Γαλάζια έκρηξη

Γαλάζια έκρηξη  

Τα χελιδόνια τ’ ουρανού

                              τον ήλιο ψαλιδίζουν

και τα καράβια του γιαλού  

                                   νησάκι το νησάκι

Παίζουν δελφίνια στον αφρό

                      και μέδουσες στα φύκια

Ακούω υπόκωφες φωνές

                   απ’ τη σπηλιά της φώκιας

καθώς χτυπιούνται τα όνειρα

                       στα ριζιμιά των βράχων

Ας νεύει η κορυφογραμμή

                      απ’ των βουνών τη χώρα

με ζώνουν φόβοι άναρχοι

                    γι απρόσμενους δραγάτες

που μέσα στα φυλλώματα

                         παραμονεύουν πόθους

Κι ο οίστρος του μεσημεριού

                               επίμονος σαν ζέστη

κατρακυλάει στα βλέφαρα

                                   ιδρώτας και αλάτι

από αρχέγονες πηγές

                     στου μόχθου τις κοιλάδες

για να ποτίζουν τις ελιές

                            σ’ άναρχους ελαιώνες

Κι όσοι την τάξη διαλαλούν 

                           ποτίζοντάς τη μ’ αίμα

κάνουν το φόβο μπιστικό

                       να τους φυλάει τ’ αμπέλι

Οι εξουσίες μ’ έκλεισαν

                     μες στις βαθιές χαράδρες

να βλέπω ψηλά στον ουρανό

                                  τ’ αγέρωχο γεράκι

Και να! Οσονούπω έρχεται

                           ο πιο βαρύς χειμώνας 

ακούω κροκάλες να κυλούν

                    σύννεφα μπουμπουνίζουν

Γίνομαι βλύσμα της πηγής  

                           και το νερό μ’ αρπάζει

κατρακυλάω ακάθεκτος

                         στη θάλασσα για να βρω

τα καραβάκια του γιαλού  

                          να τρέχουν στο γαλάζιο

από νησάκι σε νησί

                           σπέρνοντας καταιγίδες

Ηφαίστεια ανάβουν στις κορφές

                             κι η λάβα τους αχνίζει

Θα ‘ρθουν σεισμοί, κατακλυσμοί

                                και λυτρωτές ανέμοι

                                                                   Γιάννης Ποταμιάνος