Ο Ελπήνορας

Ο Ελπήνορας   

«πώς να μιλήσεις με τους  πεθαμένους

Οι πεθαμένοι ξέρουν μονάχα τη γλώσσα των λουλουδιών-

γι αυτό σωπαίνουν» (Γ. Σεφέρης: Ο Στρατής ο θαλασσινός …)

Για σένα απρόσεχτε

                             τον άθαφτο Ελπήνορα

που ξεχνιέσαι στη στέγη του κόσμου

           να μετράς τ’ άστρα και τα όνειρα

Η υπόσχεση ταπεινέ Ελπήνορα

                  σου δόθηκε και δεν ξεχνιέται

Άσημε κωπηλάτη Ελπήνορα

που κανείς δεν σ’ αναζητά

                                              πριν το ταξίδι

ένα κουπί σε περιμένει

                   να καρφωθεί στον τάφο σου

Μ’ αυτό θα κωπηλατείς στην Αχερουσία

                                           και στην Ιστορία

ένα κουπί προέκταση του χεριού σου

              ένα κουπί που πάντα σου ανήκε 

Ανόητε κωπηλάτη Ελπήνορα

                            ο Οδυσσέας σε ξεγέλασε

κι έγιναν τα χέρια σου κουπιά

                         για τα μακρινά ταξίδια του

Άσημε κωπηλάτη Ελπήνορα

σε γέλασαν οι καιροί κι οι σύντροφοί

                                      τα όμορφα παλάτια 

Εσύ την Ιθάκη δεν θα τη ξαναδείς ποτέ

θα μείνεις για πάντα

                      στης Κίρκης το ηδονικό νησί

μ’ ένα κουπί στον τάφο σου καρφωμένο

                                        να δείχνει ουρανό

Μα δεν μ’ ακούς Ελπήνορα, σωπαίνεις

αφού επιμένεις να μιλάς

                      των λουλουδιών τη γλώσσα

Η υπόσχεση σου δόθηκε

                                           και δεν ξεχνιέται

ένα τάφος με κουπί να δείχνει την Ιθάκη

                            Γιάννης Ποταμιάνος