Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2020

Στου χρόνου τις νεροσυρμές


                         Στου χρόνου τις νεροσυρμές   

Κι όμως τα μαραμένα λουλούδια

                     κρύβουν γόνιμους σπόρους

Κι όμως τα μαρμάρινα πρόσωπα

                                              έχουν μνήμες

Ακόμα και τα ερείπια των ονείρων

που φαγώθηκαν

                    στου χρόνου τις νεροσυρμές

Ακόμα και τα ναυάγια

  που κουβαλάνε στο έρμα τους ταξίδια

Δεν έχουν σημασία

 τα ευτυχισμένα πρόσωπα

                            στις βλοσυρές πολιτείες

Τα πλουμιστά φτερά του παπαγάλου

                                      στο καμένο δάσος

Τα γυάλινα κτήρια

               που ποτέ δεν θα κατοικήσουμε

Σημασία έχει η κυψέλη

                                       και το βουητό της

Η ανθοφορία της γης

                  και το χαμόγελο του πλήθους

Σημασία έχει η κιβωτός που κουβαλάει

                             θησαυρισμένες μνήμες

Τα δέντρα και τα πουλιά

              τα φυτοφάγα και τα σαρκοβόρα

Σημασία έχει το κεραμίδι

                         και το τσουκάλι για όλους

Ας ακουστεί η φωνή που τόσους αιώνες

                                        διαλαλεί το δίκιο!

Σημασία έχει το δίκιο που ποτίζεται

                                     με αίμα και ιδρώτα

να καλπάζει όπως πουλάρι

                                     σ' ελεύθερο λιβάδι

Σημασία έχει η ελευθερία κι ο έρωτας

η διαρκής επανάσταση

                    της παγκόσμιας ανθοφορίας

                                                               Γιάννης Ποταμιάνος

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2020

Πέρα απ’ τις οξώπετρες

 


Πέρα απ’ τις οξώπετρες 

 

Πρώτα

της μνήμης διαρρήκτης το φεγγάρι

                                ανάμεσα απ’ τις γρίλιες,

εισχώρησε

στις χαραμάδες που άφησε στο στήθος

               το μαχαίρι που ‘σφαξε τα όνειρα

και πότισε με αίμα

                    το χωματόδρομο του κάμπου

 

Μετά

ήρθε το σύννεφο της λήθης

                                                κι έγινε βροχή

να ξεπλύνει τον ιδρώτα απ’ το μέτωπο

                    της βασανισμένης βιοτής μας

Έτσι που πνίγηκε η ελπίδα της

                                        Κόκκινης Πολιτείας

που τόσο πόθησαν  οι σφαγμένοι ταύροι

 

Ποιος ξέρει,

          ίσως τα κέρατά τους έγιναν αντένες

 κι έστειλαν στο μέλλον

                      τα κύματα των οιμωγών τους 

Ίσως απ’ τα τρύπια πλευρά τους

                                φύσηξε ούριος άνεμος 

                                                      νέων ιδεών

Ίσως απ’ τα ρουθούνια τους

     κατρακύλησε κατακόκκινη

                             η λάβα των ονείρων τους

 

Όπως και να ‘χει

      ο ίσκιος τους ακόμα περιφέρεται

                         στις χαράδρες των βουνών

Εκεί

     όπου τα πέτρινα γεφύρια γκρεμισμένα

θυμούνται τα φυσεκλίκια τους

              και την ηχώ των τραγουδιών τους 

ανάμεσα στους μαύρους γρανιτόβραχους

 

Κι όμως από τότε πέρασαν

                                             πολλοί χειμώνες

ριζιμιά ξεριζωμένα

                        κατρακύλησαν απ’ τα βουνά

στις κοίτες των ποταμών

                                          κι έγιναν κροκάλες

που παρέσυρε η ζωή με θόρυβο μεγάλο

ως που να γίνουν αμμουδιές

                                στης θάλασσας το κύμα

 

Εκεί όπου λιάζονται γυμνόστηθες

                                  γοργόνες του πελάγους

που πέρα απ’ τις οξώπετρες

                                 ψάχνουν τον μέγα πόθο

μιας Ατλαντίδας κόκκινης

                                        στα βάθη του βυθού

 

                                             Γιάννης Ποταμιάνος

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2020

Αειτάξιδο νετρίνο

 

Αειτάξιδο νετρίνο  

 

Απλώνω το άδειο μου χέρι στο φως

                                 επαιτώντας μερίδιο ζωής

Η αναμονή στο σκοτάδι μέγγενη

                    που σφίγγει του κροτάφους μου

Μόνο το όνειρο υπερίπταται

                                   των κυκλώπειων τειχών

                                           που με περιζώνουν

Εκεί πίσω απ’ τα αόρατα κάγκελα

                                            γεύεσαι νοσταλγία 

        βυθοσκοπώντας τα παλιά σου ναυάγιά

Άφωνη έκσταση

                  στο άρρητο των άστρων μυστήριο

Η γνώση χωλαίνει μπρος στο αίνιγμα

                                      του αειτάξιδου νετρίνο

Ο μέσα μου ουρανός είναι τόσο απέραντος

                               που το δρόμο μου βρίσκω

μόνο ακολουθώντας το ερωτικό μου άστρο

Ακόμα κι εκεί η πλάνη ελλοχεύει

                κρυφή χαράδρα του λόγου

                                           χάσκει η χασμωδία

Ναι εκεί στο σκοτάδι κρύβεται το φίδι

                                       στις ρίζες των βράχων

Η πτώση οφείλεται στην έλξη

κι η έκρηξη στον αδυσώπητο της βαρύτητας

                                                                       νόμο

Από εκεί είναι που δραπετεύει το νετρίνο

και πορεύεται στην αιωνιότητα

                                   τον αειτάξιδο δρόμο του

 

Κι όμως η αιωνιότητα κρύβεται στη στιγμή

                                                που διαστέλλεται

Όταν ο έρωτας μαγνητίζει την πυξίδα μου

     και χάνεται ο δρόμος  μου στα μάτια σου

Κι όμως η αιωνιότητα κρύβεται στο θάνατο

                           και στη γέννηση των άστρων

Στον αέναο κύκλο της τέφρας

που αναφλέγεται και γίνεται φως

                      φωτίζοντας τα ερέβη του χάους

Απλώνω το χέρι μου στο δίκιο

                                         και δίκιο δεν υπάρχει

κελαηδάω στο κλουβί μου ελευθερία

                                  κι ελευθερία δεν υπάρχει

Η ελπίδα μου στην έκρηξη και στο νετρίνο

                               που δραπετεύει αειτάξιδο

Στον Αρχάγγελο που αναγγέλλει

                  τα γεννητούρια των νέων άστρων

                                                που μας πρέπουν

 

Πως αλλιώς αφού η έκρηξη είναι η μητέρα

                        όλων όσων έχει ανάγκη η ζωή

                  

                               24 Νοεμβρίου 2020

                                                             Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2020

Εν υπνώσει


 Εν υπνώσει 

 

Κάθε αυγή, κάθε μέρα

περιμένω να βγει αληθινό

                                                 το όνειρό μου

Μα ο Ήλιος είναι ανελέητος

                                                    με τα όνειρα

τα τρομάζει κι αυτά λουφάζουν

                    στης νύχτας τα βαθιά σκοτάδια

 

Μα ποτέ δεν ξέρεις

Αφού πολλάκις το μάγμα ξεχειλίζει

                        από του φλοιού τα ρήγματα

κι η τέφρα του ανεβαίνει

                                                ως τα σύννεφα

 

Τότε είναι

              που παίρνουν τα όνειρα εκδίκηση

κατακαίγοντας

τα όχι,   τα πως και τα γιατί

                     που θα βρουν στο διάβα τους

λιώνοντας αλυσίδες

συμβάσεις και αναστολές

                            που μας κράτησαν μισούς

 

Όλη η ζωή μου ένα ηφαίστειο

                                                       εν υπνώσει

που σιγοκαίει περιμένοντας

                                                 την έκρηξή του

έτσι που να φτάσει η λάβα του

                                                      ως τ’ άστρα

 

Κι οι πόθοι μου να λάμψουν

πολύχρωμα βεγγαλικά

                     της μεγάλης έκρηξης στολίδια

 

                                   14 Νοεμβρίου 2020

                                                                 Γιάννης Ποταμιάνος


Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2020

Αμετροέπεια

 


Αμετροέπεια 

 

Αφού κυλίστηκε στη λάσπη ο Ρινόκερος

                                           σηκώθηκε περιχαρής

                         καμαρώνοντας τη φορεσιά του

 

Σε όσους τον λοιδόρησαν

                                              δήλωσε αυτάρεσκα

    πως και τα λουλούδια στη λάσπη ανθίζουν

Δήλωσε ακόμα με ύφος περισπούδαστο

                      πως η λάσπη της δοράς του είναι

ο σύνδεσμος του υποσυνείδητου εαυτού του

                                                         με τη μάνα γη

Ως εκ τούτου του υπομιμνήσκει

                                                    χοϊκή θνητότητα

ανοίγοντας έτσι νέους δρόμους

                           στη σκέψη και το συναίσθημα

συμβάλλοντας στην υπέρβαση του συνειδητού

                                          ρεαλιστικού στοιχείου

και στην περιπλάνησή του

                    στους υπερρεαλιστικούς λειμώνες

των ονείρων όπου βόσκουν τα αρχέγονα

                                                             ένστικτά του

 

Ένα σμάρι πουλιών στη ράχη του

                                  επικροτούσε κελαηδώντας

 

Είχε βλέπετε το χάρισμα της ευφράδειας

                αλλά και πολύ τροφή στη λάσπη του

                                      ο αμετροεπής Ρινόκερος

 

                                             5 Νοεμβρίου 2020

                                            Γιάννης Ποταμιάνος


Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2020

Οκτώβρης

 



Οκτώβρης 

Η σκουριά του καλοκαιριού

οξειδώνει τα κόκκινα φύλλα του Οκτώβρη

Στης λίμνης τα πράσινα νερά

          αναπαύεται η οπισθοφυλακή

                                         των αποδημητικών

Γκρίζα πουλιά σε γκρίζο ουρανό

                                         πετούν για το Νοτιά

Ξέρουν πως

      πέρα απ’ την έρημο βρίσκεται η ελπίδα

 

Ποτέ δεν κάνει λάθος η πυξίδα τ’ ουρανού  

 

Άσπρα πρόβατα

                 κοιμούνται στη στάνη του  Βοριά

Σύννεφα κοπάδια

Έτοιμα να ταξιδέψουν 

                                 στον δρόμο των πουλιών

 

Οξειδώθηκα στου χρόνου τη φθορά

                     αντιφασιστικέ κόκκινε Οκτώβρη

Μήνα

της ελπίδας, της επανάστασης

                                                    και της θυσίας

 

Οξειδώθηκα στου χρόνου τη φθορά

Στης ψυχής μου τις  απόμερες γωνιές

            πλέκει της λύπης η αράχνη

                                         τον αθέατο ιστό της

 

Ευτυχώς που βάλσαμο θαυματουργό

                                                              η μνήμη

            ιαματική, επουλώνει τις πληγές μας

Έτσι

από εσένα θυμάμαι τα δυο γαλάζια μάτια

                                               του καλοκαιριού

        την καλλίπυγο οπτασία των βότσαλων

Κι ας φοβόμουν πάντα μην χαθείς

                                                     στη θάλασσα

Κάθε που φύσαγε ο αγέρας

                    κι έφερνε ιστιοφόρα

                          απ’ του πελάγους τ’ ανοιχτά

 

Κι όμως εσύ έμεινες

Γκρίζο πουλί στη πράσινη λίμνη

               χαμένο στ’ αγιάζι και την καταχνιά

 

Κι εγώ ο αβέβαιος

Σε ρότα φθινοπώρου

       να πλέω πρόσω ολοταχώς για θύελλες

Σε αραχνοΰφαντο πέπλο λύπης να μπαίνω

                                                    σε θολό τοπίο

Εγώ ο ξυπόλυτος

                           της καλοκαιρινής ανεμελιάς

                         φοβάμαι τώρα τους ανέμους

Προσμένω οσονούπω να ΄ρθει  ο χιονιάς

                                     να γαληνέψει το τοπίο

 

Από εσένα όμως πάντα θυμάμαι

                  δυο γαλάζια μάτια

                            θάλασσες του καλοκαιριού

Γαλάζιες χάντρες φυλακτά

                           στις καταιγίδες του χειμώνα

 

Αντιφασιστικέ κόκκινε Οκτώβρη

Μήνα

της ελπίδας, της επανάστασης

                                                    και της θυσίας

Μνήμη γαλανομάτα του καλοκαιριού

βοηθάτε με μη χάσω το δρόμο μου

         ανάμεσα στα σάπια φύλλα της φθοράς

 

                                       25 Οκτωβρίου 2020

                                                                      Γιάννης Ποταμιάνος


Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2020

Αξιοπρεπής συμβιβασμός


 

Αξιοπρεπής συμβιβασμός  

 

Δειλινό

το ρυάκι ρέει ανάμεσα στις ξερολιθιές

                              ψάχνοντας το πέλαγος

Βαδίζω στην αμφιλύκη της ακτής

Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω απ’ το βουνό

                        δεν θ’ αργήσει το σκοτάδι

Κι αυτό το σύννεφο

            που φέρνει ο Πουνέντες

                              μου κρύβει το φεγγάρι

 

Το φως είναι που μας συνδράμει

                     στη μάχη μας με το θάνατο

Φανοστάτες της ζωής μου

                                   ελευθερία και δίκιο

Εφόδιά μου λίγο ψωμί

                                        και πολλά βιβλία

 

Τα όνειρά μου ήταν πάντα φωτεινά

παρηγοριά μου στο σκοτάδι

                                  όπως ένα καντηλάκι

Κι εσύ τριαντάφυλλο αγκιστρώθηκες

                                            στο μανίκι μου

και με κρατάς αιχμάλωτο

                                       της ομορφιάς σου

 

Εξαγνισμένος στη στέρηση

διψασμένος για ζωή

      όπως ελιά ριζωμένη στην ξερολιθιά

 

Ξέρω είναι ύβρις η αθανασία

          κι ας τη ζητάει απεγνωσμένα

                                                  η ψυχή μου

Τουλάχιστον η γαλήνη

      είναι ένας αξιοπρεπής συμβιβασμός

Τώρα που στο στόμα μου αρμυρίζει

                                                    η θάλασσα

και το σκαρί μου είν’ έτοιμο

                                           για τον απόπλου

 

                                    Γιάννης Ποταμιάνος

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2020

Αυτό που με συντρίβει


                              
                                  Αυτό που με συντρίβει

 

Αυτό που με συντρίβει

                                        είναι τα μάτια σου

Φωτεινοί προβολείς μες το σκοτάδι

Να στέλνουν απελπισμένα

                                          σήματα στέρησης

Τότε που στα χείλη σου

                                      τρεμοπαίζει ο πόθος

Όταν σημαδούρα λικνίζεσαι

                                           τις λευκές νύχτες

Και παγώνεις στην υγρασία της σιωπής

 

Αυτό που με συντρίβει

                                        είναι η εικόνα σου

Να χτυπάς απελπισμένα

                             της μοναξιάς τα πλήκτρα

φορτωμένη στους κυρτούς σου ώμους

                                          την λάγνα ελπίδα

Για καβαλάρηδες που δεν έρχονται

                                              να ξεδιψάσουν

στις θαλερές χαράδρες

                                     των ηφαιστείων σου

 

Όμως αυτό που με συντρίβει πιο πολύ

                                          είναι η πίστη σου

Πως οι άνθρωποι παραμένουν άφθαρτοι

Αυτό είναι που σε κάνει για μένα

                                              άπιαστο όνειρο

Αφού σκύλος η φθορά στα χνάρια μου

        μιμνήσκει την ύβρη στις ελπίδες μου

 

                                                                                    Γιάννης Ποταμιάνος


Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2020

Αχάλκευτος

 


Αχάλκευτος  

 

Ανολοκλήρωτος και ατελής πονάω

Βάλσαμο οι λέξεις μα δεν αρκούν

                                        γι αυτό πονάω

Άρρητο λοιπόν της ψυχής

                                       το εκβλάστημα

Ας μείνει έτσι,

γιατί σαν γίνει ρητός ο ανθός,

                                              μαραίνεται

 

Γι’ αυτό λοιπόν κι εγώ, δραπετεύω

                       απ’ τα δεσμά του λόγου

κι ωπάζομαι το δειλινό

                     ώσπου να πέσει η νύχτα

Τότε είναι που χάνονται οι σκιές

           και μικραίνουν οι αποστάσεις

Έτσι που να ‘ρχονται κοντά μου

                                άστρα απερινόητα

να συντροφεύουν

                          το ονειροπόλημά μου

Κι ονειροπλάνος να διαχέομαι

                            στην απεραντοσύνη

Εγώ ο ατελής κι ανολοκλήρωτος,

το αδιάστατο σημείο  

                   της ουράνιας πανδαισίας

Εγώ το ταπεινό εικονοστοιχείο

που κτίζει  

          την πληθυντική απεραντοσύνη

που τη διαισθάνομαι

                 μα ευτυχώς μου διαφεύγει  

 

Βάλσαμο οι λέξεις μα δεν αρκούν

                                                    γι αυτό

ανολοκλήρωτος και ατελής

                                             αιμορραγώ

μες τα πυρπολημένα σύννεφα

                                           του δειλινού

                     ευλογημένος να υπάρχω

 

                             Γιάννης Ποταμιάνος