Το σκουλικοφέγγαρο του πολέμου

 

Το σκουλικοφέγγαρο του πολέμου  
 
Πανσέληνος σήμερα του Μάρτη 18
Κι απ’ τις υπόγειες στοές
             έρποντας ανεβαίνουν στο φως
                                                   οι γαιοσκώληκες
 
Όμορφα πουλιά οι κοκκινολαίμηδες
                                  τη λεία τους παραφυλάνε
Ομορφιά και θάνατος
                                        στο λασπωμένο λκάμπο
κι ένα φεγγάρι ολόγιομο
             τα σκουλήκια του αγρού καλωσορίζει
 
Υπόσχεση άνοιξης κι Ανάστασης
                   όμορφα πουλιά όμορφος θάνατος
στο λασπωμένο κάμπο
                                       παλεύουν τα βουβάλια
Κι ο ταπεινός εργάτης γαιοσκώληκας
                                                      τολμά ν’ αψηφά
και να εκτίθεται
                     στους όμορφους κοκκινολαίμηδες
 
Έρωτας θανάτου η ζωή
                     που φτιάχνεται με υλικά θανάτου
και όπως η ποίηση συνδιαλέγεται
                                                   με το απερινόητο
 
Σε τρικυμισμένο ουρανό
              αρμενίζει απόψε ολόγιομο το φεγγάρι
Κύματα τα θυμωμένα σύννεφα
                                       ύφαλοι οι βουνοκορφές 
Στις αέναες περιπολίες του κατακερματίζεται
                                                                  ο Χρόνος
Κι όμως η διάρκεια άτμητη
                                            επιμένει ακατάληπτη
στην απεραντοσύνη της
                                     να κυματίζει συγχορδίες
 
Κι όπως πάντα η Χάρις έρχεται απ’ το τυχαίο
που παγιδεύεται σε αρχέγονα μοτίβα
                              του νόμου της φθαρτότητας
Κι εσύ του Μάρτη φεγγάρι ολόγιομο
                                           του σκώληκα οδηγός
     φωτοστέφανο της ανθισμένης αμυγδαλιάς
όλο μας τάζεις άνοιξη, πρώιμη ελπίδα
                                         στο λασπωμένο κάμπο
όπου ζωή και θάνατος λασπομαχούν
                               στους βάλτους του πολέμου
 
Αχ εσύ σκουληκοφέγγαρο της Αζοφικής
                                        σε μαχαιρώνει το κύμα
και τρέχει το αίμα σου ανάμεσα
                           στα ερείπια της Μαριούπολης
Ένα σμάρι πουλιών οι ελπίδες μου
                      σκορπάνε στο κρότο των οβίδων
Η γλώσσα μου παρέλυσε
                 τα μάτια μου τυφλώθηκαν
                         στων εκρήξεων τους κεραυνούς
 
Αχ φεγγάρι μου
                       θα μας λείψουν φέτος τα πουλιά
           άκαρποι της Ουκρανίας οι σιτοβολώνες
Αχ εσύ της άνοιξης φεγγάρι
η κοινωνία χωρίς πολέμους που ονειρεύτηκα
                                               αρνείται να υπάρξει
Κι εμείς θ’ αφανιστούμε
                    ή θα βρούμε τη ζωή στο νόημά της
 
                                             18 Μαρτίου 2022
                                               Γιάννης Ποταμιάνος

Θ’ ανθίσουν και φέτος οι κερασιές στην Ουκρανία;

 

Θ’ ανθίσουν και φέτος οι κερασιές
                                         στην Ουκρανία;
 
Ομίχλη και καπνός,
                       γυμνά δέντρα να δέονται στον ουρανό
Γόος και οιμωγές  
            το δάκρυ αβίαστα να κυλάει στα ζυγωματικά
Γυναίκες, παιδιά και γέροι σε απόγνωση
                        το πρόσωπο του πολέμου αποτρόπαιο
Γιατί, γιατί,
το γιατί της μάνας  που θρηνεί
                                                ένα άψυχο σώμα παιδικό
Ο πόλεμος δυνάστης των λαών
              πάλι με οδύνες γεννάει η ιστορία
                                                                 τερατογένεση
Και κάπου εκεί κοντά στον Καύκασο
                                                                    ο Προμηθέας
        μετανιώνει που ‘δωσε τη φωτιά στον Άνθρωπο
 
Αχ Homo sapiens άφρονα
                                                που απειλείς αυτοχειρία
τώρα που λειώνουν τα χιόνια
                                        και φουσκώνουν τα ποτάμια
                                            εσύ γκρεμίζεις τις γέφυρες
Αχ Homo sapiens άφρονα χωρίς γέφυρες
                                              πως θα διαβείς απέναντι;
Γλώσσες πύρινες, εκρήξεις, δάκρυα και θάνατος
                                 Αχ Homo sapiens απ’ τις σπηλιές
στα υπόγεια καταφύγια μαζί με τα ποντίκια
                                                                κρύβεσαι τώρα
 
Παιδιά, γυναίκες στην προσφυγιά
στα λεωφορεία και τα τρένα
                                                      στίφη απελπισμένων
Φόβος, δάκρυα πόνος και θάνατος
         που να κρυφτείς ποιητή, πως να φυγοδικήσεις
Ερείπια, ομίχλη και καπνός,
                                         βόμβες, τανκς κι αεροπλάνα
Χέρια απλωμένα που δέονται συμπόνια
                                    Αχ ουρανέ αδιάφορε και άπονε
Κι εσύ άνοιξη της ομίχλης και του καπνού
        πότε επιτέλους θ’ ανθίσουν τα λουλούδια σου;
Να γαληνέψει η ψυχή, η να γίνει ομορφιά βάλσαμο
                                   νοσταλγία η ανθισμένη κερασιά
 
Δυο μεγάλα μάτια παιδικά
                 δυο γαλάζια μάτια βουρκωμένα
                                        κοιτούν μ’ απορία το φεγγάρι
Είναι χλομό απόψε το φεγγάρι
                είναι αβέβαιο το μέλλον που τα περιμένει
 
Κι εσύ ποιητή πως θα κοιμηθείς απόψε
οι στίχοι σου στοιχειωμένοι
                                            και τ’ όνειρά σου εφιάλτες
Κι ελπίδα χλωμή χαμένη μαζί με το χλωμό φεγγάρι
                                                                      στην ομίχλη
 
Στην Ουκρανία αρνούνται ν’ ανθίσουν οι κερασιές
έχει πολλή ομίχλη φέτος
                                       κι η άνοιξη αρνείται να φανεί
 
                                                        Γιάννης Ποταμιάνος