Του σύννεφου Νεφέλη

Του σύννεφου Νεφέλη  

Εγώ του σύννεφου Νεφέλη

                                       που με πλανέψανε

Ψάχνω στους τέσσερις ανέμους

                                           τα κομμάτια μου

Κι αυτά που ξέμειναν στης γης

                    τα χορταριασμένα μονοπάτια

Κι όσα κρύφτηκαν

                             στη χαίνουσα πληγή μου

Κι όσα χάθηκαν στην υπόκωφη ηχώ

                            της σκοτεινής σπηλιά μου

Τα παιδιά μου τα δύσμορφα

σε ρουμάνια κυνηγημένα

                              πεθαίνουν καλπάζοντας

Τα παιδιά μου τα εύμορφα

καβάλα σε κριάρια χρυσόμαλλα

                                                   ξενιτεύονται

Κι εγώ του σύννεφου Νεφέλη

                                       που με πλανέψανε

Μαζεύω όσα μου απέμειναν

     κι ετοιμάζομαι για τη μεγάλη μοναξιά

Την αγαπώ εγώ βλέπεις τη μοναξιά μου

                                     κι ας με πλανέψανε

Εγώ του σύννεφου η Νεφέλη

       όλα τα τραγούδια, μου κελαηδάνε

                                                        τα πουλιά

μ’ όλα τα χρώματα με στεφανώνει

                                             το ουράνιο τόξο

μ’ όλα τα αρώματα

                            με λούζουν τα λουλούδια

Εγώ του σύννεφου Νεφέλη

την υγρή μοναξιά μου ταξιδεύω

                               στο γαλάζιο τ’ ουρανού

Όλος ο κόσμος μου μια πτήση

                        όλη η ζωή μου ένα σύννεφο

                                        κι ας με πλανέψανε

                                      Γιάννης Ποταμιάνος