Μια πεταλούδα στ' άστρα

Μια πεταλούδα στ' άστρα

Νύχτα των φεγγαριών

                   και των γλυκόλαλων πουλιών

Από το στήθος μου ανεβαίνει

                                              δέος κι απορία

Νύχτα της μοναξιάς και της γαλήνης

      στο εύοσμο σκοτάδι των ανθόκηπων

Η ανάπηρη νόησή μου    

                            με κρατάει αλυσοδέσμιο

στα πελώρια ερωτηματικά σου

                          στα πως και στα γιατί σου

Και πως να πετάξει κανείς ψηλά

       με τέτοιους ογκόλιθους στην πλάτη;

Νύχτα της κυριαρχίας των άστρων

                                            και των ονείρων

Με τη θλίψη στα υγρά μου μάτια

                                                     αγναντεύω

   τον εκρηκτικό θάνατο των άστρων σου

Ξέροντας πως κι εγώ, ο χοϊκός σκώληκας,

           γυμνός μες στη μεγάλη φλόγα σου

                         όπως η πεταλούδα θα καώ

Νύχτα των προσευχών

                   και νύχτα των εξομολογήσεων

Ο μέγας τρόμος του  θανάτου

                                            στ’ αστρολίβαδα

πετάει απ’ άστρο σ’ άστρο

                               με τ’ πολύχρωμα φτερά

            του νεφελώματος της πεταλούδας

Κι όμως νύχτα καλοκαιρινή

               νύχτα του έρωτα και της ελπίδας

η γνώση της τελεσίδικης θνητότητάς μου

                                         είναι η πυξίδα μου

στα ουρανοτάξιδα

                        και στα θαλασσοτάξιδά μου          

Κι εφόσον στις πλάνες και στα λάθη μου

                                                          αρμενίζω

πάντα ξεβρασμένος ναυαγός

                                σε κάποια βραχονησίδα

θ’ αγναντεύω στον έναστρο ουρανό σου

το πλάνο νεφέλωμα

                                μιας φλεγόμενης ψυχής

Γι’ αυτό  κι εσύ νύχτα των φεγγαριών

                      και των γλυκόλαλων πουλιών

Νύχτα των μαύρων οριζόντων

            φύγε επιτέλους να ροδίσει Ανατολή

                                   Γιάννης Ποταμιάνος