Πανδημία

Πανδημία   

Ασπρόμαυρη η μοναξιά περιφέρεται

                            στους δρόμους της Πόλης

Η μελαγχολία πίσω  απ’ τα τζάμια

                    αναμετρά της νύχτας τις σκιές

Ο μέγας τρόμος περιπολεί στους δρόμους

Κι εγώ βαδίζω ολομόναχος παραδομένος

                στα πυρπολημένα δευτερόλεπτα

με σκοτεινό βλέμμα

                               εσώκλειστης απόγνωσης

Κρυμμένη πίσω απ’ τα παραθυρόφυλλα

                                   παραμονεύει η σιωπή

καθώς μαχαιροβγάλτης ύπουλος ο φόβος

          ακονίζει το μαχαίρι του στη μοναξιά

Στου φεγγαριού τη θλίψη λούζεται

                                                        ο θάνατος

Κι ο Γαλαξίας παγερά αδιάφορος

                                       στριφογυρίζει αργά

               τα διπλοκλειδωμένα μυστικά του

Κάποια αγάλματα κοιτάζουν απορημένα

                                        τις έρημες πλατείες

Στη χοάνη του φόβου που καταβροχθίζει

                                               τα μελλούμενα

     οι άνθρωποι έχασαν τα πρόσωπά τους

Στην πανδημία η θαλπωρή της αγάπης

                                                είναι ιαματική

Κι  ελπίδα η αλληλεγγύη που μοιράζει

                αναπνευστήρες στα νοσοκομεία

Οι γέροι με βαθιές εισπνοές θανάτου

                                                     αφυπνίζουν

το μέσα μας, κοιμισμένο από καιρό, Εμείς

Ελάτε να στήσουμε το έρκος

                                            των ασπίδων μας

Από μονοπάτια μυστικά

         ο Εφιάλτης οδηγεί τις ορδές θανάτου

Ευτυχώς που η Ιστορία είναι πανούργα

             και πάντα χαρίζει στήθος κι όνειρα

               σ’ όσους γενναίους αντιστέκονται

                                              31 Μαρτίου 2020

                                                                                       Γιάννης Ποταμιάνος