Ο φάρος της οξώπετρας

 

Ο φάρος της οξώπετρας 
 
Στο σύννεφο ο κεραυνός,
                στα μάτια σου το ουράνιο τόξο
 στην καρδιά μου η ελπίδα για ξαστεριά
Κι ο χρόνος να τρέχει ξέφρενα,
απλώς να τρέχει, σαν κυνηγημένο ελάφι
Καμιά φορά σκοντάφτει
ίσα που να προλαβαίνουμε
                      ένα ανάβλεμμα στ’ αστέρια,
έτσι που να καταλαβαίνουμε
      πως είμαστε γεννήματα της φωτιάς,
                              αποκαΐδια των άστρων
 
Τότε είναι που βλέπουμε πως
ο ουρανός είναι μια συλλογή
                           από παλιές φωτογραφίες
Ο κουρνιαχτός της μάχης
                                        με την ανυπαρξία
Μια απέραντη μοναξιά, μια κραυγή
                 όπως το ουρλιαχτό του λύκου
                                 μια νύχτα με φεγγάρι
Έτσι που να θυμίζει
                   το μέσα μας αρχέγονο αγρίμι
που ψάχνει κάποιο ξεχωριστό αστέρι
                             οδηγό του ταξιδιού μας
 
Όλα απόψε
               ένας ξέφρενος χορός εκρήξεων
Βρέχει αστραπές το σύννεφο
                   και εσύ της βροχής το ξωτικό
με το ουράνιο τόξο στα μαλλιά
                                   είσαι το μόνο μέλλον
 
Πως αλλιώς αφού
          ο ουρανός μου είναι μια συλλογή
από παλιές φωτογραφίες σου
                 που μάχονται τη μοναξιά μου;
                                          
Εσύ ο ανεμοδαρμένος φάρος
                                            της οξώπετρας 
                   στο αρχιπέλαγος του χρόνου

                                    Γιάννης Ποταμιάνος