Κυριακή 31 Μαρτίου 2019

Νοσταλγικό Νιοχώρι


Νοσταλγικό Νιοχώρι  

Νοσταλγία μου εσύ που μυρίζεις
                                        άνθη λεμονιάς,
ντυμένη της πασχαλιάς το μωβ
                        και της γαζίας το κίτρινο
Εσύ η μυρουδιά του σπληνάντερου
                          και του ζεστού ψωμιού
Εσύ η νύχτα με τις πυγολαμπίδες
                          και η λαλιά του γκιώνη
Εσύ καταμεσής του κάμπου
           κι ο ασημένιος  ποταμός  
                                   που φιδοσέρνεται
           
Κατακαλόκαιρο
         στη μέση του χωραφιού τ’ αλώνι
κι ο γίγας πλάτανος
                             που μάχεται τον ήλιο
έτσι που στον ίσκιο του
                      να ξανασαίνει ο ξωμάχος

Κατακαλόκαιρο
Ιδρωμένα μπράτσα ορειχάλκινα
                            δουλεύουνε την άρπη
για του χειμώνα το ψωμί
                          και τον χυλό της μάνας

Πίσω ξυπόλυτος
          στο ζεστό χώμα του καλοκαιριού
Εξήντα χρόνια πίσω
ανάμεσα στου κήπου τ’ ασπραγκάθια
με τις ξόβεργες στημένες
                   να παραμονεύω καρδερίνες

Εξήντα χρόνια πίσω
Στις νύχτες των παραμυθιών
              με τις νεράιδες της γιαγιάς μου
Και τα μαύρα φουστάνια της τσιγκάνας
που μου ‘λεγε στην ‘ξώπορτα
        τη μοίρα μου, για ένα ξεροκόμματο

Πίσω ολοταχώς
στα οικόπεδα με τις τσουκνίδες
                       και τους χωματόδρομους
στο χωριό μου των δύσκολων καιρών
                            και των αγνών ερώτων
στις μνήμες που μινυρίζουν τα πουλιά
                       και κελαηδούν τ’ αηδόνια

Νοσταλγία μου εσύ ανθάκι
   της κρινόσπαρτης ακτής  του Ιονίου,
καημέ της λιμνοθάλασσας
                               των άγριων πουλιών
                   και των ελεύθερων αλόγων
Εσύ η γεύση της αλμύρας
                                        και του μόχθου
Εσύ ο κρυφός πόθος
             της μνήμης και της νοσταλγίας

Χωριό μου εσύ γενέθλιο ενδιαίτημα
των εφηβικών ονείρων
              και των αειθαλών μου πόθων
σε ψάχνω ανάβλυσμα μνήμης
                           στη ρωγμή του χρόνου
                                     
Μήτρα μου εσύ
                    αλλά κι ανοιχτή πληγή μου
Αφού
Εσύ ο παράδεισος που διακορεύτηκε
                         απ’ το αδηφάγο κέρδος
Εσύ που μαχαιρώνεσαι αλύπητα
  απ’ το υνί της λάγνας εκμετάλλευσης
Εσύ που πνίγεσαι  
                             απ’ τα φυτοφάρμακα
Εσύ που έχασες τα’ αρίφνητα
                                              πουλιά σου
                              και τ’ άγρια ζώα σου
Χωριό μου
     εσύ ο απολεσθείς παράδεισός μου
Η Ιθάκη που μου ‘κλεψαν
                             ανάλγητοι μνηστήρες

Κι όμως σίγουρα αρκούν
                    ένα κλαρίνο και μια πίπιζα
για να τρέχω νοσταλγός
στης μνήμης τα πράσινα λιβάδια σου
                                            και ας πονάω

                                     29 Μαρτίου 2019
                                    Γιάννης Ποταμιάνος









Δευτέρα 25 Μαρτίου 2019

Γαλάζια έκρηξη


Γαλάζια έκρηξη  

Τα χελιδόνια τ’ ουρανού
                              τον ήλιο ψαλιδίζουν
και τα καράβια του γιαλού  
                                   νησάκι το νησάκι
Παίζουν δελφίνια στον αφρό
                      και μέδουσες στα φύκια
Ακούω υπόκωφες φωνές
                   απ’ τη σπηλιά της φώκιας
καθώς χτυπιούνται τα όνειρα
                       στα ριζιμιά των βράχων

Ας νεύει η κορυφογραμμή
                      απ’ των βουνών τη χώρα
με ζώνουν φόβοι άναρχοι
                    γι απρόσμενους δραγάτες
που μέσα στα φυλλώματα
                         παραμονεύουν πόθους
Κι ο οίστρος του μεσημεριού
                               επίμονος σαν ζέστη
κατρακυλάει στα βλέφαρα
                                   ιδρώτας και αλάτι
από αρχέγονες πηγές
                     στου μόχθου τις κοιλάδες
για να ποτίζουν τις ελιές
                            σ’ άναρχους ελαιώνες

Κι όσοι την τάξη διαλαλούν 
                           ποτίζοντάς τη μ’ αίμα
κάνουν το φόβο μπιστικό
                       να τους φυλάει τ’ αμπέλι
Οι εξουσίες μ’ έκλεισαν
                     μες στις βαθιές χαράδρες
να βλέπω ψηλά στον ουρανό
                                  τ’ αγέρωχο γεράκι

Και να! Οσονούπω έρχεται
                           ο πιο βαρύς χειμώνας 
ακούω κροκάλες να κυλούν
                    σύννεφα μπουμπουνίζουν
Γίνομαι βλύσμα της πηγής  
                           και το νερό μ’ αρπάζει
κατρακυλάω ακάθεκτος
                         στη θάλασσα για να βρω
τα καραβάκια του γιαλού  
                          να τρέχουν στο γαλάζιο
από νησάκι σε νησί
                           σπέρνοντας καταιγίδες
Ηφαίστεια ανάβουν στις κορφές
                             κι η λάβα τους αχνίζει
Θα ‘ρθουν σεισμοί, κατακλυσμοί
                                και λυτρωτές ανέμοι

                                                                   Γιάννης Ποταμιάνος

Τρίτη 19 Μαρτίου 2019

Μια πεταλούδα στ' άστρα


Μια πεταλούδα στ' άστρα

Νύχτα των φεγγαριών
                   και των γλυκόλαλων πουλιών
Από το στήθος μου ανεβαίνει
                                              δέος κι απορία

Νύχτα της μοναξιάς και της γαλήνης
      στο εύοσμο σκοτάδι των ανθόκηπων
Η ανάπηρη νόησή μου    
                            με κρατάει αλυσοδέσμιο
στα πελώρια ερωτηματικά σου
                          στα πως και στα γιατί σου
Και πως να πετάξει κανείς ψηλά
       με τέτοιους ογκόλιθους στην πλάτη;

Νύχτα της κυριαρχίας των άστρων
                                            και των ονείρων
Με τη θλίψη στα υγρά μου μάτια
                                                     αγναντεύω
   τον εκρηκτικό θάνατο των άστρων σου
Ξέροντας πως κι εγώ, ο χοϊκός σκώληκας,
           γυμνός μες στη μεγάλη φλόγα σου
                         όπως η πεταλούδα θα καώ

Νύχτα των προσευχών
                   και νύχτα των εξομολογήσεων
Ο μέγας τρόμος του  θανάτου
                                            στ’ αστρολίβαδα
πετάει απ’ άστρο σ’ άστρο
                               με τ’ πολύχρωμα φτερά
            του νεφελώματος της πεταλούδας
Κι όμως νύχτα καλοκαιρινή
               νύχτα του έρωτα και της ελπίδας
η γνώση της τελεσίδικης θνητότητάς μου
                                         είναι η πυξίδα μου
στα ουρανοτάξιδα
                        και στα θαλασσοτάξιδά μου          
Κι εφόσον στις πλάνες και στα λάθη μου
                                                          αρμενίζω
πάντα ξεβρασμένος ναυαγός
                                σε κάποια βραχονησίδα
θ’ αγναντεύω στον έναστρο ουρανό σου
το πλάνο νεφέλωμα
                                μιας φλεγόμενης ψυχής

Γι’ αυτό  κι εσύ νύχτα των φεγγαριών
                      και των γλυκόλαλων πουλιών
Νύχτα των μαύρων οριζόντων
            φύγε επιτέλους να ροδίσει Ανατολή

                                   Γιάννης Ποταμιάνος

Κυριακή 3 Μαρτίου 2019

Του σύννεφου Νεφέλη


Του σύννεφου Νεφέλη  

Εγώ του σύννεφου Νεφέλη
                                       που με πλανέψανε
Ψάχνω στους τέσσερις ανέμους
                                           τα κομμάτια μου
Κι αυτά που ξέμειναν στης γης
                    τα χορταριασμένα μονοπάτια
Κι όσα κρύφτηκαν
                             στη χαίνουσα πληγή μου
Κι όσα χάθηκαν στην υπόκωφη ηχώ
                            της σκοτεινής σπηλιά μου

Τα παιδιά μου τα δύσμορφα
σε ρουμάνια κυνηγημένα
                              πεθαίνουν καλπάζοντας
Τα παιδιά μου τα εύμορφα
καβάλα σε κριάρια χρυσόμαλλα
                                                   ξενιτεύονται
Κι εγώ του σύννεφου Νεφέλη
                                       που με πλανέψανε
Μαζεύω όσα μου απέμειναν
     κι ετοιμάζομαι για τη μεγάλη μοναξιά
Την αγαπώ εγώ βλέπεις τη μοναξιά μου
                                     κι ας με πλανέψανε

Εγώ του σύννεφου η Νεφέλη
       όλα τα τραγούδια, μου κελαηδάνε
                                                        τα πουλιά
μ’ όλα τα χρώματα με στεφανώνει
                                             το ουράνιο τόξο
μ όλα τα αρώματα
                            με λούζουν τα λουλούδια

Εγώ του σύννεφου Νεφέλη
την υγρή μοναξιά μου ταξιδεύω
                               στο γαλάζιο τ’ ουρανού

Όλος ο κόσμος μου μια πτήση
                        όλη η ζωή μου ένα σύννεφο
                                        κι ας με πλανέψανε

                                      Γιάννης Ποταμιάνος