέγω λέξεις όμορφες
                        για να σου τραγουδήσω
Μα ελλοχεύει η Μορμώ
                                 με δυνατά σαγόνια
Κι αιμορραγεί μες την αυγή
                           η χαίνουσα πληγή μου  

Πέρασε η νύχτα κι έφυγες,
                             μόνο στο μέτωπό μου
στέκει κάστρο έρημο
                                   μέσα στο λυκαυγές
Για να φωλιάζουν τα πουλιά,
                                  τ’ άγρια  περιστέρια
του έρωτά τους τρυφερά
                                  λόγια να μινυρίζουν

                                 Γιάννης Ποταμιάνος


Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2019

Πέρα απ’ το φεγγαρόφωτο


Πέρα απ’ το φεγγαρόφωτο

Επιμένει το φεγγαρόφωτο
                     να ψιθυρίζει θάνατο
Στα φυλλώματα των δένδρων
                          λυμφατικό το φως
               μελαγχολικό σαν χρόνος

Με χειραγώγησε ο ύπνος, 
μα μέσα μου
                   με κατακαίει το όνειρο
λέξεις πυρπολημένες 
                    και φωτιά αυτοχειρίας

Το ποίημα αξιώνει γεωμετρία
                                     στο άπιαστο
ας επιμένει ο θάνατος
               να ψιθυρίζει ματαιότητα
Έτσι κι εγώ επιμένω να ψάχνω
                                         αθανασία
πέρα απ’ το φεγγαρόφωτο
   στο ζείδωρο φως των αστεριών

Εσύ εγώ κι ο χρόνος
            πέρα απ’  το φεγγαρόφωτο
στην αιωνιότητα
             ενός ανοξείδωτου ονείρου

                       Γιάννης Ποταμιάνος