Αποχαιρετισμός

 

Αποχαιρετισμός   
 
Η μοίρα μας είναι το φεγγάρι
                  με το παράπονο του Γκιώνη
Η αναπνοή του Γιασεμιού
                     στην απανεμιά της νύχτας
 
Εμένα μου το ψιθύρισε
                το ελάφι του δρυμού
                             πως είσαι μια νεράιδα
Γι αυτό άσε με να φυλάω
                                            την αυλή σου
                      να γίνω της νύχτας ξωτικό
Ατέλειωτες ώρες θα μπορούσα
                        να κάθομαι στη σκιά σου
και μέσα μου το φως να παίζει
                                     με χίλια χρώματα
 
Όμως η ρυτίδα είναι πεπρωμένο
       έρπει αργά στην άκρη των ματιών
Στο κόκκινο πετράδι της καρδιά μου
                    ο αποχαιρετισμός μαχαίρι
κι ο σκύλος με το παράπονο στο μάτι
      να γλύφει στο πόδι την πληγή του
 
Εμένα μου το ψιθύρισε
                               το ορτύκι του αγρού
Να θησαυρίσω, λέει, σπυρί σπυρί
όποιες στιγμές μου χάρισες στο χιόνι,
        στη βροχή και στο φεγγαρόφωτο
και να τις πάρω μαζί μου
                                   στο μεγάλο ταξίδι
φορεμένες κατάσαρκα δίπλα
                 στο φυλακτό της μάνας μου
Και σαν αντιλαλήσει στον κάμπο
                                  η πρώτη τουφεκιά,
εγώ λέει,
       να τις κρατώ σφιχτά στο χέρι μου
για να με προσπεράσει
                              ο μαύρος καβαλάρης    
 
Έτσι ακριβώς αφού
    των ματιών σου ο αποχαιρετισμός
                                                     μαχαίρι,
ο κάμπος είναι η μοίρα μου
Πως αλλιώς αφού μου το ψιθύρισε
                              το ελάφι του δρυμού
πως όσα κι αν θησαύρισα
                     θα μου τα πάρει ο κάμπος;
 
                                  Γιάννης Ποταμιάνος