Απείκασμα

Απείκασμα   

Και σαν αγκάλιασε το κύμα

                                 το μελαμψό κορμί της

φύσηξε χαρούμενο τ’ αγέρι ως πέρα

        στους θαλασσοδαρμένους βράχους

Και ρίγησαν οι φώκιες

                    στις θαλασσινές σπηλιές τους

στο μήνυμα του έρωτα

                                     που έφερνε το κύμα

                       με τ’ Αυγουστιάτικο μελτέμι

                      

Με τόση ομορφιά, στο είδωμά της

πώς να μην χορεύουν τα δελφίνια

                                                       στον αφρό

πώς να μην κεντούν οι γλάροι

                           το γαλανό ουρανοσέντονο

Ήταν δεν ήταν δεκαοχτώ χρονών,

                       καλλίπυγος και καλλίστηθος,

Μια οπτασία στην αγκαλιά της θάλασσας

          λυσίκομος η Αφροδίτη η αφρόεσσα

    

Μια οπτασία ακριβή που φύλαξα

                              στης μνήμης το σεντούκι

Και κάθε που ο Αύγουστος

                                  πυρώνει τις ξερολιθιές

κι αγκομαχάει στην τρύπα της

                                     η φιδομάνα όχεντρα

Όταν αρχίζουν οι συγχορδίες

                       των τζιτζικιών στα λιόδεντρα

Στον ύπνο του μεσημεριού

                            στα ιδρωμένα όνειρά μου,

Εγώ ο δύτης του βυθού

                  σε καταδύσεις ονειρικές ψάχνω

             το άφθαρτο του έρωτα απείκασμα

που κάποτε μου χάρισε η θάλασσα

                               μια μέρα του Αυγούστου

Ήταν δεν ήταν δεκαοκτώ χρονών

                                               κι εγώ εικοσιένα

                                     9 Αυγούστου 2019

                                                                        Γιάννης Ποταμιάνος