Νοσταλγικό Νιοχώρι

Νοσταλγικό Νιοχώρι  

Νοσταλγία μου εσύ που μυρίζεις

                                        άνθη λεμονιάς,

ντυμένη της πασχαλιάς το μωβ

                        και της γαζίας το κίτρινο

Εσύ η μυρουδιά του σπληνάντερου

                          και του ζεστού ψωμιού

Εσύ η νύχτα με τις πυγολαμπίδες

                          και η λαλιά του γκιώνη

Εσύ καταμεσής του κάμπου

           κι ο ασημένιος  ποταμός  

                                   που φιδοσέρνεται

           

Κατακαλόκαιρο

         στη μέση του χωραφιού τ’ αλώνι

κι ο γίγας πλάτανος

                             που μάχεται τον ήλιο

έτσι που στον ίσκιο του

                      να ξανασαίνει ο ξωμάχος

Κατακαλόκαιρο

Ιδρωμένα μπράτσα ορειχάλκινα

                            δουλεύουνε την άρπη

για του χειμώνα το ψωμί

                          και τον χυλό της μάνας

Πίσω ξυπόλυτος

          στο ζεστό χώμα του καλοκαιριού

Εξήντα χρόνια πίσω

ανάμεσα στου κήπου τ’ ασπραγκάθια

με τις ξόβεργες στημένες

                   να παραμονεύω καρδερίνες

Εξήντα χρόνια πίσω

Στις νύχτες των παραμυθιών

              με τις νεράιδες της γιαγιάς μου

Και τα μαύρα φουστάνια της τσιγκάνας

που μου ‘λεγε στην ‘ξώπορτα

        τη μοίρα μου, για ένα ξεροκόμματο

Πίσω ολοταχώς

στα οικόπεδα με τις τσουκνίδες

                       και τους χωματόδρομους

στο χωριό μου των δύσκολων καιρών

                            και των αγνών ερώτων

στις μνήμες που μινυρίζουν τα πουλιά

                       και κελαηδούν τ’ αηδόνια

Νοσταλγία μου εσύ ανθάκι

   της κρινόσπαρτης ακτής  του Ιονίου,

καημέ της λιμνοθάλασσας

                               των άγριων πουλιών

                   και των ελεύθερων αλόγων

Εσύ η γεύση της αλμύρας

                                        και του μόχθου

Εσύ ο κρυφός πόθος

             της μνήμης και της νοσταλγίας

Χωριό μου εσύ γενέθλιο ενδιαίτημα

των εφηβικών ονείρων

              και των αειθαλών μου πόθων

σε ψάχνω ανάβλυσμα μνήμης

                           στη ρωγμή του χρόνου

                                     

Μήτρα μου εσύ

                    αλλά κι ανοιχτή πληγή μου

Αφού

Εσύ ο παράδεισος που διακορεύτηκε

                         απ’ το αδηφάγο κέρδος

Εσύ που μαχαιρώνεσαι αλύπητα

  απ’ το υνί της λάγνας εκμετάλλευσης

Εσύ που πνίγεσαι  

                             απ’ τα φυτοφάρμακα

Εσύ που έχασες τα’ αρίφνητα

                                              πουλιά σου

                              και τ’ άγρια ζώα σου

Χωριό μου

     εσύ ο απολεσθείς παράδεισός μου

Η Ιθάκη που μου ‘κλεψαν

                             ανάλγητοι μνηστήρες

Κι όμως σίγουρα αρκούν

                    ένα κλαρίνο και μια πίπιζα

για να τρέχω νοσταλγός

στης μνήμης τα πράσινα λιβάδια σου

                                            και ας πονάω

                                     29 Μαρτίου 2019

                                    Γιάννης Ποταμιάνος