Αχάλκευτος

 

Αχάλκευτος  

 

Ανολοκλήρωτος και ατελής πονάω

Βάλσαμο οι λέξεις μα δεν αρκούν

                                        γι αυτό πονάω

Άρρητο λοιπόν της ψυχής

                                       το εκβλάστημα

Ας μείνει έτσι,

γιατί σαν γίνει ρητός ο ανθός,

                                              μαραίνεται

 

Γι’ αυτό λοιπόν κι εγώ, δραπετεύω

                       απ’ τα δεσμά του λόγου

κι ωπάζομαι το δειλινό

                     ώσπου να πέσει η νύχτα

Τότε είναι που χάνονται οι σκιές

           και μικραίνουν οι αποστάσεις

Έτσι που να ‘ρχονται κοντά μου

                                άστρα απερινόητα

να συντροφεύουν

                          το ονειροπόλημά μου

Κι ονειροπλάνος να διαχέομαι

                            στην απεραντοσύνη

Εγώ ο ατελής κι ανολοκλήρωτος,

το αδιάστατο σημείο  

                   της ουράνιας πανδαισίας

Εγώ το ταπεινό εικονοστοιχείο

που κτίζει  

          την πληθυντική απεραντοσύνη

που τη διαισθάνομαι

                 μα ευτυχώς μου διαφεύγει  

 

Βάλσαμο οι λέξεις μα δεν αρκούν

                                                    γι αυτό

ανολοκλήρωτος και ατελής

                                             αιμορραγώ

μες τα πυρπολημένα σύννεφα

                                           του δειλινού

                     ευλογημένος να υπάρχω

 

                             Γιάννης Ποταμιάνος