Πέρα απ’ τις οξώπετρες
Πρώτα
της μνήμης διαρρήκτης το φεγγάρι
ανάμεσα απ’ τις γρίλιες,
εισχώρησε
στις χαραμάδες που άφησε στο στήθος
το μαχαίρι που ‘σφαξε τα όνειρα
και πότισε με αίμα
το χωματόδρομο του κάμπου
Μετά
ήρθε το σύννεφο της λήθης
κι έγινε βροχή
να ξεπλύνει τον ιδρώτα απ’ το μέτωπο
της βασανισμένης βιοτής μας
Έτσι που πνίγηκε η ελπίδα της
Κόκκινης Πολιτείας
που τόσο πόθησαν οι σφαγμένοι ταύροι
Ποιος ξέρει,
ίσως τα κέρατά τους έγιναν αντένες
κι έστειλαν στο μέλλον
τα κύματα των οιμωγών τους
Ίσως απ’ τα τρύπια πλευρά τους
φύσηξε ούριος άνεμος
νέων ιδεών
Ίσως απ’ τα ρουθούνια τους
κατρακύλησε κατακόκκινη
η λάβα των ονείρων τους
Όπως και να ‘χει
ο ίσκιος τους ακόμα περιφέρεται
στις χαράδρες των βουνών
Εκεί
όπου τα πέτρινα γεφύρια γκρεμισμένα
θυμούνται τα φυσεκλίκια τους
και την ηχώ των τραγουδιών τους
ανάμεσα στους μαύρους γρανιτόβραχους
Κι όμως από τότε πέρασαν
πολλοί χειμώνες
ριζιμιά ξεριζωμένα
κατρακύλησαν απ’ τα βουνά
στις κοίτες των ποταμών
κι έγιναν κροκάλες
που παρέσυρε η ζωή με θόρυβο μεγάλο
ως που να γίνουν αμμουδιές
στης θάλασσας το κύμα
Εκεί όπου λιάζονται γυμνόστηθες
γοργόνες του πελάγους
που πέρα απ’ τις οξώπετρες
ψάχνουν τον μέγα πόθο
μιας Ατλαντίδας κόκκινης
στα βάθη του βυθού
Γιάννης Ποταμιάνος
