Η διπρόσωπη θάλασσα

 

Η διπρόσωπη θάλασσα  
 
Εσύ η διπρόσωπη θάλασσα
                            με το καλοκαιρινό της φόρεμα
που σαγηνεύει νύχτες ερωτικές
Τρίζει το μάνταλο
                   όταν ανοίγω της καρδιάς την πόρτα
να μπει φρέσκος αέρας
                                  στα μουχλιασμένα δώματα
               με τις βιολετιές κουρτίνες της σιωπής
Ιούλιο μήνα και κατηφορίζουν τα ιστιοφόρα
                                                         για τη Μύκονο
Δεν είναι τυχαίοι οι πελαργοί
                      που χαιρετούν τους ανεμόμυλους
Ούτε τα σφαγμένα σύννεφα στης δύσης
                                                      το ηλιοβασίλεμα
Ούτε οι κοκκώδεις παραλίες
                                      με τις ψάθινες σκακιέρες
Είσαι εσύ η διπρόσωπη θάλασσα
                                         με τ’ αλμυρό της δέρμα
             που κουβαλάει τον ψίθυρο των πόθων
με τα ιστιοφόρα που γλιστρούν σιωπηλά
                      ανάμεσα στα κύματα και τ’ άστρα
Είσαι εσύ η διπρόσωπη θάλασσα
                                 του θυμού και του θανάτου
                   με τον βιολετή βυθό και τα ναυάγια
τα φορτωμένα  στ’ αμπάρια τους
πήλινα πιθάρια  και σφραγισμένους αμφορείς
 
Είσαι εσύ η διπρόσωπη θάλασσα
        με φυλακισμένα στη άπνοια τα ξωτικά της
που αφουγκράζονται του ανέμους
και περιμένουν
                       τη φουρτούνα για να τα λυτρώσει
 
Είσαι εσύ της φουρτούνας
                                              εσύ και της νηνεμίας
Εσύ του έρωτα, εσύ και του χαμού
         Εσύ της Χάρυβδης, εσύ και της Αφροδίτης
Κι είμαι εγώ
το φυλακισμένο στο βυθό σου ξωτικό
              που χιλιάδες χρόνια ονειρεύομαι ταξίδι  
 
                                               Γιάννης Ποταμιάνος