Το ρήγμα

Το ρήγμα  

Παραπαίει και πάλι απόψε στη βαρύτητα

                                                   το άστρο μου

                                   έτοιμο να καταρρεύσει

στ’ απερινόητα ερωτήματα

                 που συνθλίβουν  τα θεμέλιά μου

Έτοιμα να πιάσουν και πάλι απόψε φωτιά

                                                  τα σωθικά μου

ν’ ανέβει η τσίκνα μου, να σκορπιστεί

                                        στην απεραντοσύνη

Κι όταν η απορία

        τρεμοπαίξει στα ρουθούνια των θεών

Εγώ με το δάχτυλο της εντελέχειας

                                    θα δείξω την νέα αυγή

θα σημάνω το εγερτήριο σάλπισμα, ώστε

                               διάτορος ο ήχος της ζωής

να τεμαχίσει ξανά το χρόνο

                                               σε δευτερόλεπτα

Αχ και πάλι απόψε αυτονομείται

                                                   το μολύβι μου

και βάζει τις λέξεις στη σειρά

            σαν κυπαρίσσια να δείχνουν ουρανό

Αχ και πάλι απόψε αντιλαλεί η σκέψη μου

                            στο έρκος των οδόντων μου

και στην ηχώ της επιστέφει θανατίλα

Όμως εγώ και πάλι θα επιμείνω

        να στείλω πεσκέσι στο ματωμένο γάμο

για να χορέψει η νύφη κι ο γαμπρός

                                 πριν τους θερίσει ο χάρος

Απρόσμενο κι ανερμάτιστο το ρήγμα μου

                                                                  απόψε

αναβλύζει γλυφό νερό

                                     και πώς να ξεδιψάσεις;                             

                                           Γιάννης Ποταμιάνος