Στο γιαγκίνι τ’ ουρανού

Στο γιαγκίνι τ’ ουρανού 

Παντέρημος στον κάμπο

                                     κι ούτε ένα δέντρο

να γίνει αλεξικέραυνο

                      στην ελαύνουσα καταιγίδα

Τα μαύρα σύννεφα με καλούν

                         σε συμπόσιο φωτοχυσίας

Ο απέναντι βράχος αδιάφορος

κι ο θυμωμένος κεραυνός τυχάλωτος

                                      ετοιμάζει θάνατο

Κι’ όμως φουσκώνει το στήθος του

                                                   ο ποιητής

κι στην καρδιά ασπαίρει

                                     το λαβωμένο ζώο

Ταλαντώνονται οι λέξεις

                              στο διαπασών του νου

να τραγουδάει δέος

Όμως έρχεται λυτρωτικό μες στη βροχή

               τ’ απείκασμα του κατακλυσμού

το ουράνιο τόξο

που εγκατοικεί σε μνήμες αρχέγονες

Μια κιβωτός που δραπετεύει

                                             απ’ τον πνιγμό  

                                   και διαλαλεί ελπίδα

Έτσι αγανός στην καταιγίδα,

                                                ανεμολάγνος,   

αγάλλομαι φωτοχυσία

μαιμάκτης στο γιαγκίνι τ’ ουρανού

          θυσιάζω στα σύννεφα κουρμπάνι

                            11 Ιανουαρίου 2013

                            Γιάννης Ποταμιάνος