Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2018

Ταξιδιώτης του φωτός


Ταξιδιώτης του φωτός

Πλαταίνει ο ορίζοντας
                  καθώς το καράβι της ποίησης
οιακίζει πλησίστιο
                       στης γλώσσας τον ωκεανό
Ο βιγλάτορας δεμένος στο κατάρτι
                                     ανιχνεύει το βυθό
κι ακούει τους ανέμους
                να παίζουν φλάουτο
                           στ’ αυτιά των κοχυλιών

Η γλώσσα είναι η θάλασσα
όπου το μυστήριο του βυθού αδελφώνει
        με την απεραντοσύνη του ορίζοντα
έτσι που η αφωνία να είναι καρπερή
                        και να γεννοβολάει κάλος
Απ τις θαλασσινές σπηλιές η φώκια
  στέλνει το μοιρολόγι της στον άνεμο
               για να κοινωνεί τη μοναξιά της
έτσι ακριβώς, γιατί η αγωνία του εγώ
με την κραυγή απαλύνεται
                       σε πληθυντική συναγωνία

Πως αλλιώς αφού
η συν-αίσθηση με το αλλότριο,
         η συνομιλία με το ανείπωτο
                    κι η συνουσία με το ποθητό
θρυμματίζουν τα εγώ στις ψηφίδες τους
και τα αναδομούν
         μειγνύοντας τα ψήγματά τους
              με την ελπίδα της αναγέννησης;


Η γλώσσα είναι έρημος
          κι ο ποιητής ταξιδιώτης του φωτός
περπατάει στους κατοπτρισμούς της,
           ξαγρυπνά στην αμφιλύκη της
                          ψηλαφίζοντας τ’ αστέρια
τουτέστιν
διαχέεται στην απεραντοσύνη της
                     συνομιλώντας με το άρρητο



Η γλώσσα είναι έρημος
έτσι που καβάλα στο στίχο να πορεύεσαι
                 διευρύνοντας και διερευνώντας
Η γλώσσα είναι έρημος
κι η ποίηση ένα ταξίδι στη απουσία της
             ψάχνοντας ελπίδα και συνεύρεση

Η γλώσσα είναι έρημος
              κι η μοναξιά ενδημικό πουλί της
που έχτισε φωλιά στο στήθος μου απόψε
             και κελαηδάει λυπητερό τραγούδι

                                                          Γιάννης Ποταμιάνος

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018

Θηλυκό Σαχ στο Θάνατο


Θηλυκό Σαχ στο Θάνατο  

Καλοκαιριάτικο πρωινό
η κατήφεια στο δρόμο φιδοσέρνεται
Στο πολύβουο πλήθος
                            πρόσωπα σκυθρωπά   
Με το τετριμμένο
                   να ροκανίζει τη μέρα τους

Το ήθελες κι εσύ
Εσκεμμένα διάβηκες   
                           τις σχάρες εξαερισμού
Ο συρμός του μετρό
                          πέρασε αλαφιασμένος
Και σηκώθηκε ως επάνω
                      το κόκκινο φουστάνι σου

Καλλίπυγος! Αποκαλύφτηκαν
                        οι μελαψοί γλουτοί σου
που με τόση ηδυπάθεια
                          μπρούμυτα  στην άμμο
    εξέθετες στον ήλιο του καλοκαιριού
Κι έλαμψαν τα πρόσωπα
                   των σκυθρωπών αρσενικών  
που με σκυφτό κεφάλι
        βάδιζαν βιαστικά στο πεζοδρόμιο

Σεμνυνόμενη  
κατέβασες, δήθεν αμήχανη,
      το φόρεμα και τις βλεφαρίδες σου

Και χαμογέλασε η Ζωή
              στην εμπνευσμένη κίνησή σου
για το «εξ’ αποκαλύψεως»
                       θηλυκό  Σαχ στο Θάνατο
 
                                Γιάννης Ποταμιάνος

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2018

Με μια γεύση αθανασίας στα χείλη


Με μια γεύση αθανασίας στα χείλη  

Εγώ είμαι το μυρμηγκάκι
                που συνθλίβεται απ’ το φορτίο του
Από το μέγα ερώτημα
         τη λεοντή που φορώ κατάσαρκα
                                        με  τη γέννησή μου
Όλοι απαιτούν το δίκαιο
       από εμέ που αδικήθηκα άσπλαχνα
               έρμαιο της στιγμής και του τυχαίου
Είναι σκληρή η αιωνιότητα
                                          όσο και ο θάνατος

Εγώ είμαι το μυρμηγκάκι που συνθλίβει
                            το μέγα ερώτημα της ζωής,
στις εξισώσεις μου η μόνη πραγματική λύση
                                               είναι ο θάνατος

Στο άδειασμα της κλεψύδρας τώρα,
η αυτοσυντήρηση
                               με οδηγεί στη νοσταλγία
Οι πληγές της μάχης πονάνε το χειμώνα
                                         αλλά και δοξάζουν
Χαρά και λύπη το εκκρεμές
                                           έρωτας και πόνος
Κι η νοσταλγία του πρώτου έρωτα
                                                  μ’ ακολουθεί
μέχρι την επιστροφή στη μήτρα

Ω μητέρα ανυπαρξία
                       μεγάλο χωνευτήρι της φωτιάς
η στάχτη μου δραπετεύει στ’ άστρα,
                           όλα πυρπολούνται εκεί έξω
Ασήκωτο το βάρος της μυστικής λύσης
                               των αθέατων εξισώσεων

Στο στενό μονοπάτι του μονόδρομου
                                         της μιας διάστασης
ο ορίζοντας θολός και η μόνη δυνατότητα
                                    διαφυγής, η νοσταλγία
                                          ίσως και το όνειρο,
Ίσως μόνο το όνειρο
            μας βοηθάει να ζήσουμε
                                   πέραν του τετριμμένου
Κι αυτό γιατί αβαρείς
                            κι ελεύθεροι της αιτιότητας
κολυμπάμε στ’ αρχιπελάγη του τυχαίου
                 με μια γεύση αθανασίας στα χείλη
που είναι ίδια η γεύση του θανάτου

Αφού ζωή και θάνατος ομοούσιοι
                                                    κι αδιαίρετοι
Κι ο έρωτας μια όαση εν μέσω του λευκού
Μια πράσινη ελπίδα στην έρημο
                                 να ξεδιψάει η απόγνωση

                                       Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018

Διαρρήκτης της νύχτας


                             Διαρρήκτης της νύχτας  

Η εικόνα σου στο σεντούκι της μνήμης
          παλιώνει μαζί με τις επιθυμίες μου
που ξεχάστηκαν εκεί με τα υπόλοιπα
                                                  τιμαλφή μου
Κιτρίνισαν, οξειδώθηκαν 
            παρέα με τα παλιά μου γράμματα

Με τον καιρό χάθηκε και το κλειδί

Μερικά βράδια της αγρύπνιας
       ακούω τριξίματα και μακρινές φωνές
Κι ένα αεράκι νοιώθω να ‘ρχεται
                  απ’ τη μεριά αυτή της κάμαρας

Φαίνεται πως έφτασε ο καιρός να ελέγξω
μήπως και κάποιο τρωκτικό μπήκε
                                             στο συρτάρι μου
Αλλά φοβάμαι να το διαρρήξω
Ξέχασα τι φυλάω εκεί μέσα
                                  μαζί με την εικόνα σου
Ίσως παλιές ελπίδες που διαψεύστηκαν
Ίσως προδομένες ιδέες που μας έταξαν
                  κόσμους ιδανικούς και δίκαιους
Μα πιο πολύ φοβάμαι ν’ αντικρίσω
                                στην παλιά φωτογραφία
τον ονειροπόλο νέο που σου κρατάει
                                    το χέρι κι ονειρεύεστε

Τι ν’ απαντήσω σ’ εκείνη
                          την λάμψη των ματιών μας
Προκρούστης ανελέητος ο χρόνος,
                                                    των ονείρων
φοβάμαι τη διάψευση
                                 αυτών που αγαπήσαμε  

Μα κάποιο βράδυ της αγρύπνιας
                                   διαρρήκτης των σκιών
ίσως σπάσω τη σκουριασμένη κλειδαριά
και στην άσβεστη σπίθα που σιγοκαίει
                                               στο στήθος μου 
ρίξω ιδέες και όνειρα και την
                                παλιά φωτογραφία μας
έτσι που να κορώσει ξανά η φλόγα της
                     να μην πάει η ζωή μας στράφι

                                       Γιάννης Ποταμιάνος