Με το μάτι της όχεντρας

 

Με το μάτι της όχεντρας  
 
Εμείς της φέτας του γλυκού ψωμιού
                                          με ζάχαρη και λάδι
Με το περήφανο μάτι της όχεντρας
                                    και το όραμα στο αίμα
Εμείς των οδομαχιών του ήλιου
ας ταυτιστήκαμε με τα συντρίμμια
                                                      του σεισμού
 Εμείς αγέρωχοι και σιωπηλοί πια
                                   καθαρίζουμε τα θεμέλια
 Η χαρακιά όμως ανοιχτή
                                         ανάμεσα στα φρύδια
έμεινε, βαθιά όπως κοίτη χειμάρρου
                                            μετά την καταιγίδα
 
 Άνυδρος στα στερνά του
                                             ο εικοστός αιώνας
στέρεψαν οι λίμνες,
            τρίζουν τα βράχια στο λιοπύρι
                             θρυμματίζονται οι μονόλιθοι
Και κάπου μακριά ακούγεται
                                       ο αχός του νέου αιώνα
Ο παφλασμός του κύματος
που καλπάζει ακάθεκτο να αγκαλιάσει
                                              το θαλασσόβραχο
 
Η χαρακιά όμως ανάμεσα στα φρύδια
                  επιμένει να μαρτυράει τη διάψευση
Αλλά εμείς της φέτας του γλυκού ψωμιού
                                            με ζάχαρη και λάδι,
με το περήφανο μάτι της όχεντρας
                                       και το όραμα στο αίμα,
πιστεύουμε πως κάποτε
                          θα περάσει η φουσκοθαλασσιά
γι αυτό επιμένουμε σιωπηλοί
                      να καθαρίζουμε τα παλιά θεμέλια
 
Ο εικοστός αιώνας κλείνοντας την πόρτα
                         πήρε μαζί και τα παράσημα του
οι νίκες και το αίμα των κατατρεγμένων  
εξαργυρώθηκαν με μια χούφτα ένσημα
                                και μια σύνταξη της πείνας
 
Ο εικοστός αιώνας έφυγε
                                μαζί με τους προφήτες του
κι άφησε ξωπίσω του
                 τον αίλουρο νηστικό και διψασμένο
 
να σέρνεται στη σαβάνα
                          περιμένοντας να πέσει η νύχτα
να βγάλει απ’ το βυθό κραυγή
                σπαρακτική, να φύγει ο στηθόβραχος

                                                Γιάννης Ποταμιάνος