Αειτάξιδο νετρίνο
Απλώνω
το άδειο μου χέρι στο φως
επαιτώντας
μερίδιο ζωής
Η
αναμονή στο σκοτάδι μέγγενη
που σφίγγει του κροτάφους
μου
Μόνο
το όνειρο υπερίπταται
των
κυκλώπειων τειχών
που
με περιζώνουν
Εκεί
πίσω απ’ τα αόρατα κάγκελα
γεύεσαι
νοσταλγία
βυθοσκοπώντας τα παλιά σου ναυάγιά
Άφωνη
έκσταση
στο άρρητο των άστρων
μυστήριο
Η
γνώση χωλαίνει μπρος στο αίνιγμα
του
αειτάξιδου νετρίνο
Ο
μέσα μου ουρανός είναι τόσο απέραντος
που το δρόμο μου
βρίσκω
μόνο
ακολουθώντας το ερωτικό μου άστρο
Ακόμα
κι εκεί η πλάνη ελλοχεύει
κρυφή χαράδρα του λόγου
χάσκει η χασμωδία
Ναι
εκεί στο σκοτάδι κρύβεται το φίδι
στις
ρίζες των βράχων
Η
πτώση οφείλεται στην έλξη
κι
η έκρηξη στον αδυσώπητο της βαρύτητας
νόμο
Από
εκεί είναι που δραπετεύει το νετρίνο
και
πορεύεται στην αιωνιότητα
τον αειτάξιδο
δρόμο του
Κι
όμως η αιωνιότητα κρύβεται στη στιγμή
που
διαστέλλεται
Όταν
ο έρωτας μαγνητίζει την πυξίδα μου
και χάνεται ο δρόμος μου στα μάτια σου
Κι
όμως η αιωνιότητα κρύβεται στο θάνατο
και στη γέννηση των άστρων
Στον
αέναο κύκλο της τέφρας
που
αναφλέγεται και γίνεται φως
φωτίζοντας τα ερέβη του
χάους
Απλώνω
το χέρι μου στο δίκιο
και
δίκιο δεν υπάρχει
κελαηδάω
στο κλουβί μου ελευθερία
κι ελευθερία
δεν υπάρχει
Η
ελπίδα μου στην έκρηξη και στο νετρίνο
που δραπετεύει αειτάξιδο
Στον
Αρχάγγελο που αναγγέλλει
τα γεννητούρια των νέων
άστρων
που μας πρέπουν
Πως
αλλιώς αφού η έκρηξη είναι η μητέρα
όλων όσων έχει ανάγκη η
ζωή
24 Νοεμβρίου 2020
Γιάννης Ποταμιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου