Αξιοπρεπής συμβιβασμός

 

Αξιοπρεπής συμβιβασμός  

 

Δειλινό

το ρυάκι ρέει ανάμεσα στις ξερολιθιές

                              ψάχνοντας το πέλαγος

Βαδίζω στην αμφιλύκη της ακτής

Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω απ’ το βουνό

                        δεν θ’ αργήσει το σκοτάδι

Κι αυτό το σύννεφο

            που φέρνει ο Πουνέντες

                              μου κρύβει το φεγγάρι

 

Το φως είναι που μας συνδράμει

                     στη μάχη μας με το θάνατο

Φανοστάτες της ζωής μου

                                   ελευθερία και δίκιο

Εφόδιά μου λίγο ψωμί

                                        και πολλά βιβλία

 

Τα όνειρά μου ήταν πάντα φωτεινά

παρηγοριά μου στο σκοτάδι

                                  όπως ένα καντηλάκι

Κι εσύ τριαντάφυλλο αγκιστρώθηκες

                                            στο μανίκι μου

και με κρατάς αιχμάλωτο

                                       της ομορφιάς σου

 

Εξαγνισμένος στη στέρηση

διψασμένος για ζωή

      όπως ελιά ριζωμένη στην ξερολιθιά

 

Ξέρω είναι ύβρις η αθανασία

          κι ας τη ζητάει απεγνωσμένα

                                                  η ψυχή μου

Τουλάχιστον η γαλήνη

      είναι ένας αξιοπρεπής συμβιβασμός

Τώρα που στο στόμα μου αρμυρίζει

                                                    η θάλασσα

και το σκαρί μου είν’ έτοιμο

                                           για τον απόπλου

 

                                    Γιάννης Ποταμιάνος