Ρυάκια σκέψης

Ρυάκια σκέψης
 
1.Η πράξη
Πορεύομαι λάμνοντας τα φτερά
                                            της βεβαιότητας
Στις γεύσεις των καρπών
             και στ’ αρώματα των λουλουδιών
                      στην επιφάνεια και το σχήμα
 
Υψιπέτης υψηλών νοημάτων  
       απεκδύομαι την λεοντή της απραξίας
Ελεύθερος και γενναίος πράττω
Ακροβάτης
         στο τεντωμένο σκοινί της ασάφειας
Πως αλλιώς αφού στο καμίνι της πράξης
                       το ρίσκο και η επιβεβαίωση
 
Πως αλλιώς αφού στην απραξία η πλάνη
                                                 και ο θάνατος
Ακριβώς γι αυτό Πράττω,
ας δονούνται τα θεμέλια της σκέψης
                          σε σεισμούς αβεβαιότητας
Ακριβώς γι αυτό Τολμώ,
ας γκρεμίζονται οι Σταθερές
                                                  των θεωριών
 
Πράττω, ερωτεύομαι, ποθώ
             Με τον ίμερο εμβολίζω το θάνατο
Σε ορθόπλωρες πορείες οιακίζω
                             ανάμεσα στους υφάλους
                          και τα ρίσκα των εικασιών
Προσπορίζομαι ηδονή εξερευνώντας
                                                       Εντελέχεια
Σε άλλους κόσμους ερωτικούς
                         τα νέα θεμέλια το απαιτούν
 
2.Η μαγεία της κατάπληξης
Μεγάλη η μαγεία της κατάπληξης
                               στην πορεία προς το νέο
Παλεύει το ένστικτο με τη βούληση
                              και ισορροπεί στον μύθο
Τέρατα και ανεμόμυλοι
                  καθώς αρμενίζουμε
                           στη θάλασσα του αχανούς
 
Μικρά νοήματα, ζωής κομμάτια
Ρυάκια σκέψης
                      που ψάχνουν το ποτάμι τους
Τρεμοσβήνουν τα επιχειρήματα
                                          στο καθήκον τους
Στις αιώνιες τροχιές τους, γυρίζουν
                                                    σαν αστέρια
Φωτίσουν το έρεβος σαν καντηλάκια
 
Κι ελπίζουμε
                               στις μικρές πρωτοτυπίες
που θα φέρει ο κοσμικός άνεμος
            μέσα από χαραμάδες βεβαιότητας
Κι ελπίζουμε στις μικρές αναλαμπές
                         που θα φωτίσουν τα όνειρα
Μες απ’ τις ρωγμές του ύπνου
Καθώς τα θολά οράματα των ιδεών
             καίγονται στο καμίνι της ασάφειας
 
3.Πέρα απ’ τον έρωτα
Της Ευτυχίας το λείψανο δυσοσμεί
                καθώς αποσυντίθεται στο χρόνο
Αλυχτούν οι ύαινες της Αυτοκριτικής
Κι όμως πρέπει να παραμείνει
          ανοιχτός ο δρόμος της Αναγέννησης 
 
Έτσι ξαναγεννιέται ο έρωτας
Σε στιγμιότυπα θησαυρίζεται 
                                                         η ευτυχία 
Στα αισθήματα ο χρόνος υποτάσσεται
Καθώς της Αθανασίας ενδιαίτημα
                                                          ο Έρωτας
 
Όμως εγώ επιμένω
            να πορεύομαι πέρα απ’ τον έρωτα,
                     στην μοναξιά των αινιγμάτων
Να αποθανατίζω σε θεωρήματα
                                          έωλες απαντήσεις
Ακονίζοντας τα κοφτερά μαχαίρια
                                          νέων ερωτημάτων
 
Μολονότι
Στη λόχμη των ερωτημάτων
                               κρύβεται τόσο η Έλαφος
                όσο και ο σαρκοβόρος Αίλουρος 
 
Γι’ αυτό κι εγώ στον καμβά
                                            των θεωριών μου
                 ζωγραφίζω κρυφές κερκόπορτες,
Εξόδους κινδύνου
                   να μην εγκλωβίζεται η Αλήθεια
 
Δώστε μου εσείς μια βεβαιότητα
               κι εγώ θα σας δώσω ένα αίνιγμα
 
                                     Γιάννης Ποταμιάνος

 

Η προσφορά

 

Η προσφορά
============
Ψάξτε μέσα μου βαθειά
------------- στης μοναξιάς μου τα σκοτάδια
Σκαλίστε τα συρτάρια του μυαλού μου,
γωνιές αραχνιασμένες, σκοτεινές
----------- σβησμένες φωτιές κι’ αποκαΐδια
 
Ότι λάμπει θησαυρίστε το
Κι’ εγώ θα χαίρομαι σαν μάνα
-------------------- που βυζαίνει το μωρό της
Απλόχερα θα σας δώσω ότι ζητήστε
 
Έτσι μάχομαι εγώ το Θάνατο
χαρίζω απλόχερα το μυαλό μου
---------------------------- και την καρδιά μου
Για να φωτίζει το χαμόγελό μου
------------------- τα πρόσωπα των παιδιών
Να ψιθυρίζονται τα τραγούδια μου
----------------------- στα νεανικά τους χείλη
 
Έτσι οι ιδέες που αγαπήσαμε
--- θα φωτίσουν νέους μπουρλοτιέρηδες
Που θα βάλουν φωτιά στα πέλαγα
------------------ να τιναχτούμε ως τ’ άστρα
Έτσι γίνομαι εγώ αθάνατος
------- μέσα απ’ όλους σας, προσφέροντας
 
------------------------ Γιάννης Ποταμιάνος

Μινυρίσματα νοσταλγίας

 

Μινυρίσματα νοσταλγίας
 
1.  
Στα πράσινα πάρκα τα παγκάκια
                                              στη σειρά
κι οι πολυκατοικίες
       ολόγυρα στέκουν
                  «τείχη μεγάλα κι υψηλά»
 
Κάθονται οι γέροι κι αναπολούν
                                   ηλιοβασιλέματα
Νοσταλγούν
   τα χωριά των γαλάζιων οριζόντων
τη θάλασσα και τον παφλασμό
                                    στα βράχια της
Κάθονται οι γέροι κι’ αναπολούν
                                               με θλίψη
                            τους άλλους γέρους
με το κομπολόι και τον πικρό καφέ
                                         στον καφενέ
Τους γέρους
που χαιρετούσαν με σεβασμό 
                                σαν ήτανε παιδιά
 
2. 
Τα κυπαρίσσια στα πάρκα
                          χάνουν το νόημά τους
δεν στέκουν αγέρωχα στη νύχτα  
                              να δείχνουν ουρανό
ούτε στα κοιμητήρια
                         να μιμνήσκουν θάνατο
Τη  νύχτα στα πάρκα
τα δέντρα  συνωστίζονται φοβισμένα
                        σαν πρόβατα στη στάνη
 
Σαν πέσει το σκοτάδι
όπως η κοκκινοσκουφίτσα ψάχνω
                                            το λύκο μου
Αλλά τα μόνα ουρλιαχτά της νύχτας
                                   είναι ανθρώπινα
 
3. 
Στους δρόμους της πόλης
          οι ρεκλάμες μονότονα
                         αναβοσβήνουν μοναξιά
Γι αυτό κι εγώ πάντα
                               κουβαλάω μαζί μου
ένα κάμπο
                ένα ποτάμι και μια θάλασσα
και μετά τα μεσάνυχτα
              που κοιμούνται τα τροχοφόρα
βγαίνω με το κάρο μου
                                      και τ’ άλογό μου
στο χωματόδρομο για τα χωράφια
Να με χαιρετούν από μακριά
                          ο τσάκαλος κι ο γκιώνης
και τα κυπαρίσσια στους φράχτες
γίγαντες λογχοφόροι
                         να μου δείχνουν ουρανό
 
                                  Γιάννης Ποταμιάνος

Η διπρόσωπη θάλασσα

 

Η διπρόσωπη θάλασσα  
 
Εσύ η διπρόσωπη θάλασσα
                            με το καλοκαιρινό της φόρεμα
που σαγηνεύει νύχτες ερωτικές
Τρίζει το μάνταλο
                   όταν ανοίγω της καρδιάς την πόρτα
να μπει φρέσκος αέρας
                                  στα μουχλιασμένα δώματα
               με τις βιολετιές κουρτίνες της σιωπής
Ιούλιο μήνα και κατηφορίζουν τα ιστιοφόρα
                                                         για τη Μύκονο
Δεν είναι τυχαίοι οι πελαργοί
                      που χαιρετούν τους ανεμόμυλους
Ούτε τα σφαγμένα σύννεφα στης δύσης
                                                      το ηλιοβασίλεμα
Ούτε οι κοκκώδεις παραλίες
                                      με τις ψάθινες σκακιέρες
Είσαι εσύ η διπρόσωπη θάλασσα
                                         με τ’ αλμυρό της δέρμα
             που κουβαλάει τον ψίθυρο των πόθων
με τα ιστιοφόρα που γλιστρούν σιωπηλά
                      ανάμεσα στα κύματα και τ’ άστρα
Είσαι εσύ η διπρόσωπη θάλασσα
                                 του θυμού και του θανάτου
                   με τον βιολετή βυθό και τα ναυάγια
τα φορτωμένα  στ’ αμπάρια τους
πήλινα πιθάρια  και σφραγισμένους αμφορείς
 
Είσαι εσύ η διπρόσωπη θάλασσα
        με φυλακισμένα στη άπνοια τα ξωτικά της
που αφουγκράζονται του ανέμους
και περιμένουν
                       τη φουρτούνα για να τα λυτρώσει
 
Είσαι εσύ της φουρτούνας
                                              εσύ και της νηνεμίας
Εσύ του έρωτα, εσύ και του χαμού
         Εσύ της Χάρυβδης, εσύ και της Αφροδίτης
Κι είμαι εγώ
το φυλακισμένο στο βυθό σου ξωτικό
              που χιλιάδες χρόνια ονειρεύομαι ταξίδι  
 
                                               Γιάννης Ποταμιάνος

Στην αρμονία ενός ονείρου

 

Στην αρμονία ενός ονείρου
 
Υψιπέτης στ' αστρολίβαδα της νύχτας
                                                       ουρανοδρομώ
Νυχτομάχος, όπως η μέλισσα πετώ
                                              απ' άστρο σ' άστρο
θρεμμένος με το νέκταρ
                                    και τη γύρη του γαλαξία
Νοιώθω την πνοή του άρρητου
                                                στο πρόσωπό μου
Κι όπως σύννεφο προσμένω
                                της αστραπής τον λυτρωμό
 
Ο οίστρος μου παγιδευμένος
                                         στης γαλήνης το βυθό
                                 πάντα έτοιμος ν' αναδυθεί
Μια εξομολόγηση αρκεί
        κι οι πομφόλυγες ανεβαίνουν στον αφρό
Μυστικές ροές στις φλέβες τ' ουρανού
 που δίνουν ζωή στους παγωμένους βράχους
Όλα μοιάζουν μ ασημένιες φλόγες
                                   που παρασέρνει ο άνεμος
Όλα μοιάζουν
με πύρινες γλώσσες που συνομιλούν
               την άρρητη γλώσσα του απερινόητου
κι όμως τόσο χειροπιαστού θριάμβου
                               της αυτοχειρίας των άστρων
Ευτυχώς που ένα νυχτολούλουδο
      μου στέλνει με τον άνεμο μηνύματα ζωής
Κι ένα νυχτοπούλι κελαηδάει
                         στην ακροποταμιά μειλιχιότητα
Έτσι που ο στοχασμός να μπολιάζει
                                               εντελέχεια το άυλο
και να παίρνει μορφή το άμορφο
 
Ναι αρκεί ένα γιασεμί κι ένα αηδόνι
         για τον αδιάψευστο θρίαμβο του γήινου
                στις εύοσμες νύχτες του καλοκαιριού
Έχει βλέπεις, τόση δύναμη η ζωή
                    που σε κατακρημνίζει απ' τ' άστρα
 
Ποιος ξέρει, στη μέθεξη της ποίησης απόψε
Ουράνιο και Χθόνιο
να κοιμηθούν στην ήρεμη σιγαλιά της νύχτας
      συμφιλιωμένα στην αρμονία ενός ονείρου
 
                                             26 Ιουλίου 2017
                                           Γιάννης Ποταμιάνος