Βροτός αλλά ουρανόσιτος

Βροτός αλλά ουρανόσιτος

Άφησε τον τοξότη

                        να τοξοβολεί τη νύχτα

και περνώντας απ’ τον Σκορπιό

αλάργεψε προς την

                                     μικρή Αρκούδα

Στο χέρι του κρατάει ένα καλάθι,

      και μαζεύει πετράδια τ’ ουρανού

τα δένει με φεγγαροκλωστές

       κι ανεβαίνει στον πολικό αστέρα

μ’ ένα όνειρο ιδρωμένο

                                         παραμάσχαλα

Εκεί ακούει τη μουσική των άστρων

καθώς στροβιλίζονται

                          στην πίστα τ’ ουρανού

Αφουγκράζεται στους μυστικούς

                                                   ανέμους

τις ιαχές του Ωρίωνα και το κλάμα

                                         των Πλειάδων

Κάθε βράδυ αυτός ο ταξιδιώτης

                            δραπετεύει στ’ άστρα

Ψάχνει για πετράδια  τ’ ουρανού

για αμέθυστους, για ζαφείρια

                                           και διαμάντια

ψάχνει για μύθους να στολίζει

                           τις λευκές σελίδες του,

για να μην πάει χαμένη η νύχτα

Όμως σαν φθάνει η ανατολή

                     βροτός αλλά ουρανόσιτος

μπολιάζει  τις φλέβες του

                     μ’ ασημένια αστερόσκονη

Ανάβει τα πετράδια τ’ ουρανού                                 

και περιμένει τη σκοτεινιά της μέρας

                            Γιάννης Ποταμιάνος