Με τη μεζούρα της θύελλας

Με τη μεζούρα της θύελλας  

Αυτός ξέρει

                     να δίνει πρόσωπο στην οργή,

να παίρνει χαμόγελο από σύννεφο

          και να σμιλεύει έλυτρο στην πέτρα

Ξέρει το δρόμο που παίρνει ο χείμαρρος

                                             ως τη θάλασσα

να τον μετράει

                        με τη μεζούρα της θύελλας,

όπως ακριβώς όταν κατρακυλάει η οργή

             και παρασέρνει ριζιμιά και χώμα

Ξέρει να ξεχειλίζει απ’ τις όχθες του

              και να κάνει γόνιμη την πεδιάδα

Αυτός ξέρει

να πονά γι αυτούς που πονάνε

                     και να κάνει το πόνο θύελλα

Ξέρει να στέλνει το μαύρο σύννεφο

και τις ομοβροντίες της οργής του

                                             πάνω στην πόλη

Να σαλπίζει

          με τη σάλπιγγα του Αρχάγγελου

                                                          εξέγερση

Έτσι που να ορθώνεται ο σκώληκας

                                 και να δρέπει σύννεφο

Αυτός ξέρει στην αστροφεγγιά

να συναθροίζει τ’ άστρα

                                και να γεννάει γαλαξίες

Ξέρει να στριφογυρίζει

                στο βαλς του ουρανού

                                               αιμορραγώντας

Μόνος του χωρίς σκιά

και με παρέα μόνο το σφυγμό του

                        να φτεροκοπά στον κρόταφο

Αυτός ξέρει να δίνει χαμόγελο στην πέτρα

και στις ομοβροντίες της οργής

                                    σάλπιγγα Αρχαγγέλου

Ξέρει να δίνει το αίμα του

γιατί μετράει το μπόι του

                           με τη μεζούρα της θύελλας

                                        Γιάννης Ποταμιάνος