Ω γλώσσα μου που θάλλεις!

Ω γλώσσα μου που θάλλεις!  

Αφού εντρυφήσω στην ερημιά

                          και πάρει νόημα η απουσία

Τύμβο θα χτίσω να στέκει αγέρωχος

                                                  στην καταιγίδα

Αφού πρόγευση θανάτου η μοναξιά

         κι η αθανασία ο γόνιμος πληθυντικός,

τις λίγες αποσκευές μου

                      από λέξεις, νότες κι αριθμούς,

θα φορτώσω  στη ράχη του ανέμου

Έτσι που κάποια μέρα γιορτινή

να τις απιθώσει στο πλατύσκαλο

                                          του μέλλοντός μας

Αφού από πηλό, σίδερο και φως

                                        η τέχνη και η γνώση,

ας θάβονται με περισσή φροντίδα και τιμές

Στους τάφους οι λέξεις,

                                 τα σχήματα κι οι αριθμοί

ωριμάζουν κι ανεβαίνουν στο φως,

πιο γευστικές και ώριμες,

       όπως παλιό κρασί από σκοτεινό κελάρι

Έτσι που μεριάζοντας το μαύρο πέπλο

                                                      του θανάτου,

μεθυσμένα καράβια

                              στου χρόνου τ’ αρχιπελάγη

να μας δείχνουν το νόημα της ζωής

                      κι όσα πολύ βαθιά αγαπήσαμε

Έτσι ακριβώς

Αφού πρόγευση θανάτου η μοναξιά

                       κι η αθανασία άσβεστος πόθος,

ας θάψω βαθιά τα τιμαλφή μου

                         σε τάφο βασιλικό κι ασύλητο,

για να πάρουν οι Άλλοι που ‘ρχονται

                                             αντίδωρο Ιστορίας

λέξεις, σχήματα και αριθμούς

                  νότες, τραγούδια και ερωτήματα

Έτσι που να ταξιδεύει ο άνθρωπος

                                                   με δυο βάρκες

              μια που ‘ρχεται και μια που φεύγει

Ω Γλώσσα μου εσύ μοναδική μου προίκα

Εσύ δάνειο και καθήκον

                             Εσύ θησαυρισμένη μοναξιά

Ω Γλώσσα μου ριζωμένη στα σωθικά μου

όπως βαθυστόχαστη ελιά σε Αττικό βράχο

Γλώσσα μου εσύ που θάλλεις μέσα μου

                         αμάραντα άνθη ελληνοσύνης  

Πως αλλιώς αλώστε

Αφού μ’ ένα δισάκι λέξεις πορεύτηκα

                                             και πολλή μοναξιά

Ένα δισάκι λέξεις σας αφήνω φεύγοντας

                                   και πολλή πολλή αγάπη

ώστε στο αρχιπέλαγος του χρόνου

                                        μαζί σας να ταξιδεύω

μεθυσμένο  καράβι κόντρα στον καιρό!  

                                         Γιάννης Ποταμιάνος