Ταξιδιώτης του φωτός

Ταξιδιώτης του φωτός

Πλαταίνει ο ορίζοντας

                  καθώς το καράβι της ποίησης

οιακίζει πλησίστιο

                       στης γλώσσας τον ωκεανό

Ο βιγλάτορας δεμένος στο κατάρτι

                                     ανιχνεύει το βυθό

κι ακούει τους ανέμους

                να παίζουν φλάουτο

                           στ’ αυτιά των κοχυλιών

Η γλώσσα είναι η θάλασσα

όπου το μυστήριο του βυθού αδελφώνει

        με την απεραντοσύνη του ορίζοντα

έτσι που η αφωνία να είναι καρπερή

                        και να γεννοβολάει κάλος

Απ τις θαλασσινές σπηλιές η φώκια

  στέλνει το μοιρολόγι της στον άνεμο

               για να κοινωνεί τη μοναξιά της

έτσι ακριβώς, γιατί η αγωνία του εγώ

με την κραυγή απαλύνεται

                       σε πληθυντική συναγωνία

Πως αλλιώς αφού

η συν-αίσθηση με το αλλότριο,

         η συνομιλία με το ανείπωτο

                    κι η συνουσία με το ποθητό

θρυμματίζουν τα εγώ στις ψηφίδες τους

και τα αναδομούν

         μειγνύοντας τα ψήγματά τους

              με την ελπίδα της αναγέννησης;

Η γλώσσα είναι έρημος

          κι ο ποιητής ταξιδιώτης του φωτός

περπατάει στους κατοπτρισμούς της,

           ξαγρυπνά στην αμφιλύκη της

                          ψηλαφίζοντας τ’ αστέρια

τουτέστιν

διαχέεται στην απεραντοσύνη της

                     συνομιλώντας με το άρρητο

Η γλώσσα είναι έρημος

έτσι που καβάλα στο στίχο να πορεύεσαι

                 διευρύνοντας και διερευνώντας

Η γλώσσα είναι έρημος

κι η ποίηση ένα ταξίδι στη απουσία της

             ψάχνοντας ελπίδα και συνεύρεση

Η γλώσσα είναι έρημος

              κι η μοναξιά ενδημικό πουλί της

που έχτισε φωλιά στο στήθος μου απόψε

             και κελαηδάει λυπητερό τραγούδι

                                                          Γιάννης Ποταμιάνος