Στην παλίρροια της λησμοσύνης

Στην παλίρροια της λησμοσύνης

Έτσι που περνάει η γομολάστιχα της λήθης

                                             πάνω απ’ τη βιοτή μας

μπερδεύονται τα ίχνη

    κι αμήχανο το κυνηγόσκυλο μυρίζει τον αέρα

Μόνο κάποιες βαθιές χαρακιές

            που άφησε στην ψυχή μας

                                       το μαχαίρι της διάψευσης

δείχνουν αμυδρά το μονοπάτι

                                             που μας έφερε ως εδώ

Στην παλίρροια της λησμοσύνης

                                           απάτητες βραχονησίδες

οι ανεξίτηλες της νιότης μας ιδέες όπως

                      ελευθερία, ισότητα και αλληλεγγύη

που άντεξαν κι αντέχουν

                                       στου χρόνου τη διάβρωση

Αβυθομέτρητος της ψυχής μας ο βυθός

                στην εκθαμβωτική λάμψη του ονείρου

καθόσον ο αγεωμέτρητος άνθρωπος

                                    στην αστραπή μονάζει δέος

Κι ο διάλογος με τους χθόνιους φόβους

               στης νύχτας την αδυσώπητη κλεψύδρα

βγάζει απ’ τις αθέατες σκιές τους

                                               τα νυκτόβια τρωκτικά

           να στήνουν χορό καταμεσής της κάμαρας   

Ώσπου να μας συμπονέσει  η ανατολή

                       στο λυκαυγές των κορυφογραμμών

και στη συμφιλίωση της λήθης

                             να μας χαμογελάσει η νέα μέρα

Όχι δεν είναι θάνατος η λήθη

                                        είναι  μήτρα αναγέννησης

Η ύαινα που καθαρίζει τις σάπιες σάρκες

                                                                 της ιστορίας

Ο σκύλος που ‘κοψε το λουρί του

                κι ελεύθερος αλητεύει στ’ αστρολίβαδα

Όχι δεν είναι θάνατος η λήθη

  κι ας σκόρπισαν σαν κίτρινα φύλα φθινόπωρου

όσα την άνοιξη άνθησαν εντός σου

                                              ευωδιάζοντας εξέγερση

Όχι η φθορά δεν είναι θάνατος

        όσο κι αν η Άτροπος ακονίζει τα ψαλίδια της

           και της Κλωθούς τα παλιά νήματα ξεφτίζουν

Στους θαμμένους σπόρους μας

                     η Λάχεση  έκρυψε καλά τα όνειρα

                                                                  που σπείραμε

Γι’ αυτό κι εγώ επιμένω να ελπίζω

                                         στην ανθοφορία της άνοιξης

                                                   21 Νοεμβρίου 2019

                                                                           Γιάννης Ποταμιάνος

Αποδημητικό φθινόπωρο

Αποδημητικό φθινόπωρο  

Είναι φθινόπωρο ακόμα

                       κι έρχεται φονιάς χειμώνας

με φουρτούνες στο Αιγαίο

       και θαλασσοπνιγμένους μετανάστες

Πίσω απ’ τις βουνοκορφές

              ετοιμάζονται τα μαύρα σύννεφα

Στις απέναντι ακτές ο θάνατος ακονίζει

                                               το δρεπάνι του

Απλώνεις το χέρι και ρίχνεις το σχοινί

                                            στους ναυαγούς

μα σαν πατήσουν στη στεριά  

                          οι ελπίδες τους πεθαίνουν

Όλοι περιμένουν την άνοιξη

                       όλοι κλαίνε για τον χειμώνα

Ο Βοριάς με τα καρφιά του

                                      μπαίνει στις σκηνές

κι αρπάζει τις κουβέρτες

                                    ξεσκεπάζει τα παιδιά

καρφώνει τα καρφιά του

                                 στης μάνας την καρδιά

Το χώμα μουλιάζει

 τα λασπόνερα λιμνάζουν στις λακκούβες

Τα παιδιά σε χάρτινες βαρκούλες

                       ζωγραφίζουν τα όνειρα τους

                                          για να ταξιδέψουν

μα τις τσακίζει ο Βοριάς

                                         στα μαύρα βράχια

Είναι φθινόπωρο ακόμα

                                     μα έρχεται χειμώνας

       και τον χειμώνα ο Βοριάς σταυρώνει

Οι βάρκες φθάνουν διαρκώς

               γεμάτες ναυαγούς ξεριζωμένους

με πίσω τους το θάνατο πιστό σκυλί

                                        να τους ακολουθεί

Κάποια παιδιά στην ακτή μαζεύουν

                                      γαλάζια βοτσαλάκια

                να τα κρεμάσουν στο λαιμό τους,

τους είπαν πως διώχνουν τα φαντάσματα

                                         και τα κακά πουλιά,

τους είπαν πως φέρνουν

                                       νωρίτερα την άνοιξη

Είναι όμως φθινόπωρο ακόμα

                           κι έρχεται φονιάς χειμώνας

τ’ αποδημητικά πουλιά ακολουθούν

                         οι αποδημητικές καταιγίδες

οι φουσκωμένα θάλασσες,

                                     οι σπασμένες βάρκες

                                                      οι πνιγμένοι

Όχι, δεν έχω άλλο πνευμόνι να φωνάξω

Κι  αυτό εδώ δεν είναι ποίημα

                          ένα μαγικό βοτσαλάκι είναι

να το πετάξουν τα παιδιά

                                  στο στοιχειωμένο σπίτι

να φύγουν τα κακά πουλιά

                                 να ‘ρθουν τα περιστέρια

                                    Γιάννης Ποταμιάνος

Έρχεται χειμώνας

Έρχεται χειμώνας  

Φουσκωμένα κύματα,

                       ναυαγισμένες βάρκες

                                                           πνιγμένοι

Στη σκηνή η γιαγιά άναψε το γκάζι

            και τηγανίζει αυγά στο εγγονάκι της

Ένα χελιδόνι στο παράθυρο, τους κοιτάζει

                                                     με συμπόνια

Η σκηνή τινάχτηκε στον αέρα

                    το χελιδόνι πρόλαβε να πετάξει

Όχι αυτό δεν είναι όνειρο

                        είναι γνήσια πραγματικότητα

                             είναι η Μόρια της ντροπής

Βρε χελιδονάκι που ‘ρθες κι έχτισες φωλιά

                               έξω απ’ το παράθυρό μου

πες μου για τις μοναχικές καρδιές 

             που τρέμουν  στην πάχνη της αυγής

πες μου για τον άνεμο

                                   που σ’ έφερε κοντά μου

πες μου για τον αφρό της θάλασσας

                  που ‘βαψε άσπρη την  κοιλιά σου

πες μου για το μαύρο ουρανό

                                  που ‘βαψε τα φτερά σου

πες μου για το ξίφος του ξιφία

                   πού ‘κοψε στα δύο την ουρά σου

κι από τότε σχίζεις με το ψαλίδι σου 

                         το γαλάζιο σεντόνι τ’ ουρανού

Βρε χελιδονάκι πες μου για τις χώρες

                                                               του νοτιά

γιατί θέλουν να φύγουν από εκεί

                                                οι άνθρωποι τους

                              ζούσαν εκεί τόσους αιώνες;

Για πες μου χελιδονάκι μου

                                    για τα σιδερένια πουλιά

για τα μαύρα πουλιά της δυστυχίας

Πες μου για τις γκρεμισμένες

                                               όμορφες πολιτείες

        και για τα καραβάνια των ξεσπιτωμένων

Χελιδόνι μου ασπρόμαυρο

πες μου για την απόγνωση, για τον φόβο

                   και την πείνα των απονενοημένων

 Πες μου, δώσε μου υπόσχεση

                   πως την άνοιξη που θα μας φέρεις

θα φυτρώσουν γνήσια κόκκινα λουλούδια

                                         χωρίς αίμα ραντισμένα

Είναι φθινόπωρο ακόμα

                                  κι έρχεται φονιάς χειμώνας

Καλό ταξίδι λοιπόν χελιδονάκι μου

      κι εμείς εδώ θα σε περιμένουμε την άνοιξη,

                                        πονώντας και ελπίζοντας

να μας φέρεις μήνυμα ειρήνης

               απ’ τις δυστυχισμένες χώρες του νοτιά

                                              29 Οκτωβρίου 2019

                                               Γιάννης Ποταμιάνος