Το Λυκοφέγγαρο

 

Το Λυκοφέγγαρο  
 
Είσαι ο ήλιος μου
                              κι είμαι το φεγγάρι σου
Ετερόφωτος στο δικό σου φως
             Μα έχω και μια σκοτεινή πλευρά
Εκεί κρύβονται τα ηφαίστεια
                           που καίνε τα σωθικά μου
Η λάβα τους φωτίζει τη νύχτα μου
Σ’ αγαπώ, γι αυτό αρκέσου
                      στα ολόφωτα χαμόγελά μου
 
Κι απόψε μην ακούς τις ωρυγές μου
Η νύχτα μου είναι της μοναξιάς
                                               μα μου ανήκει
Είναι Γενάρης βλέπεις
Και σε λίγο ανατέλλει  
       του μοναχικού Λύκου η πανσέληνος
 

                                     Γιάννης Ποταμιάνος

Ψίθυρος θαλασσινός

          Ψίθυρος θαλασσινός   

Ω αρχέγονο θαλασσινό κοχύλι
που κρατάς σφιχτά στα χείλη σου
                                     μυστικό μαργαριτάρι
Ο ψίθυρος μουσηγέτης
                      της συγχορδίας των κυμάτων
Δοξολογεί την ελευθερία του ανέμου
   π’ ανεμίζει της γοργόνας τα ξανθά μαλιά
 
Ω! Εσύ γυναίκα με το γυμνό σου στήθος
άσε ελεύθερη την πεταλούδα
                                              της καρδιάς σου
Εμπιστέψου τα όνειρά σου
                                      στο θαλασσινό πουλί
Αυτό ξέρει να ταξιδεύει
σε δρόμους ανοξείδωτους
                             τ’ ασημένιου φεγγαριού
 
Ω εσύ γυναίκα με τ’ ανοιχτό κοχύλι
                                  που προσμένεις το φιλί
                   πες στα κύματα το μυστικό σου
Εγώ καθισμένος στο βράχο ανεκλάλητος
                    σε περιμένω μια ολόκληρη ζωή
       με ζεμένα στη βάρκα τα δελφίνια μου,
έτοιμος για τ’ ονειροτάξιδο
                                               που μας πρέπει
 
Σε περιμένω με παρέα το φεγγάρι
       Έτσι κι αλλιώς ο έρωτας ονειρολάγνος
αρέσκεται πιότερο να ονειρεύεται   
                                          παρά να ταξιδεύει
 
                                         Γιάννης Ποταμιάνος

Γαλήνη

 

Γαλήνη   
Στη σχισμή του βράχου, αμέριμνο
               ένα μικρό κυκλάμινο χαμογελά
Γαλήνιο στη βεβαιότητά του
                                λικνίζεται στον άνεμο
 
Στη χαράδρα ο χείμαρρος
          κατρακυλά βουστροφηδόν
                                               για το ποτάμι
Κι η θάλασσα, στο βάθος, κυματόχαρη
              μας περιζώνει μ’ απεραντοσύνη
 
Γαλάζιος ο θόλος τ’ ουρανού,
             κλειστός ολόγυρα μας,
                             μας επιστέφει αδιέξοδο
Μα εμείς,
               παιδιά της ανυπότακτης ματιάς
ελπίζουμε σε ταξίδια
                                  πέραν των οριζόντων
έτσι κι αλλιώς
         ο ουρανός είναι μια ψευδαίσθηση
κι η μόνη πραγματικότητα είναι
                                         το ασύνορο χάος
 
Ο γεροντόβραχος σαπίζει,
μα στις ρωγμές του
                  μικρά κυκλάμινα χαμογελούν,
ανθίζουν αμέριμνα μοσχοβολώντας
                                                        ομορφιά
 
Μας διδάσκουν αμεριμνησία και γαλήνη
 
Απλόχερα σκορπούν την ευωδιά τους,
έτσι που να μοσχοβολάει η φθορά  
                  γαλήνη, ελπίδα κι αναγέννηση
 
                                    Γιάννης Ποταμιάνος

Φωτοχυσία

 

 Φωτοχυσία

Παγιδευμένος στο σκοτάδι

                                            έψαχνε για φως

Αλκοολικός και μελλοθάνατος

   με επιδρομές ερπετών στο κρεβάτι του

και το χαμόγελο της σελήνης

                                        στο παράθυρό του

Αλκοολικός και σιδηροδέσμιος

Παγιδευμένος

στης Σαλώμης το έβδομο πέπλο

                     και το γαλάζιο της εσώρουχο

που πέφτοντας άφησε άφωνο

                      τον βασιλέα κι όλη την αυλή

Κάποιοι τολμηροί ιστορικοί μίλησαν

         για πορφυρή δαντέλα και ζαρτιέρες 

Πάντως άλλη υπόθεση

                               ο χορός στην υπηρεσία

του σεβαστού κανάγια αυτοκράτορα 

         κι άλλη ο πόθος της ζείδωρης ήβης

 

Γι αυτό κι αυτός

                   αλκοολικός και μελλοθάνατος

έψαχνε για φως βαθιά  στα ορυχεία

                                            της καρδιάς του

Ώσπου ακούστηκε η μεγάλη έκρηξη

                                        κι έγιναν όλα φως

 

Κάποιοι της μεταφυσικής μίλησαν τότε

                          για θαβώρειο φωτοχυσία

Κάποιοι άλλοι της ψυχανάλυσης

                   επέμεναν πως ήταν έκλαμψη

                               ατομικής αυτογνωσίας

Μα κάποιοι διανοητές της διαλεκτικής  

                     ισχυρίστηκαν πως πρόκειται  

για πυρηνική σύντηξη 

                                   συλλογικών ονείρων

Για τους υποψιασμένους

                      ο όρος μυρίζει επανάσταση

 

Πάντως όπως και να ‘χει, έκτοτε

                 κάθε βράδυ φλεγόμενα άστρα

πόθοι κι όνειρα

                              σε ουράνιες περιπολίες

φωτίζουν το έρεβος της νυχτοσύνης του

 

 

 

Πως αλλιώς αφού

             η φωτοχυσία στο έρεβος ελπίδα

κι ο δρόμος του φωτός

                                υπόσχεση αθανασίας;

                                      Γιάννης Ποταμιάνος