Τα έλυτρα της απουσίας

Τα έλυτρα της απουσίας  

Αυτός σμίλευε εκμαγεία

                       και κάθε είδους καλούπια

σκάλιζε και αφαιρούσε το μέσα έρμα

έτσι που η απουσία ελεύθερη

                                                     κι ανάερη

δίχως οστά και σάρκα,

          να βρίσκει το άδειο πρόσωπό της

Αυτός σμίλευε εκμαγεία

βούταγε το πινέλο του στων ανθρώπων

                                                      την ψυχή

και ζωγράφιζε στις μάσκες του

                            τη νοσταλγία του έρωτα

Λάξευε

πάντα από μέσα προς τα έξω

                                         τα καλούπια του

έτσι που η απουσία ν’ αποχτάει 

                                          το πρόσωπο της

κι η λάβα της ψυχής να ρέει

           στα ζυγωματικά των προσωπίδων

Όταν οι άλλοι μάζευαν μαρμαρόσκονη

                         απ’ τη σποδό των άστρων

κι έχτιζαν λαμπρά αγάλματα,

αυτός επέμενε

                       να σμιλεύει  μόνο εκμαγεία

Όταν οι άλλοι μάζευαν όμορφες λέξεις

και τις κολλούσαν

                       σαν ακροκέραμα στη στέγη

                         να λάμπουν στην ανατολή,

αυτός σμίλευε μόνο τα άδεια έλυτρα

                                                της απουσίας

Έσκαβε των ποταμών την κοίτη

                                και περίμενε τη βροχή

να πάρει υπόσταση ο χείμαρρος

                    στο δρόμο προς τη θάλασσα

Άνοιγε πάντα ένα καινούριο δρόμο

με πείσμα σμιλεύοντας τα εκμαγεία του

Όμως τον άνεμο δεν μπόραγε

                                               να τον πιάσει,

γιατί ο άνεμος δεν είναι απουσία

                                        είναι ουσία ζώσα

Κουβαλάει απ’ τα βουνά τις μνήμες

                                         των ονειροπόλων

την αλμύρα της θάλασσας

                      και το τραγούδι της φώκιας

Ο άνεμος είναι χορός

                                 κι αντάρτικο τραγούδι

 αρχέγονος πηλός

                 ζυμωμένος με ιδρώτα και αίμα

Έτσι έμεινε να σμιλεύει στα εκμαγεία του

           χαμόγελα, λύπη, πόθο, νοσταλγία

και να ελπίζει στα πουλιά

  να φέρουν τον άνεμο με τα φτερά τους

Στην υπογραφή του πάντα

              μια αδιόρατη κυματιστή γραμμή  

σημάδι προσμονής

                    του ανέμου των ονειροπόλων

Πως αλλιώς αφού

στο γρανιτένιο πρόσωπο της απουσίας

        ο άνεμος σμιλεύει το χαμόγελό σου

                                  Γιάννης Ποταμιάνος