Χειμέριο σέβας

Χειμέριο σέβας  

Κατεβαίνει τη ρεματιά

        μουγκρίζοντας σαν αγριόταυρος

ο φουσκωμένος χείμαρρος

Χώνουν βαθιά στο χώμα

                      τα νύχια τους, τα δέντρα

αναριγούν στην όχθη γαντζωμένα

             να μην τα πάρει το θολό νερό

Σηκώθηκαν κρώζοντας τρομαγμένα

                       τα πουλιά, στον ουρανό 

για ν’ αγναντεύουν χαλασμό

Κι εγώ λαβωμένος, φωνάζω

                          ν’ αντιλαλεί η ρεματιά:

«Εδώ βρίσκομαι γυμνός

                        στην έκπαγλη καταιγίδα

να δρέπω δέος και ταπεινότητα

          στο ηλεκτροσόκ του κεραυνού»

                            9 Ιανουαρίου 2013

                            Γιάννης Ποταμιάνος