Ο δύτης

Ο δύτης  

Κάθε μέρα δεσμώτης

                    στο γαλάζιο της απεραντοσύνης

Ναυαγός

       με τη γεύση της αρμύρας στα χείλη μου

Έρμαιο της καταιγίδα ενός χαοτικού

                        και όμως γόνιμου υπερχώρου

Η ζωή μου θυσία  στο βωμό του

                                                  απερρινόητου

Κάθε μέρα  δεσμώτης στο κλουβί  

                             κι έξω η ουράνια ορχήστρα

σε κρεσέντο

                         οπτικοακουστικής πανδαισίας

Το μέγα ερώτημα διάχυτο σέλας

                                             του μεσονυχτίου,

θολό σπέρμα γαλαξιακό

    που γονιμοποιεί τα λουλούδια του τυχαίου

Κάθε μέρα ψάχνω το νόημα στο ορατό

          κι όμως απατηλό το παιγνίδι της ζωής

Έτσι τη νύχτα

με το βαθυσκάφος του ύπνου

                        κατεβαίνω στο σκοτεινό βυθό

Κι εκεί στην ιλύ

         των αθέατων μα επίμονων πόθων μου

φορώντας τις μάσκες των ονείρων

                                                  αναγεννιέμαι

Κι ανεβαίνω στον αφρό

                               παίζοντας με τα δελφίνια

                                         στον ζωοδότη ήλιο

Έτσι που εγώ ο δύτης των σκοτεινών βυθών

να υπάρχω μόνο ως παιγνίδι του φωτός

                            στην διαύγεια του κύματος

Πως αλλιώς; Αφού

                            οι ιριδισμοί των ιδεών μου

είναι φωτεινά χαμόγελα

                      στην σκοτεινιά του σύμπαντος

                                      Γιάννης Ποταμιάνος