Μονόκερως ή έστω μονόκερος

 Μονόκερως ή έστω μονόκερος

Αυτός ο νέος με τα φλογισμένα μάτια

   κι ένα μαντίλι στο πρόσωπο, πιστεύει!

Έχασε το δρόμο του ανάμεσα

                             στις σπασμένες βιτρίνες

            αλλά πιστεύει σε πράγματα απλά

Πιστεύει πως, ο καπιταλισμός καταρρέει,

                        πως οι μπάτσοι είναι κακοί

και όλα θα τα γκρεμίσει

                                       με το ρόπαλό του!

Ο γέρος που προχωράει δίπλα του,

                                                        ζηλεύει

ζηλεύει το ρόπαλο του νέου

               ζηλεύει τη φλόγα στα μάτια του

Ξέρει όμως πως ο καπιταλισμός

                                  δεν σπάει σαν τσόφλι

ξέρει πως οι μπάτσοι δεν απλώς κακοί

                                          αλλά μισθοφόροι

που δεν βούλονται και δεν βουλεύονται

Ο εργάτης παραδίπλα, που προχωράει

                                               με το πανό του    

δεν μιλάει πολύ,

                   αλλά ξέρει να παλεύει

                                               ξέρει να ποθεί

ένα κόσμο δίκαιο κι ελεύθερο

Έτσι στα ροζιασμένα του χέρια

                                    σηκώνει το σύνθημα

«Κάτω το κεφάλαιο,

             ο άνθρωπος δεν είναι εμπόρευμα»

Κι όταν οι άλλοι του μιλούν

                       για δεύτερο και τρίτο δρόμο

Αυτός ξέρει απλά πράγματα,

πως σ’ ένα κόσμο δίκαιο,

                        δεν υπάρχει εκμετάλλευση,

και πως η σοσιαλιστική επανάσταση

                                   είναι ένας μονόκερως

                                         ή έστω μονόκερος

στη μυθική χώρα των Σοβιέτ

          που σ’ αυτόν «χρωστάει την πάλη»

                           17 Δεκεμβρίου 2012

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Χειμέριο σέβας

Χειμέριο σέβας  

Κατεβαίνει τη ρεματιά

        μουγκρίζοντας σαν αγριόταυρος

ο φουσκωμένος χείμαρρος

Χώνουν βαθιά στο χώμα

                      τα νύχια τους, τα δέντρα

αναριγούν στην όχθη γαντζωμένα

             να μην τα πάρει το θολό νερό

Σηκώθηκαν κρώζοντας τρομαγμένα

                       τα πουλιά, στον ουρανό 

για ν’ αγναντεύουν χαλασμό

Κι εγώ λαβωμένος, φωνάζω

                          ν’ αντιλαλεί η ρεματιά:

«Εδώ βρίσκομαι γυμνός

                        στην έκπαγλη καταιγίδα

να δρέπω δέος και ταπεινότητα

          στο ηλεκτροσόκ του κεραυνού»

                            9 Ιανουαρίου 2013

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Εθνική οδός

Εθνική οδός

Εθνική οδός Κυριακή απόγευμα,

                                        μποτιλιάρισμα

Ο ήλιος λοξοκοιτάζει τις καμινάδες

                                    των διυλιστηρίων

Κι εσύ ξαπλωμένος στο οδόστρωμα

                                               αιμορραγείς

Μια λιμνούλα αίμα στην άσφαλτο

                                 που άρχισε να πήζει

Ένα κράνος τσακισμένο

                      δίπλα στο σπασμένο πόδι

Το μηχανάκι παραδίπλα άχρηστο

              αιμορραγεί το μαύρο αίμα του

Κοιτάζεις με απορία,

                          δεν κλαις, δεν φωνάζεις

                                         μόνο σκέπτεσαι

Πρόσωπα αγανακτισμένα

                    πρόσωπα περίεργα,

                                πρόσωπα απρόσωπα

κι ανάμεσα να ψάχνεις ουρανό

Εθνική οδός Κυριακή απόγευμα,

                          σειρήνες και απόγνωση

Ένα αυτοκίνητο πεσμένο στο χαντάκι

                                   μια γυναίκα όρθια,

η οδηγός,  που κλαίει σιωπηλά

                                              και φοβάται

Θλιμμένος την κοιτάς

            και σκέπτεσαι το αύριο

                    που μεροκάματο δεν θα ‘χει

Τότε ήταν που δάκρυσες και συ βουβά

σφίγγοντας

                  την τσακισμένη σου γροθιά

Από μακριά ακούγονται οι σειρήνες

                                      του ασθενοφόρου

Εθνική οδός Κυριακή απόγευμα,

                                      η ζωή σε άδειασε

κι η κυκλοφορία συνεχίζεται πλέον

                                                     κανονικά

                                         16 Ιουλίου 2009

                                       Γιάννης Ποταμιάνος

Μην πουλάς το μέλλον

Μην πουλάς το μέλλον   

Άσε το λουλουδάκι να λικνίζεται

                                 αμέριμνο στον άνεμο

Εσύ πρόσεχε τους υλοτόμους

που τραυλίζοντας παγκοσμιοποίηση  

                                    σκυλεύουν το δρυμό,

αυτοί γκρεμίζουν δένδρα αιωνόβια,

                          δικαιώματα αιμοστάλακτα

ριζωμένα στις βαθιές στοές των ορυχείων

Όμορφος είναι ο χορός των λουλουδιών

                             μα όσο υπάρχει η άνοιξη

Γι’ αυτό όσο κι αν τρέμεις το χειμώνα  

                μη φωνάζεις τους    ξυλοκόπους  

αυτοί είναι που καρατομούν την άνοιξη  

Ας ουρλιάζει ο αθώος λύκος

                       εσύ φοβού τα τσοπανόσκυλα   

και τα τσεκούρια π’ αστράφτουν

                                                     στο φεγγάρι

Όμορφος είναι ο χορός των λουλουδιών

γι’ αυτό μην πουλάς το μέλλον

             το παρόν περνάει γρήγορα

                       κι οι υποθήκες παραμένουν

Κι όσο σε πυροβολούν να  ταμπουρώνεσαι

                                     στους ονειρόβραχους

έτοιμος για το γιουρούσι

Όμως άσε το λουλουδάκι αμέριμνο  

        στον ήλιο, να το γονιμοποιεί ο άνεμος

Αυτοί που μπήκαν κρυφά

                                                 στον κήπο σου

φύτεψαν στα παρτέρια σου φόβους,  

έσπειραν μαλθακές ιδέες,

                         κάλπικες επιθυμίες κι ενοχές

Γι αυτό σου λέω

άσε το λουλουδάκι αμέριμνο

                            να ερωτοτροπεί στον άνεμο

και σάλπιζε εξέγερση στο δάσος

Έτσι ακριβώς

αφού η επανάσταση μοσχοβολάει

                                         ελευθερία κι έρωτα

 

                           18 Δεκεμβρίου 2012

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Στο γιαγκίνι τ’ ουρανού

Στο γιαγκίνι τ’ ουρανού 

Παντέρημος στον κάμπο

                                     κι ούτε ένα δέντρο

να γίνει αλεξικέραυνο

                      στην ελαύνουσα καταιγίδα

Τα μαύρα σύννεφα με καλούν

                         σε συμπόσιο φωτοχυσίας

Ο απέναντι βράχος αδιάφορος

κι ο θυμωμένος κεραυνός τυχάλωτος

                                      ετοιμάζει θάνατο

Κι’ όμως φουσκώνει το στήθος του

                                                   ο ποιητής

κι στην καρδιά ασπαίρει

                                     το λαβωμένο ζώο

Ταλαντώνονται οι λέξεις

                              στο διαπασών του νου

να τραγουδάει δέος

Όμως έρχεται λυτρωτικό μες στη βροχή

               τ’ απείκασμα του κατακλυσμού

το ουράνιο τόξο

που εγκατοικεί σε μνήμες αρχέγονες

Μια κιβωτός που δραπετεύει

                                             απ’ τον πνιγμό  

                                   και διαλαλεί ελπίδα

Έτσι αγανός στην καταιγίδα,

                                                ανεμολάγνος,   

αγάλλομαι φωτοχυσία

μαιμάκτης στο γιαγκίνι τ’ ουρανού

          θυσιάζω στα σύννεφα κουρμπάνι

                            11 Ιανουαρίου 2013

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Περίπατος στην Πλάκα

Περίπατος στην Πλάκα  

Τα λόγια μου

πνοές ανέμου τα πήρε ο Μάρτιος

              μες στα βαθιά ποτάμια του

Χάθηκαν τα ουσιαστικά

                      στα ορμητικά  κύματα

                      της φουσκοθαλασσιάς

Πλέχτηκαν τα επίθετα στεφάνι

                                  στα μαλλιά σου

Και τα μάτια μου

στο φως του φεγγαριού  

                 σε ψάχνουν μες τη νύχτα

Ας βόσκει δίπλα στο σκοτάδι

                                       η αρχαιότητα

Όταν τρυφερά

θωπεύω τα μαλλιά σου

                                   στους Αέρηδες

Η Πλάκα πάντα θα στοιχειώνει

                       τους περιπάτους μου

Αφού στο Θησείο τσικνίζονται

                                  τα σπλάχνα μου

κι αναθρώσκουν

                             μηνύματα καπνού

απ’ την καλντέρα της καρδιάς μου

Η λάβα …. αχ η λάβα

        που ξεχύνεται στο στήθος μου

με κατακαίει βαθιά

                στις χλοερές κοιλάδες μου

Όταν η μνήμη μου αιωνόβια ελιά

σε καρτερεί ακόμα ριζωμένη

                  στο βράχο της Ακρόπολης

                           12 Οκτωβρίου 2012

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Η καταιγίδα

Η καταιγίδα

Βλέπω την καταιγίδα να ‘ρχεται

                στις κόρες των ματιών σου

Φουρτούνιασαν

                         οι γαλάζιες θάλασσες

Κι απ’ τα βάθη τους αναδύονται,

                               δύσμορφα τέρατα

Σμέρνες, αχινοί, σκυλόψαρα

Χταπόδια με γιγάντια πλοκάμια

                                          με τυλίγουν

Με σφίγγουν και με παρασύρουν

                                        στο βυθό σου

Σέρνομαι σε βαθιές σπηλιές,  

                                        μυστηριώδεις

Έρπω σε υπόγειες σήραγγες,

       που άνοιξε το παθιασμένο κύμα

Εκεί που ελλοχεύουν πάθη                                    

                                         ανομολόγητα

Τυφλό ζώο σε ψηλαφώ,

                    σε μυρίζω και σε γεύομαι

Κι αφήνομαι στους πόθους σου,

                      χωρίς να θέλω να σωθώ

Ώσπου να μ’ αποθέσεις,

                             εξαντλημένο ναυαγό

στα άσπρα σου σεντόνια

                               24 Φεβρουαρίου 2010

                                   Γιάννης Ποταμιάνος