Αυτό
που με συντρίβει
είναι τα μάτια σου
Φωτεινοί
προβολείς μες το σκοτάδι
Να
στέλνουν απελπισμένα
σήματα στέρησης
Τότε
που στα χείλη σου
τρεμοπαίζει ο πόθος
Όταν
σημαδούρα λικνίζεσαι
τις λευκές νύχτες
Και
παγώνεις στην υγρασία της σιωπής
Αυτό
που με συντρίβει
είναι η εικόνα σου
Να
χτυπάς απελπισμένα
της μοναξιάς τα πλήκτρα
φορτωμένη
στους κυρτούς σου ώμους
την
λάγνα ελπίδα
Για
καβαλάρηδες που δεν έρχονται
να ξεδιψάσουν
στις
θαλερές χαράδρες
των ηφαιστείων σου
Όμως
αυτό που με συντρίβει πιο πολύ
είναι η πίστη σου
Πως
οι άνθρωποι παραμένουν άφθαρτοι
Αυτό
είναι που σε κάνει για μένα
άπιαστο όνειρο
Αφού
σκύλος η φθορά στα χνάρια μου
μιμνήσκει την ύβρη στις ελπίδες μου
Γιάννης Ποταμιάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου