Αναστάσιμο

Αναστάσιμο

                                                  Εαρινή ελπίδα

Φως αναστάσιμο που δραπέτευσε

          απ’ τη σκοτεινή κρύπτη του θανάτου

Εσύ ο αμνός της αγάπης

           που δώρισες σώμα και αίμα

                                      σ΄ εχθρούς και φίλους

Εσύ το αιώνιο και άκτιστο πάθος,

                                   το ερωτικό και το γόνιμο

Εσύ το Έαρ των μελισσών και των πουλιών

    Στο μέλι και στο κελαΐδισμα σου η μέθεξη

Ω! Έαρ εσύ που μας αφυπνίζεις

                                απ τη χειμέρια νάρκη μας

στην αρκούδα της σκέψης ελπίζω 

                                                         αναγέννηση

Τώρα που στην Πόλη στη σκιά του φόβου

                          έρπει η εξουσία του σκότους

Εκεί το εμπόριο της ελπίδας

                 εκεί και η υποταγή της εξέγερσης

Εκεί κι εγώ με τη μοναξιά μου

    και μια χούφτα αγάπης στην καρδιά μου

       ν’ αντιστέκομαι στο φόβο του θανάτου

Ελιξήριό μου ένα φυλακτό που ‘πλεξα

                                                    στη νιότη μου

με πόθους προσωπικούς

                                         κι όνειρα συλλογικά

Εκεί κι εγώ να ελπίζω σε φως ανέσπερο

   που θα διαπεράσει το σώμα του ερέβους

Εκεί κι εγώ τώρα πλέον μόνος

                  κάποτε μετά πολλών συντρόφων

                  να οραματίζομαι την άκτιστη Αία

Υφαίνοντας με χρυσοποίκιλτη ελπίδα

                                         αναστάσιμο χιτώνα

Εκεί λοιπόν κι Εγώ

                                ο αμετανόητος υψιπέτης

ο αεί ανυφαντής

                       των υψηλοφρόνων οραμάτων

ο εραστής ήλιων νοητών

            και μύστης νοημάτων ανατρεπτικών

                                            20 Απριλίου 2020

                                                                                  Γιάννης Ποταμιάνος