Η βαρύτητα και τα βαρίδια της

Η βαρύτητα και τα βαρίδια της

Ξεριζώνω το πόδι μου

     απ’ τη βαρύτητα του γήινου κόσμου

Ορέγομαι στη σκάλα τ’ ουρανού

τάγματα εξεγερμένων αγγέλων

                                  κατά της αθωότητας

Βλέπω το αιώνιο της θάλασσας 

να θρυμματίζεται στα βράχια της ακτής

να γεννάει ζωή

                             στον αφρό και στο φύκι

Ώσπου ο λόγος με σηκώνει

                                     στα δυο μου πόδια

                                       ν’ ατενίζω ουρανό

Τότε είναι που

ξεκολλάω τη σκέψη μου απ’ τη λάσπη

                                                  της ιστορίας

κι ορέγομαι τα εργοστάσια

                            να πυρπολούν το αύριο

Βλέπω τους νέους

μπουρλοτιέρηδες με μάτια κατακόκκινα

από αϋπνία και έρωτα

                     να βάζουν φωτιά στο άδικο

Είναι μια λάγνα Λάμια η Εκμετάλλευση

που κολλάει  σα βδέλλα στα πόδια

                                                 των αλόγων

Κι η Ιστορία μια μηχανή περίεργη

σαν αεροπλάνο επιδείξεων

          με βαθιές βουτιές ξανασηκώνεται,

να βγάζει τη γλώσσα στη βαρύτητα

                                       και τα βαρίδια της

Ας κοσμούν αρχιερείς και βασιλιάδες

με άμφια και χρυσά σιρίτια

                                            τις  σελίδες της

Ο Εργάτης είναι αυτός που γυρίζει

                                         τους τροχούς της

Όμως είναι ανάγκη

και πρέπει να ποθείς πολύ τον ουρανό

                                            για να πετάξεις

 

                                   Γιάννης Ποταμιάνος