Μανδραγόρας

Μανδραγόρας  

Αναμετρώντας συνεχώς το μπόι του

                βρέθηκε λειψός στο μπαρούτι,

με το μολύβι να του περισσεύει,

         και το ντουφέκι του σκουριασμένο

Έτσι βάλθηκε να γράφει

                    για την βάσανο της μοναξιάς

Σ’ ένα λιβάδι με αγριολούλουδα

                                         πηγαινοέρχονταν

                     ψάχνοντας τον Μανδραγόρα

Μα ξαφνικά βρέθηκε μ’ ένα μαχαίρι

                                                   στο πλευρό

           ακονισμένο στα δόντια της Αλόης,

να πετάει ανάμεσα στα σύννεφα

                μαζί με τ’ αποδημητικά πουλιά

κρατώντας μια κόκκινη σημαία

     κι ένα άδειο ντουφέκι σκουριασμένο

Τα ίχνη του χάθηκαν, περίπου,

  στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα

Αυτός ένας σημαιοφόρος των πουλιών

τελικά έφυγε πετώντας

                 μ’ ένα μαχαίρι στα πλευρά του

       τυλιγμένος στην κόκκινη σημαία του

Επίμονα ουρανομήκης, πάντα πετούσε

                          με τις πληγές του ανοιχτές

Πάντως διάνυσε πολλά μίλια τ’ ουρανού

με το βλέμμα του στραμμένο

                                      στον Πολικό Αστέρα

και με την ακατάσχετη αιμορραγία

                                              της καρδιάς του

       να βάφει τα δειλινά των οριζόντων[*]

                                   14 Δεκεμβρίου 2019

                                    Γιάννης Ποταμιάνος

[*]Αυτό  τουλάχιστον ισχυρίστηκε  ένας  μετα-

πτυχιακός φοιτητής,  στην εργασία του:

«Άγνωστοι  ποιητές στις αρχές του αιώνα μας»,

που ανάρτησε σε κάποια άσημη ποιητική ιστο-

                                                σελίδα. 

Ουρανόσιτος

Ουρανόσιτος   

Πολλά του τάξανε

                όπως πέδιλα προσθαλάσσωσης

ή ένα πολύχρωμο μπαλόνι δεμένο

                                       σε μεταξωτό σχοινί

ή ακόμα αν προτιμούσε

               ασφαλείς ρόδες τροχοδρόμησης

Αυτός όμως δεμένος

                                    στα παλιά φτερά του

όρμησε στο γκρεμό ψάχνοντας

                        το ανοδικό ρεύμα του αέρα

Δέκα χρόνια πετούσε

                                 ανάμεσα στα σύννεφα

αναζητώντας των αετών

                                        την ουρανόστρατα

Κι ύστερα προσέγγισε ορθόφρων πλέον

                                             το λογικοδρόμιο

Τροχοδρομούσε

                          επιχειρώντας προσγείωση

                       άλλα δέκα ολόκληρα χρόνια

Αλλά στην άκρη του αεροδιαδρόμου

                                  λίγο πριν το τέλος του

ανάπτυξε ταχύτητα και χάθηκε ξανά

                            μέσα στο άσπρο σύννεφο

Είχε δει απ’ το παράθυρο

                              στην αίθουσα υποδοχής

παρατεταγμένες να τον περιμένουν

        χαμηλοβλεπούσες σεμνές επιθυμίες

καθώς και κάποιες γερασμένες 

                                                       φιλοδοξίες

               που κάποτε εγκατέλειψε άκαρδα

Του έταξαν κηδεία δημοσία δαπάνη,

          ακόμα κι ένα ποιητικό ομοίωμά του

                                στο πάνθεο των ηρώων   

Κι αναγνώστες πολλούς που μ’ ένα

                                          ω! μέγα στεναγμό

να επικροτούν το άσπρο ατίθασο  

                                                  μουστάκι του

Του έταξαν πολλά

μα αυτός επέστρεφε κομίζοντας 

                               μόνο ένα μάτι Κύκλωπα

  και κάποιες ψευδαισθήσεις Λωτοφάγων

Μα πώς να προσγειωθείς

     με τέτοια φτωχά δώρα στο δισάκι σου;

Γι αυτό λοιπόν,

    λίγο πριν το τέλος της προσγείωσής του,

ανάπτυξε ταχύτητα και χάθηκε ξανά

                               μέσα στο άσπρο σύννεφο

Κάποιοι λένε πως έζησε ουρανόσιτος

                                        ανάμεσα στ’ αστέρια

Κάποιοι άλλοι όμως ισχυρίζονται

        πως τα φτερά του τα ξέβρασε το κύμα

                        σε κάποιο μικρό Κυκλαδονήσι

                                    Γιάννης Ποταμιάνος

Άγρια ομορφιά

Άγρια ομορφιά  

Στην παλίρροια της νόησης

                                 λέξεις πολυρροίβδητες

ανασηκώνουν τη χαίτη τους εφορμώντας

στους βράχους του έρκους

                                           της αβεβαιότητας

Ο ασπρομάλλης γερολογισμός παρέκει

                                 βιγλίζει το αρχιπέλαγος

κι ονειρεύεται απόδραση

                        απ’ τη χώρα των λωτοφάγων

Κι  εγώ ναυαγός των επιθέτων

                 ψάχνω την Αία των ουσιαστικών

Μα αυτή μου κρύβεται πίσω

                                     από θεόρατα κύματα

                                         σε απύθμενα βάθη

Έτσι πορεύομαι ανάμεσα σε συμπληγάδες

                                         για χώρες άγνωστες

με συντρόφους κωπηλάτες

                                        και μια γέρικη Αργώ

                               που τρίζουν οι αρμοί της

Ποιος ξέρει;

Ίσως αυτό που θα μας μείνει τελικά

           είναι η άγρια ομορφιά της τρικυμίας

                                    5 Δεκεμβρίου 2019

                                                                        Γιάννης Ποταμιάνος

Κβαντικός έρωτας

Κβαντικός έρωτας  

Γιατί

όταν καρδιοχτυπάς καρδιοχτυπώ

                                        κι όταν πονάς πονώ;

Γιατί

όταν χαίρεσαι χαίρομαι

                  κι όταν με λαχταράς σε λαχταρώ;

Μπας κι αυτό αποδεικνύει

πως ο έρωτας είναι η κβαντική διεμπλοκή

               των ψυχών και των σωμάτων μας

που αμφισβητεί το χωρόχρονο

                                               της Σχετικότητας;

Μα πως αλλιώς αφού

όσο μακριά μου και αν βρίσκεσαι

                         είσαι ταυτόχρονα κοντά μου;

Ποιος ξέρει, ίσως είμαστε δυο  ψυχές

                                    σε κβαντική υπέρθεση

Λύσεις της ίδιας εξίσωσης του Σρέντινγκερ

                                    2 Δεκεμβρίου 2019

                                                                        Γιάννης Ποταμιάνος