Στις οξώπετρες

 

Στις οξώπετρες
 
Απόψε ο ήλιος δύει
                    στων ματιών σου τα πέλαγα
πάνω απ’ τις πορφυρές ανταύγειες
                               των ζυγωματικών σου
 
Αν δεις το καράβι μου
                            με τα πανιά του ανοιχτά
να οιακίζει χωρίς πυξίδα
   θυμήσου πως εσύ είσαι ο δρόμος μου
 
Εσύ το ηφαίστειο,
                           εσύ κι ο κουρνιαχτός του
Κι αυτά τα κόκκινα ποτάμια
                 που κατρακυλάνε στις πλαγιές
θα κατακάψουν
                           τον σγουρομάλλη κάμπο
 
Παχύρευστο φως τρέχει
                      απ’ τη χαίνουσα πληγή μου
                                              λάβα και αίμα
 
Δώστε μου μια νέα πυξίδα
αυτή που μού ‘δωσαν οι προπάτορες
                       μ’ οδήγησε στις οξώπετρες
 
Τα κύματα στα πέλαγα αγρίεψαν
Τα ταξίδια στις φουρτούνες 
               θέλουν τιμονιέρη
                         με τόλμη μεγάλη κι αρετή
Κι αυτός, χρόνια τώρα,
                  κρύβεται κι αρνείται να φανεί
 
Απόψε ο ήλιος δύει
                       στων ματιών σου τα πέλαγα
Κι εγώ σε τρικάταρτο καράβι
             με φουσκωμένα τα πανιά
                                           οιακίζω ανέστιος
Μια ζωή αργοναύτης
                                     στις μέσα θάλασσες
χτυπημένος στις οξώπετρες
                                        και στους ανέμους
 
Λάβα και αίμα κατρακυλάει
                                           απ’ τα ηφαίστεια
δώστε μου μια νέα πυξίδα
 να πορευτώ στων ματιών σου τα πελάγη
 
Πως αλλιώς,
αφού όσα αγαπήσαμε κι όσα πιστέψαμε
ναυάγησαν στου Βορρά
                                      τις κρύες θάλασσες
Έτσι αν δεις κάποιον να ψάχνει στο βυθό
                           είναι που ψάχνει τις αιτίες
που τόσο σπουδαία σκαριά
                                   έχασαν το δρόμο τους
 
Φταίει άραγε η πυξίδα
                    ή μπας και φταίει ο τιμονιέρης
κι οι αργοναύτες
                            που τραβούσαν τα κουπιά
                          δεν έχουν μερίδιο ευθύνης;
 
Απόψε ο ήλιος δύει συλλογισμένος
                        στων ματιών σου τα πελάγη,
η νύχτα φτάνει
                     με τα λυπημένα της φεγγάρια
κι η μόνη που μας έμεινε πυξίδα
                                          είναι η αγάπη μας
 
                                    Γιάννης Ποταμιάνος