Ο ανιστόρητος Μαΐστρος
Ο κολλυβιστής Μαΐστρος
που φύσηξε πρόσφατα
έφερε μαζί του στιλβωμένο ατσάλι,
λαμποβολήματα, γητειές και άσπρη σκόνη
Αλλά εγώ επιμένω στον αρχαίο πηλό
στους αμφορείς και τα μάρμαρα
που φυτρώνουν στις πλαγιές
Στα βυθισμένα ναυάγια και τις πικρές ελιές
Στις ξερολιθιές που ατενίζουν τα πέλαγα
και στο διψασμένο φίδι της καυτής πέτρας
Στα ήρεμα βουβάλια
των παραθαλασσίων πεύκων
που θαυμάζουν των γλάρων το πέταγμα
Εσύ ανιστόρητε Μαΐστρε που κουβάλησες
στην πλάτη σου
τις ρωμαϊκές λεγεώνες
και τους σταυροφόρους
πες μας άκουσες ποτέ τη φλογέρα του Πάνα
στα βουνά
Ανέβηκες ποτέ σε γαλαξία Αυγουστιάτικα
να πιάσεις πυγολαμπίδες;
Ζωγράφισες ποτέ μ’ αυτές
πύρινα σιρίτια στην παιδική φανέλα σου;
Κοιμήθηκες μεσημέρι δίπλα στην πηγή,
σ’ έλουσαν παρθένες νύμφες
με λουλούδια πλεγμένα στα μαλλιά τους;
Κολλυβιστή Μαΐστρε της μηχανής
και του χρήματος
πες μου για τους αλυσοδεμένους εργάτες
στις γραμμές παραγωγής
Για το αιματοβαμμένο κέρδος
κι εγώ θα σου πω για τη μοναξιά
των βραχονησίδων του Αιγαίου
Θα σου πω για το φεγγάρι
των ερωτευμένων
που βυθίζεται στην ασημένια θάλασσα
Θα σου πω για την αγάπη του μάστορα
που πελεκάει την πέτρα
Θα σου πω για τον πηλό
που πλάθει τα όνειρα
Θα σου πω για τα όνειρα που ξεχάστηκαν
στις εισόδους των εργοστασίων
Μαΐστρε οιηματία του δυτικού ορίζοντα
μέτρα το μπόι σου σε λογισμό και όνειρο
Και υποκλίσου επιτέλους
μπρος στον ουρανομήκη αρχαίο γίγαντα
που κρατάει στην πλάτη του τον Ουρανό
Γιάννης Ποταμιάνος
Ο κολλυβιστής Μαΐστρος
που φύσηξε πρόσφατα
έφερε μαζί του στιλβωμένο ατσάλι,
λαμποβολήματα, γητειές και άσπρη σκόνη
Αλλά εγώ επιμένω στον αρχαίο πηλό
στους αμφορείς και τα μάρμαρα
που φυτρώνουν στις πλαγιές
Στα βυθισμένα ναυάγια και τις πικρές ελιές
Στις ξερολιθιές που ατενίζουν τα πέλαγα
και στο διψασμένο φίδι της καυτής πέτρας
Στα ήρεμα βουβάλια
των παραθαλασσίων πεύκων
που θαυμάζουν των γλάρων το πέταγμα
Εσύ ανιστόρητε Μαΐστρε που κουβάλησες
στην πλάτη σου
τις ρωμαϊκές λεγεώνες
και τους σταυροφόρους
πες μας άκουσες ποτέ τη φλογέρα του Πάνα
στα βουνά
Ανέβηκες ποτέ σε γαλαξία Αυγουστιάτικα
να πιάσεις πυγολαμπίδες;
Ζωγράφισες ποτέ μ’ αυτές
πύρινα σιρίτια στην παιδική φανέλα σου;
Κοιμήθηκες μεσημέρι δίπλα στην πηγή,
σ’ έλουσαν παρθένες νύμφες
με λουλούδια πλεγμένα στα μαλλιά τους;
Κολλυβιστή Μαΐστρε της μηχανής
και του χρήματος
πες μου για τους αλυσοδεμένους εργάτες
στις γραμμές παραγωγής
Για το αιματοβαμμένο κέρδος
κι εγώ θα σου πω για τη μοναξιά
των βραχονησίδων του Αιγαίου
Θα σου πω για το φεγγάρι
των ερωτευμένων
που βυθίζεται στην ασημένια θάλασσα
Θα σου πω για την αγάπη του μάστορα
που πελεκάει την πέτρα
Θα σου πω για τον πηλό
που πλάθει τα όνειρα
Θα σου πω για τα όνειρα που ξεχάστηκαν
στις εισόδους των εργοστασίων
Μαΐστρε οιηματία του δυτικού ορίζοντα
μέτρα το μπόι σου σε λογισμό και όνειρο
Και υποκλίσου επιτέλους
μπρος στον ουρανομήκη αρχαίο γίγαντα
που κρατάει στην πλάτη του τον Ουρανό
Γιάννης Ποταμιάνος
