Αλισάχνη

Αλισάχνη  

Εσύ το καθρέφτισμα του κύματος

                       το είδωλο των πόθων μου

ομόρφυνες με τη γύμνια σου

                                           τη μοναξιά μου

Αφέθηκες όπως σύννεφο

                                στα θέλω του ανέμου

ανέβηκες ψηλά κι έλιωσες

                              στου ήλιου την ανάσα

Ήρθες κοντά μου κι έφυγες

αφήνοντάς μου την αλμύρα

                                        του κορμιού σου

Κι έμεινα εγώ για πάντα

                 αιχμάλωτος της πεθυμιάς μου

Οπτασία εσύ της χρυσής άμμου

     η τόσο πραγματική κι όμως άπιαστη

               η κυματογεννημένη αφρόεσσα

Εσύ η θαλασσομάτα

             με την τρικυμία στο βλέμμα σου

Εσύ το ενδιαίτημα των γλάρων

                                  και των ποντοπόρων

Εσύ η πλανεύτρα των πόθων

                                          και των ονείρων

         που σηκώνεις το βυθό ως τ’ άστρα

Εσύ η αλισάχνη στο στήθος

                                  του θαλασσόβραχου

που γράφεις ανεξίτηλες υποσχέσεις

                         στη σελίδα της σιωπή μου

Εσύ πάντα μου τάζεις ταξίδι

                                                 στο ορίζοντα

και πάντα μ’ αφήνεις

                                σε μια άγκυρα δεμένο

                                    Γιάννης Ποταμιάνος