Η καταιγίδα

Η καταιγίδα

Βλέπω την καταιγίδα να ‘ρχεται

                στις κόρες των ματιών σου

Φουρτούνιασαν

                         οι γαλάζιες θάλασσες

Κι απ’ τα βάθη τους αναδύονται,

                               δύσμορφα τέρατα

Σμέρνες, αχινοί, σκυλόψαρα

Χταπόδια με γιγάντια πλοκάμια

                                          με τυλίγουν

Με σφίγγουν και με παρασύρουν

                                        στο βυθό σου

Σέρνομαι σε βαθιές σπηλιές,  

                                        μυστηριώδεις

Έρπω σε υπόγειες σήραγγες,

       που άνοιξε το παθιασμένο κύμα

Εκεί που ελλοχεύουν πάθη                                    

                                         ανομολόγητα

Τυφλό ζώο σε ψηλαφώ,

                    σε μυρίζω και σε γεύομαι

Κι αφήνομαι στους πόθους σου,

                      χωρίς να θέλω να σωθώ

Ώσπου να μ’ αποθέσεις,

                             εξαντλημένο ναυαγό

στα άσπρα σου σεντόνια

                               24 Φεβρουαρίου 2010

                                   Γιάννης Ποταμιάνος