Μινυρίσματα νοσταλγίας

 

Μινυρίσματα νοσταλγίας
 
1.  
Στα πράσινα πάρκα τα παγκάκια
                                              στη σειρά
κι οι πολυκατοικίες
       ολόγυρα στέκουν
                  «τείχη μεγάλα κι υψηλά»
 
Κάθονται οι γέροι κι αναπολούν
                                   ηλιοβασιλέματα
Νοσταλγούν
   τα χωριά των γαλάζιων οριζόντων
τη θάλασσα και τον παφλασμό
                                    στα βράχια της
Κάθονται οι γέροι κι’ αναπολούν
                                               με θλίψη
                            τους άλλους γέρους
με το κομπολόι και τον πικρό καφέ
                                         στον καφενέ
Τους γέρους
που χαιρετούσαν με σεβασμό 
                                σαν ήτανε παιδιά
 
2. 
Τα κυπαρίσσια στα πάρκα
                          χάνουν το νόημά τους
δεν στέκουν αγέρωχα στη νύχτα  
                              να δείχνουν ουρανό
ούτε στα κοιμητήρια
                         να μιμνήσκουν θάνατο
Τη  νύχτα στα πάρκα
τα δέντρα  συνωστίζονται φοβισμένα
                        σαν πρόβατα στη στάνη
 
Σαν πέσει το σκοτάδι
όπως η κοκκινοσκουφίτσα ψάχνω
                                            το λύκο μου
Αλλά τα μόνα ουρλιαχτά της νύχτας
                                   είναι ανθρώπινα
 
3. 
Στους δρόμους της πόλης
          οι ρεκλάμες μονότονα
                         αναβοσβήνουν μοναξιά
Γι αυτό κι εγώ πάντα
                               κουβαλάω μαζί μου
ένα κάμπο
                ένα ποτάμι και μια θάλασσα
και μετά τα μεσάνυχτα
              που κοιμούνται τα τροχοφόρα
βγαίνω με το κάρο μου
                                      και τ’ άλογό μου
στο χωματόδρομο για τα χωράφια
Να με χαιρετούν από μακριά
                          ο τσάκαλος κι ο γκιώνης
και τα κυπαρίσσια στους φράχτες
γίγαντες λογχοφόροι
                         να μου δείχνουν ουρανό
 
                                  Γιάννης Ποταμιάνος