Εγώ θα περάσω απέναντι

Εγώ θα περάσω απέναντι 

Ας μην ξέρω κολύμπι

             εγώ θα περάσω απέναντι

Πες μου εσύ για τις βάρκες

                                   που ξέμειναν

καταμεσής στο πέλαγος

Πες μου εσύ για τους ανέμους

     που δεν φυσάνε τα πανιά μας

Πες μου για τα θαλάσσια τέρατα

    για Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες

για χώρες επικίνδυνες

για βράχους

             που τσακίζουν ποντοπόρα 

Όλοι ξέρουμε πια τους φόβους

που γεμίζουν τις στεριανές ψυχές

Γι’ αυτό κι εγώ

                      ας μην ξέρω κολύμπι,

καβάλα στο δελφίνι       

                      θα περάσω απέναντι

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Νέοι καιροί

Νέοι καιροί  

Τι φωνάζει αυτός ο θεματοφύλακας

από το βήμα, ωρυόμενος

                 καθαρότητα κι ορθοδοξία;

Τα στίφη των νέων

         που περνούν δίπλα του

                                           τον αγνοούν

Κρυμμένα  στο χώμα  

         τα διαμάντια περιμένουν

                                           ακατέργαστα

Πώς να ζωστούν με τα παλιά άρματα

                                      οι νέοι μαχητές 

Νέοι πόλεμοι, νέα όπλα  

Ας σκύψει επιτέλους στο χώμα

                                          ο κρονόληρος

      να μαζέψει τα πολύτιμα πετράδια  

Κι ας τα φωτίσει με αυγινό φως

                                                 ανέσπερο

Μήπως και λάμψει η μέρα μας

                                                 αλλιώτικα

                                Γιάννης Ποταμιάνος

Θρηνολογεί ο Γκιώνης

Θρηνολογεί ο Γκιώνης

Με οσμίζεται ο τυμβωρύχος

                 όπως λαγωνικό το θήραμά του

Ψάχνει μέσα μου βαθιά

                           για ίχνη αδιόρατα, παλιά

μισοσβησμένα απ’ τη σκόνη του καιρού

Μ’ ένα μαστίγιο που κροταλίζει

                     τα λουριά του, με ξελεπιάζει

πώς να ξεφύγεις άλλωστε

που να κρυφτείς σε μια κάμαρη

                                                     μονάχος;

Μόνο ο ύπνος μου ιαματικός

                         με αρπάζει σ’ ένα σύννεφο

πάνω από βουνοκορφές γαλάζιες,

πέραν των οριζόντων μου

             σε ρουμάνια καταπράσινα

                        π’ ανθοφορούν οι κερασιές

Μόνο ο ύπνος μου ευωδερός

                            με αποθέτει νυμφολάγνο

στα μαρμαρόγλυπτα πόδια κοριτσιού  

να ανασαίνω αγριολούλουδο

                στο σκιερό δέλτα των μηρών της

Τότε ωραιόψυχος

Σε στάση εμβρυακή αφουγκράζομαι

                           κλάμα γοερό και πένθιμο

απ’ τα χαμένα μες την πόλη

                              κουτάβια ένστικτά μου

Πριν το μαστίγιο του λόγου

           μάθει να κροταλίζει λέξεις

                  που να ξεσκίζουν τη δορά μου

Πριν ο σεπτός ομοούσιος,

                                       αδηφάγος αδελφός

χώσει το νυστέρι της εκμετάλλευσης

                               βαθιά στο κόκκαλό μου

Γι’ αυτό πάει καιρός που φόρεσα

                                 της νύχτας το χιτώνα

και διωγμένος αντάρτης περιφέρομαι

                                                απροσκύνητος

να ζω σαν νυχτερίδα,

αφού η νύχτα είναι πιο αξιόπιστη

                                                     απ’ τη μέρα

έτσι που τα φαντάσματα εύκολα

                          διαβαίνουν τα περάσματα

αφού οι σκοποί μισοκοιμούνται

                                                    στο σκοτάδι

Έτσι όταν οι πτήσεις στο φεγγαρόφωτο

                                 καλούν τα νυχτοπούλια

κι αδελφοκτόνος, αιμοστάλακτος

                                   θρηνολογεί ο Γκιώνης

Εγώ ο ωραιόψυχος

                               μες τις σκιές της νύχτας

ψάχνω για τα χαμένα όνειρα μου

                                       Γιάννης Ποταμιάνος

Ψελλίζοντας ανατολή

Ψελλίζοντας ανατολή

Άγρια κύματα σκοτεινά, βυσσοδομούν

                                στους μαύρους βράχους

των άλλων οι απαιτήσεις

Καθισμένος σ' ένα βράχο φαγωμένο

                 αγναντεύω το ταξίδι των πουλιών

Αλώβητος ουδέποτε υπήρξα

                                   στους παλιούς καιρούς

και στους νέους καιρούς φωτοφόρος

                           ήλπιζα να ψελλίζω ανατολή

Συνυπεύθυνη δεν μοιάζει, αν και είναι,

                                                          η ιστορία

στις αιμοσταγείς διαψεύσεις

                                      των μειδιαμάτων μου

Όταν σηκώνω τη γροθιά και απαιτώ

                     μακροημέρευση των πόθων μου

Άγρια κύματα σκοτεινά βυσσοδομούν

Μα εγώ καθισμένος στο φαγωμένο βράχο

                   αγναντεύω το ταξίδι των πουλιών

Και προσμένω στους ανέμους,

                  κάποτε, να φέρουν πίσω τα πουλιά

                                     Γιάννης  Ποταμιάνος

Το μπαλόνι

Το μπαλόνι 

Μ’ ένα μπαλόνι ανεβαίνω μοναχικός

                                                στον ουρανό

Στέκομαι και κοιτώ τις βουνοκορφές

                              καταμεσής των βράχων

Βλέπω ένα κόκκινο ρόδι να ροβολάει  

               ανάμεσα στα ματωμένα σύννεφα

                                                του δειλινού

Μ’ ένα μπαλόνι ανεβαίνω

                        να ταξιδεύω με το σύννεφο

ν’ αγναντεύω  

στους πέρα κάμπους αυτό που έρχεται

                                                 από μακριά

                  κι οι άλλοι δεν βλέπουν ακόμα

  

Άλαλος ατενίζω τη γραμμή  

                                            των οριζόντων   

πέρα στους λόφους

       όπου βόσκουν σιωπηλά τα φυτοφάγα  

και θυελλόμορφος ρουθουνίζει

                                                     ο ταύρος

Μυρίζω στα άνθη της πορτοκαλιάς

               της μέλισσας την ευγνωμοσύνη

αγναντεύω τη θάλασσα

                            και νοσταλγώ τον κάμπο

Εκεί ακριβώς με βρίσκει  

         αυτό που μπήκε μέσα μου

                                         με το πρώτο φως

που σκίρτησε με τον πρώτο μου έρωτα

αυτό που αρνείται να υποταχθεί

                                                     στο χρόνο

το αναλλοίωτο,

που γεννιέται και μ’ ακολουθεί

                                                      παντοτινά

  

Κι όσο ταξιδεύω στον γαλάζιο ουρανό

                ή κάθομαι στη ράχη της βροχής,

κι όσο ταξιδεύω στους κάμπους

                                          και στις θάλασσες

ή σε χώρες μαγικές κι όμορφες πολιτείες

Εγώ πάντα  ελπίζω 

πως θα βρω λίγο βάλσαμο

                                 για την παλιά πληγή μου

                                       Γιάννης Ποταμιάνος

Σαν κλωνάρι λυγαριάς

   

Σαν κλωνάρι λυγαριάς   

Τρέμει το κορίτσι

                            σαν κλωνάρι λυγαριάς

πώς να μην τρέμει

            με τόση προσμονή

                                          στο στήθος του

Τρέμει το κορίτσι αναριγά

Μια θάλασσα φουσκωμένη

                     γλύφει τα πόδια της ακτής

                                                       αναριγά

Ο άνεμος

ακονίζει  τα νύχια του γεροντόβραχου

του Άτλαντα που σηκώνει

                                         στις πλάτες του

ένα νησί, ολόγυμνο

             που φλέγεται σε ήλιο ανελέητο

Τρέμει το κορίτσι στον άνεμο

                             στο κύμα ανατριχιάζει

Τρέμει κι εγώ το ψάχνω

το κορίτσι,

                 το τρέμουλο την ανατριχίλα

Το ψάχνω παντού

     στην άμμο με τα κρινάκια

          στους βράχους με τα κυκλάμινα

                    στον ουρανό με τα πουλιά

Είναι καιρός τώρα

που ψάχνω παντού το κορίτσι,

την άμμο, τους βράχους τα κυκλάμινα

                        τον ουρανό με τα πουλιά

Κάθε βράδυ σαν βγαίνει το φεγγάρι

και μεριάζει ο αέρας τις κουρτίνες μου,

ψάχνω στον ασημόχαρο ουρανό

στο κορίτσι, στο τρέμουλο,

                         στην ανατριχίλα, ψάχνω

την χαμένη αρετή

                          που την είπανε αμαρτία

                            Γιάννης Ποταμιάνος

Νυμφόληπτος στο φεγγαρόφωτο

Νυμφόληπτος στο φεγγαρόφωτο   

Άσε το χέρι σου να πιάσει το δικό μου

                 μην είσαι σκληρή μαζί μου απόψε

Σήμερα έχει φεγγαρόφωτο

                                             στο παραθύρι μου

                             κι εγώ σε νοστάλγησα πολύ

Να ξέρεις η δική μας μοίρα είναι γραμμένη

                                             στο φεγγαρόφωτο

       και στο μονότονο του τζίτζικα τραγούδι

Κι απόψε ποιος ξέρει μπορεί

                                         και να μας πλανέψει

Γι’ αυτό κρατώ κρυφά στο χέρι μου

                                                  ένα καθρεφτάκι

και στο στήθος μου σφίγγω

                              το φυλακτό της μάνας μου

 Έτσι που όταν θα φανείς

                                 στου κρεβατιού την άκρη

να ρίξω μια κρυφή ματιά, μπας

                             κι είσαι της φαντασίας μου

Γιατί μπορεί εσύ να το αρνιέσαι,

μα του φεγγαριού οι ακτίνες

                                    φωτίζουν τα φτερά σου

Μην είσαι σκληρή μαζί μου απόψε

Θα μπορούσα να κλείσω

                                         σφιχτά τα μάτια μου

και να σου μιλώ ως το πρωί γι αγάπη

Έχει φεγγαρόφωτο απόψε

  κι η μοναξιά δείχνει τ’ ασημένια νύχια της

Γι αυτό άσε το χέρι σου

                                       να πιάσει το δικό μου

Κι αν είσαι της φαντασία μου δεν πειράζει

ας ονειρευτούμε μαζί στο φεγγαρόφωτο,

                                     έχει πανσέληνο απόψε

                                         Γιάννης Ποταμιάνος

Αργυρώνητοι ηγεμονίσκοι

    

Αργυρώνητοι ηγεμονίσκοι    

Αργυρώνητοι ηγεμονίσκοι

                             παρέδωσαν την άμπελο

Βυσσοδομούν οι εισβολείς

Τοκογλύφοι τρυγάνε

                             τα τσαμπιά των ονείρων

Η άμπελος της χαράς λεηλατήθηκε

Μόνο οι πικροδάφνες παραμένουν

                                                    ανθισμένες

Κι όσες αμυγδαλιές

                           καρπίζουν πικραμύγδαλα

Ο ιδρώτας και to αίμα μας θησαυρίζεται

                    στα σκοτεινά σεντούκια τους

Μα όσο κι αν κροταλίζει ο βούρδουλας

          η ηχώ του επιστρέφει ως κεραυνός

Και θα ‘ρθει υετός θυμωμένος

                                                    σε δρολάπι

να γκρεμίσει τ’ ακροκέραμα

                               των δημοσίων κτηρίων

 Είναι νόμος στα γαμψά νύχια

                 να βλασταίνουν τριαντάφυλλα

Η άνοιξη θα ‘ρθει

τα πουλιά και τα δένδρα

                  να συνδράμουν τα όνειρά μας

Μα οι ανοιχτές πληγές που κλείνουν

                                             αφήνουν ουλές

έτσι για να θυμούνται οι νέοι

ποιοι πάλεψαν

                      για την ομορφιά του κόσμου

Κι εσύ σύντροφε μελισσοκόμε

                           φρόντιζε τις κυψέλες σου

Να γίνει η Πόλις μελίσσι βουερής χαράς

                                 για όλους τους πολίτες

                                    Γιάννης Ποταμιάνος