Από αρχαία ράτσα Προμηθέα
Χρόνια τώρα απαγγέλουμε τα πάθη μας
ανέκφραστη μάσκα φορώντας
Με το πουκάμισο λερωμένο
απ’ το πηγμένο αίμα και τη λάσπη
Κι όσες φορές στείλαμε διαπραγματευτές
γύρισαν πίσω μ’ άδεια χέρια
Μα εμείς είμαστε από αρχαία ράτσα
μαρμαράδων
που σμίλευαν λουλούδια στ’ ακροκέραμα
έτσι που να τα ζηλεύει ο ήλιος
Ίσως φταίει η οξείδωση,
ίσως η μουσική του Πάνα,
μπορεί και οι νύμφες των δασών
Πάντως ολιγωρήσαμε
αφήνοντας την τύχη μας
στα χέρια των δημαγωγών
Κι έτσι κατακτητές,
ξένοι θεοί και τοκογλύφοι
άλωσαν τις πόλεις μας
Κι οι φωνές σώπασαν στην αγορά
Άγιοι, προφήτες και κάθε είδους πρέσβεις
κι αντιπρόσωποι
γέμισαν του ναούς αποκεφαλίζοντας
τα αρχαία αγάλματα
Χρόνια τώρα πληρώνουμε τα λάθη μας
δεμένοι στον τροχό της εκμετάλλευσης
Με όνειρα ταπεινά, ένα μικρό σπιτάκι
ένα μεροκάματο
κι ένα γραμμόφωνο να κλαίει
Μα όλοι μας ξέρουμε πως η υποταγή
ξεκινάει με τις εκπτώσεις στα όνειρα
Σαν κατεβαίνεις τη σκάλα τ’ ουρανού
και μπαίνεις στη στοά του σκώληκα
ο ορίζοντας των ονείρων συρρικνώνεται
Όλοι ξέρουμε πως η υποταγή
αναθέτει τη μοίρα μας σε ξένα χέρια
Χρόνια τώρα οι νέοι ρήτορες
μιλούν εκ μέρους μας
κι εμείς κουβαλάμε τις αλυσίδες μας
Μα εμείς είμαστε αρχαία ράτσα Προμηθέα
το συκώτι μας αναγεννιέται
και με τρόπαιο καρφωμένο στο κοντάρι
το κεφάλι του αητού
θα κατέβουμε απ’ τους βράχους
του Καυκάσου
λοιδορώντας δημαγωγούς και ρήτορες
προφήτες κι αυτοκράτορες
Εμείς οι χοϊκοί,
οι του πηλού και του μαρμάρου
οι ταπεινοί και δίκαιοι, εμείς οι σκαπανείς
που είμαστε το μέλλον
Γιάννης Ποταμιάνος
Χρόνια τώρα απαγγέλουμε τα πάθη μας
ανέκφραστη μάσκα φορώντας
Με το πουκάμισο λερωμένο
απ’ το πηγμένο αίμα και τη λάσπη
Κι όσες φορές στείλαμε διαπραγματευτές
γύρισαν πίσω μ’ άδεια χέρια
Μα εμείς είμαστε από αρχαία ράτσα
μαρμαράδων
που σμίλευαν λουλούδια στ’ ακροκέραμα
έτσι που να τα ζηλεύει ο ήλιος
Ίσως φταίει η οξείδωση,
ίσως η μουσική του Πάνα,
μπορεί και οι νύμφες των δασών
Πάντως ολιγωρήσαμε
αφήνοντας την τύχη μας
στα χέρια των δημαγωγών
Κι έτσι κατακτητές,
ξένοι θεοί και τοκογλύφοι
άλωσαν τις πόλεις μας
Κι οι φωνές σώπασαν στην αγορά
Άγιοι, προφήτες και κάθε είδους πρέσβεις
κι αντιπρόσωποι
γέμισαν του ναούς αποκεφαλίζοντας
τα αρχαία αγάλματα
Χρόνια τώρα πληρώνουμε τα λάθη μας
δεμένοι στον τροχό της εκμετάλλευσης
Με όνειρα ταπεινά, ένα μικρό σπιτάκι
ένα μεροκάματο
κι ένα γραμμόφωνο να κλαίει
Μα όλοι μας ξέρουμε πως η υποταγή
ξεκινάει με τις εκπτώσεις στα όνειρα
Σαν κατεβαίνεις τη σκάλα τ’ ουρανού
και μπαίνεις στη στοά του σκώληκα
ο ορίζοντας των ονείρων συρρικνώνεται
Όλοι ξέρουμε πως η υποταγή
αναθέτει τη μοίρα μας σε ξένα χέρια
Χρόνια τώρα οι νέοι ρήτορες
μιλούν εκ μέρους μας
κι εμείς κουβαλάμε τις αλυσίδες μας
Μα εμείς είμαστε αρχαία ράτσα Προμηθέα
το συκώτι μας αναγεννιέται
και με τρόπαιο καρφωμένο στο κοντάρι
το κεφάλι του αητού
θα κατέβουμε απ’ τους βράχους
του Καυκάσου
λοιδορώντας δημαγωγούς και ρήτορες
προφήτες κι αυτοκράτορες
Εμείς οι χοϊκοί,
οι του πηλού και του μαρμάρου
οι ταπεινοί και δίκαιοι, εμείς οι σκαπανείς
που είμαστε το μέλλον
Γιάννης Ποταμιάνος
